Hoi @WRV ,
Wat naar om te horen!Dat gun je niemand natuurlijk.
Ten eerste is het absoluut niet egoïstisch, ookal is je zusje dan autistisch.
Kan je misschien niet met je mentor praten?Of is er geen zorgteam op school ofzo?Bij mij zijn er mensen op school waar je met dit soort gevallen terecht kan.
Oh ja, natuurlijk sterkte hiermee!
Hey meid,
I feel you! Ik ben een meisje van 17 met een zusje van 14 met autisme. Haar autisme is ongeveer 4 jaar geleden gediagnosticeerd, dus we zijn gelukkig al wat verder hiermee. Het is een soort van normaal geworden en dat het erbij hoort. Ik herken dat er alleen maar rekening met haar wordt gehouden. Dat het altijd maar was dat ze er niks aan kon doen door haar autisme. Ik ben mezelf toen extreem gaan wegcijferen, wat weer allemaal negatieve effecten op mijn had. Ik heb twee jaar lang last gehad van SOLK. Ik had chronische hoofdpijn en vermoeid. Was altijd ziek en mijn hele leven was gewoon weg. Ik heb ook wel van die momenten gehad dat ik niet wakker wou worden. Dit kwam niet volledig van mijn thuissituatie maar had wel een rol hierin. Ik kon niet meer naar school en mijn hele leven stond stil door het ziek zijn.
Ik denk dat jou hoofdpijn enzo ook mede komt door stress en druk. Dus pas wel op dat je niet zoals mij belandt! Het liefste zou ik met je in contact willen komen, maar volgensmij is dat niet helemaal mogelijk hier helaas ): Ik merk dat we zo erg hetzelfde zijn hierin en we zeker wel steun aan elkaar kunnen hebben!
In iedergeval heel erg veel liefs en een dikke knuffel van mij! - Melissa ♡
Hoi @WRV jeetje je verhaal maakt indruk op me. Ik hoop dat je veel steun hebt aan de reacties van hier en ik wil je veel kracht wensen en weet dat je een goed persoon bent. Een goed antwoord heb ik zo niet maar: Alle liefde aan jou en een lange hug!
Groetjes liefs Julian X
Hoi allemaal,
Super bedankt voor jullie lieve reacties! Het betekent meer dan dat jullie je kunnen voorstellen. @Melissie_x het betekent super veel voor me om te weten dat ik niet alleen ben. Hopelijk gaat het wat beter met je? Mijn zusjes diagnose is pas een halfjaar geleden gesteld en ik mag er met niemand over praten (dat wil ze niet, en mijn ouders ook niet) daarom kan ik ook niet soms gewoon even erover praten met vrienden, want zij weten van niks. Daarom voel ik me soms best alleen, en jouw reactie heeft me laten zien dat ik dat niet ben. Heel erg bedankt!
Wat mooi om te lezen
Maar dat je je zo slecht voelt vind ik toch wel naar.Heb je na alle reacties misschien al bedacht met wie je daarover zou kunnen praten?
Ik neem aan dat jouw zusje daarvoor het ook al had maar dat het nog niet bekend was?
@Jesse_2008 Ja klopt, mijn zusje stond al heel lang op een wachtlijst voor de test (bijna twee jaar volgens mij) en we zijn haar sinds haar officele diagnose ook niet echt anders gaan behandelen, behalve dat het nu echt een excuus is voor álles.
Over het met iemand praten, ik dacht dat ik een vriend van me wel in vertrouwen kon nemen, hij zal het toch niet doorvertellen. Op school heb ik niet echt een volwassene (geen vertrouwenspersoon en ik vind mijn mentor niet echt aardig). En die zouden waarschijnlijk toch mijn ouders bellen en dat is iets wat ik echt niet wil.
Ik begrijp het.
Hopelijk kun je het dan bij die vriend kwijt.
Ik weet niet of je ooit een andere mentor hebt gekregen, maar misschien dat je je vorige mentor wel aardig vond?Kan je het daarmee dan niet bespreken en dan duidelijk zeggen dat hij/zij je ouders écht niet moet bellen?
Jonge 16,
Een jaar geleden had in een soortgelijk probleem, als oplossing voor vermoeidheid en depressie ging ik meer sporten. Na een erg korte tijd begon ik me al dominanter te voelen, waardoor problematiek in mijn thuissitiatie mij veel minder tot last was. Het kan ook mijn absurd hoge hoeveelheid testesteron zijn die dit heeft veroorzaakt maar proberen kan geen kwaad.
Hey, wat vreselijk, mijn beste vriendin heeft een broertje met hersenafwijkingen, daardoor was bij zijn geboorte de kans op epilepsie groot, dat heeft hij helaas ook,
eerst werd verwacht dat hij niet eens zou kunnen lopen, laat staan zitten! Dat hij een sonde moest omdat hij niet zou kunnen eten, en nooit voor zichzelf zou kunnen zorgen! Nu hebben ik en mijn vriendin super veel aandacht gegeven aan haar broertje, hij kan idd minder goed praten, maar zijn aller eerst stapjes heeft hij bij ons gezet! Op zijn 5e kon hij pas lopen! Maar het is hem gelukt!
hij heeft nooit een sonde gehad, zijn lievelingseten is nu pizza, 
,
dit verhaal helpt jou niet, maar nu kom ik pas op mijn punt, mijn vriendin had er ook heel veel last van, zij heeft met haar juf gepraat, die heeft met haar ouders gesproken, en uiteindelijk heeft zei EMDR gekregen, en gepraat met een psycholoog, dat heeft haar heel erg geholpen, ze gaat nu nog 1x per 2 maanden! Haar broertje was ook alles voor haar.
Maar probeer met ( bijvoorbeeld) je mentor te gaan praten, en vraag of hij/of/zij met je ouders wil gaan praten, misschien helpt het als iemand anders het er met je ouders over heeft
groetjes
Mij_Niet_Gezien
Het is al lang geleden ik heb autisme en elk iemand is anders ten 1 weet ik niet welk type je zusje is maar het is echt onzin dat jij niet naar een pyscholoog kan gaan door je zusje en ja de meeste hebben ook meer aandacht nodig maar niet zoveel dat jij niet ook aandacht kan hebben en het is totaal niet egoistisch dat jij ook aandacht wil enzo dit wou ik eff gezegd hebben
