Hallo allemaal.
Ik ben vandaag een beetje wanhoopig en heel zenuwachtig. Op dit moment word namelijk mijn vader op 25 km afstand van mij geopereerd. Mijn vader heeft kanker. Nog niet zo lang, pas een half jaartje. Mijn vader had zijn hele leven al overgewicht. Iedereen weet dat overgewicht ongezond is maar hij vond het moeilijk om te veranderen. Op een avond klaagde hij over pijn in zijn keel en dat het eten moeilijk zakte. Mijn vader, moeder en zusje dachten allemaal dat het wel weg zou gaan. Na een tijdje begon ik te zien dat hij minder at en steeds een pijnlijke keel had. Ook merkte ik dat mijn vader veel was afgevallen. Mijn vader zeu dat dat was omdat hij ouder werd. Ik zit zelf op gymnasium en ik weet goed wanneer iets foute boel is. Ik heb zo dus mijn vader meegesleurd naar de huisarts. Hij wilde zelf niet maar als hij niet ging dan zou ik de huisarts zelf bellen. Mijn vader is toen naar de huisarts gegaan rond 9 uur sochtends. Ik zat ondertussen gewoon op school. Na de middag toen ik op weg naar huis fietste werd ik ontzettend para en had ik dcht een kut gevoel. Dus aangezien ik op een afgelegen landweggetje fietste ging ik eventjes naar huis bellen. Ik vroeg aan mijn vader hoe het onderzoek was gegaan en hij zij dat we er thuis over gingen praten. Shit dacht ik. Mijn vader zou het normaal hebben gezegt wat er aan de hand was. Kut kut kut ging er door mijn hoofd, en aangezien mijn oma darm kanker had gehad en eraan was overleden schrok ik me kapot. Eenmaal thuis aangekomen zei papa dat we er na het eten over gingen praten. Toen ben ik huiswerk gaan maken op mijn kamer. Na het eten kwam papa naar boven en vroeg hij op een zachte manier of ik mee naar beneden kwam. Ik wist het al. Toen we de trap afliepen werd hij heel verdrietig en eenmaal op de bank barste hij uit. "Het is niet goed. Papa heeft kanker" zei hij. Aangezien ik het al wist begon ik niet te huilen net als mijn zusje maar raakte ik in een zogenaamde shok. Ik heb vgm 30 min lang naar de muur staan staren.
De volgende dag ben ik wel naar school gegaan en heb ik het aan mijn 2e mentor verteld en later ook aan de 1e. Mijn beste vriendin had ik het ook verteld. Later volgden er slapenloze nachten en veel huil en woede aanvallen. Ik kon me totaal niet meer focussen op school en op een middag merkte mijn beste vriend valentijn dat er iets aan de hand was. Hij ging er maar op door en uiteindelijk zei ik dat ik het nog niet kon vertellen. Nog geen 5 min later ging de roddel door de klas dat ik trandgender of lesbisch was of dat mijn oma doodt was. Wtf ging er door mijn hoofd. Wat een sukkels allemaal. Plots voelde ik de tranen komen en rende ik de klas uit. Ik heb daar later 20 min in de wc staan huilen tot mn vriendin kwam. Zij heeft mn tas gehaald en toen zijn we weggegaan. Op de weg naar de uitgang kwam ik nog een jongen uit mijn klas tegen die heel nieuwsgierig was. Hij zei "ayla jonge wa is er nou zeg gw ofs". Dit trok ik dus echt niet meer dus heb ik hem ter plekke uitgescholden en als mn vriendin me nie wegtrok dan had ik hem geslagen ook. Nou die dag daarna heb ik het aan de klas verteld met mn moeder en toen begrepen ze het allemaal. Nu, een half jaar verder heb ik veel meegemaakt. Mijn vader heeft zijn 1e chemo sessue van 6 weken afgemaakt en hij heeft 10 dagen in het ziekenhuis gelegen omdat hij in 3 dagen nog 10 kilo meer was afgevallen. Ondertussen was hij van 110 kilo naar 65 gezakt . Hij had sonde voeding gekregen en dit moest zo voor 2 maanden. Hij was heel chagrijnig en boos in die periode. Dit was heel moeilijk voor me. Ik deed volgens hem niks goed en soms was ik zelfs een niksnut of een muts. Ik begreep waar de woede vandaan kwam maar ik voelde me niet meer geliefd thuis. Mijn vader heeft nooit zijn excusen aangeboden maar toch vergeef ik hem wel.
Ondertussen op dit moment is mijn vader dus in de operatie. Het is een hele moeilijk operatie. Mijn vader heeft kanker op 3 plekken in zijn lichaam. Maag, slokdarm en nieren. Daar word hij vandaag dus voor geopereerd. Hij moet naar de operatie 2 weken in het ziekenhuis liggen maar gezien de corona crisis mag er maar 1 persoon hem komen bezoeken. En aangezien mijn zusje en ik geen auto kunnen rijden mogen wij niet Komen. Dit vind ik heel erg. Ook ben ik volgende week jarig. Jippie.
Wat vinden jullie van mijn situatie monenteel en wat zouden jullie allemaal hebben gedaan?
Groetjes ayla.
