Heey, 

Ik heb dus al een tijdje last van zelfmoordgedachten. Ik vind het woord niet zo fijn om te zeggen, maar goed.  Een of andere manier heb ik die gedachten al 3 tot 4 jaar in mijn hoofd zitten. Vroeger dacht ik er niet zo erg bij na. Iedereen denkt er toch wel eens aan, of niet? Toen had ik gelukkig nog redenen genoeg om het niet te doen. De voornaamste reden was toen, mijn ouders. Maar nu heb ik het idee dat ze eerder blij zijn met mijn broer, dan wij allebei. Ik hoef echt niet alle aandacht, maar net dus, tijdens het eten, lachen ze continu om mij. En dan bedoel ik niet dat ik grappig doe of zo. Ook weet mijn moeder dat ik er heel veel moeite mee heb dat mijn broer al kan en mag werken en dus zo voor zijn eigen geld zorgt. Ik moet maar met zakgeld zien te leven. Niet dat dat te weinig is maar het voelt toch fijner dat je iets hebt gedaan voor je geld. Ik mag een krantenwijk lopen, maar helaas mag dat niet van mijn moeder.  Gelukkig zijn er nog steeds personen op de wereld die mij mogen, zoals mijn 2 allerbeste bffs, Quinty en Elise. Maar ik heb het idee dat al overlijd  ik plotseling, dat die 2 bffs mij het meeste gaan missen. Dat moeten toch je ouders zijn?