Eventjes dit kwijt. Ik heb soms het gevoel dat mijn broertje meer aandacht dan mijn krijgt. Vaak als ik bijvoorbeeld aan tafel iets vertel over hoe het bijvoorbeeld gegaan was op school of ik moet even mijn frustratie kwijt of mening kwijt, dan vertel ik het altijd aan mijn ouders en zoals gewoonlijk aan tafel als we aan het eten zijn. Als ik dan iets vertel ben ik soms afgeleid en denk ik soms na hoe ik het moet vertellen en tegelijkertijd vind ik het dan irritant of moeilijk als mijn broertje bijvoorbeeld wat vraagt aan mijn moeder (dus dan nog eventjes er snel doorheen praten) of dat hij dan zijn handen wast en dat hij naast mij staat te bewegen. Dat ik dan zoiets heb van, kan je niet even wachten. En dan beantwoord mijn moeder dan zijn vraag en dan praten ze daarover (niet lang maar gwn kort) en dan hou ik me stil want dan denk ik prima, zo kan ik niet makkelijk Mn verhaal doen. En dan zegt ze ja ga maar verder hoor. En ik zeg dan nee je luistert niet. En daardoor zo’n gevoel heb ik ook als ik iets vertel dus wat ik heb beleefd dan reageren mijn ouders daar heel droog op en zeggen ze oke, en dan gaan ze er verder niet op in en lullen ze zo over iets anders of zijn ze met anderen dingen bezig. En dan ga ik heel erg twijfelen of ik w,el weer iets wil vertellen. En het klinkt heel raar en ik voel me er ook raar door want ik weet dan ook niet hoe ik erop moet reageren. En als ik het dan vertel dat ik maar praat. En waarschijnlijk komt t ook (dit gevoel, alsof ik tegen een muur praat) ook bij oudere vriendinnen. Dat ze wat vroegen of ik iets vertelde en dat ze niet eens luisterde of dat ze mij achter lieten. En ik voel me dan een beetje ja raar, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen maar het voeld een beetje anders, alsof ik zelf het hele probleem ben. Ik heb vaak gedacht om met iemand te praten, zoals een psycholoog. Maar ik weet het ff niet. Kan iemand mij misschien ook vertellen waarom ik bijvoorbeeld zo’n gevoel heb of zo doe?