De Kindertelefoon.nl

Ik heb al een tijdje grote zorgen over wat ik moet doen. Ik ben nu 17 jaar en ik ben dit jaar blijven zitten in 4 havo. Het begon allemaal toen ik in de eerste zat.. Het was 2013, de tijd dat de crisis begon. Mijn vader had een goed lopend eigen bedrijf, maar door deze crisis had hij z'n personeel moeten ontslaan en kreeg hij ontzettend veel stress. Al die stress werd af gereageerd op ons, nou ja vooral op mij. Ik heb nog een 3 jaar jongere zusje en 5 jaar jonger broertje. In de loop van de jaren is dit alleen maar erger geworden. Het begon eerst met af en toe ruzie wat steeds vaker werd. Nu is het gewoon bijzonder als het een dag niet gebeurd is. Twee jaar geleden ging z'n bedrijf falliet en om dat allemaal op orde te krijgen was nog wel een dingetje. De stress werd groter en de agressie ook. Ik denk persoonlijk dat het door de drank komt dat 'ie daar agressief van wordt. Niet dat hij echt een heel erg alcohol probleem heeft maar hij drinkt zeker elke dag wel 3 sterke borrels met daarnaast bier. Vroeger als we ruzie hadden rende ik in tranen naar boven en luisterde ik aan de deur. Altijd ging m'n vader daarna nog te keer met m'n moeder en hoorde ik wat voor een 'misbaksel' ik wel niet was en 'kut wijf' als ik zo na denk weet ik geen eens meer wat ze zeiden het was in ieder geval altijd negatief en altijd scheldend. Maar in de loop van de jaren werd dit steeds erger. Ik werd keihard getrapt of vastgehouden of geslagen er wordt alleen maar geschreeuwd. Noem het maar op, gek genoeg werden het nooit echt goede blauwe plekken maar zo voelde het wel. Alles wat van mij was moest kapot gemaakt worden. Voor mij voelde het als 'alles wat ik had'. Ik kan niet leven zonder muziek, dus m'n oortjes werden stuk gemaakt wat ik nooit meer terug kreeg. M'n telefoon werd op de grond gegooid maar ja boeie toch als het stuk ging. Altijd dat soort domme streken. Onzettend kinderachtig als je het mij vraagt. Mijn opa kwam zelfs een keer naar me toe om te praten maar hij is nog al van de strenge opvoeding. Hij vertelde mij als jij je gewoon een keer goed gedraagt koop ik een nieuwe telefoon voor je. Ook stelde hij mij 100.000 keer de vraag of ik het wel normaal vond met hoe ik met m'n ouders omging.. Maar HALLO?! Ziet niemand hoe zij tegen mij doen, hoe erg ik er onder lijd. Ik maakte ze ziek en als ze een burn out zouden krijgen of iets dergelijks zou het mijn schuld zijn. Alles is altijd mijn schuld, maar oke dat was dan maar zo dacht ik. Ik ging op vakantie met m'n vriendin in de zomer. Dat was een goed idee dacht ik een tijdje zonder m'n ouders maar toen wij terug kwamen zaten zij nog op een camping in Nederland. Ik zou daar ook heen moeten, maar mooi niet alleen daar met ons gezin dus vroeg ik mijn vriendin mee en die bleef nog een paar dagen. Tot zij naar huis ging. Wij kampeerde daar met ons gezin en m'n tante. Het was dat weekend het zoveelste huwelijk van m'n opa en oma dus zij kwamen ook een weekendje. M'n opa vertelde me dat mijn vriendin bang voor me was geworden om hoe ik deed tegen mijn ouders. Ik had het haar verteld en zij vertelde me lachend dat dat helemaal niet zo was. Ze wist van de situatie. Toen we gingen eten met z'n allen zat ik op een camping stoeltje, maar volgens m'n opa zat ik niet recht dus ik werd vast gegrepen en ik moest normaal gaan zitten. Wtf dacht ik. Ik word daar ect boos van, laat me zitten zoals ik wil. Ik zat gewoon op 4 poten dus wat is het probleem. Ik was zo blij dat die vakantie eindelijk over was. Toen we thuis kwamen was alles weer hetzelfde. Ik ben eigenlijk echt elke dag weg. 's Avonds kom ik thuis. Zelfs als ze boos zijn zeggen ze elke keer dat ik toch wel aan de pillen zit en rook. Volgens hun ben ik elke dag bij een andere jongen om seks te hebben. Ik heb gewoon nog nooit gelogen tegen ze maar ze geloven me gewoon niet. Ik weet niet wat erger is. Ik ben gewoon altijd bij m'n vriendin. Ik had altijd last van hoofdpijn en darmklachten dus waren we naar de dokter gegaan. Ze dachten allemaal aan school en de nadruk werd alleen maar daar op gelegd. Maar hallo ik heb gewoon en als het door school kwam zat ik niet de hele tijd hier want ik wil gewoon weten wat het is en wat ik er tegen kan doen. Maar ik werd niet helemaal serieus genomen en ik moest met een soort psycholoog praten bij de dokter. Toen ik nog een keer bij de dokter kwam, na m'n gesprek met de psycholoog die echt slecht was en toch helemaal niks kon doen had ik nog steeds elke dag hoofdpijn en ze kwamen weer met bullshit dat ik moest denken over de toekomst en zo. Wtf???? M'n moeder zat naast me en ik kreeg ruzie met haar ze geloofde me geen eens dat ik zo veel en erg hoofdpijn had elke keer. Voor wat zit ik anders elke keer bij de dokter niet omdat ik het zo leuk vind daar hoor? Dus de dokter had m'n moeder weg gestuurd en ging me ondervragen of ik altijd zoveel ruzie had en zo maar ja ik had eigenlijk nier echt wat verteld. Een tijdje later in de vakantie of in het weekend slaap ik uit, dus als ik m'n bed uit kom trek ik een badjas aan. De reacties die ik naar m'n hoofd krijg zijn: 'Je kan gelijk wel naar Amsterdam gaan en achter de raampjes werken doe je tenminste nog wat nuttigs.' Altijd. Maar hallo doe is normaal. Ik voel me gewoon niet thuis hier. Er wordt nooit wat aan mij gevraagd. Goh hoe was jou dag of een felicitatie als ik jarig ben is al moeilijk. Nooit wordt er gezegd van ik ben echt trots op je dat je dit hebt gedaan of ik hou toch wel van je ook al hebben we zovaak ruzie. Ik kan me geen eens herinneren wanneer m'n laatste knuffel was met geen van beide ouders. Sowieso al 3 jaar geleden. Er wordt hier nooit meer sorry gezegd. Ik hoor hier niet thuis, ik ben geen onderdeel van dit gezin. Ik had een tijdje ruzie met m'n broertje en op het moment dat hij zich niet meer kon verdedigen met woorden en schreeuwen rende hij naar de keuken en pakte hij een broodmes. Het mes was groot en heel scherp 25-30 cm. Hij sloeg me er mee op m'n rechter elkeboog ik dacht ah nee is niks, ik zat vol adrenaline dus ik gaf geen kick van die pijn. Tot dat hij naar de wc vluchtte en de deur opslot deed en ik hoorde hem huilen. Ik keek naar m'n arm en het bloed spoot er uit. Ik wist me geen raad dus maakte snel m'n zusje wakker omday ik voor de rest niks kon. Ik moest m'n wond dicht houden anders werd het nog groter met meer bloed. Zij had gelukkig heel snel m'n lieve omaatje gebeld en zij was gekomen en had me verzorgd. Toen stonden m'n vriendinnen voor de deur om te kijken hoe het ging en even later had m'n oma met m'n broertje gepraat en was het weer oke met hem. Ik was naar de dokter gegaan met m'n vriendinnen en het moest gehecht worden. Ik had weer precies dezelfde dokter en ze vroeg echt 5 keer wat er gebeurd was en telkens zei ik dat het kwam door dat ik tegen een mes aan liep in de keuken. Volgensmij geloofde ze het niet helemaal maar ja. Ik had m'n moeder gesproken ze zei dat ik misschien maar een tijdje ergens anders moest gaan slapen. Dat had ik gedaan en de ouders van de mensen waar ik iedere keer sliep waren heel behulpzaam ze hielpen mee zoeken naar iemand die wat voor me kon doen maar ik wist het ook niet. Dus een van die ouders had m'n moeder opgebeld en uitgelegd waar ze toe in staat waren maar het enige wat m'n moeder zei was ze kan thuis komen. Dus dat had ik gedaan. Zij zeiden dat ik apart een gesprek moest houden met m'n moeder en met m'n vader. Ik was ergens wat gaan drinken met m'n moeder en we hadden het er over hoe het ging, maar niet over de verbeteringen. Toen het restaurant ging sluiten waren we weg gegaan en hebben we er nooit meer over gesproken. De volgende dag moest ik met m'n vader praten, maar ik was een half uur te laat opgestaan en hij was druk bezig in de tuin. M'n moeder vroeg nog aan me of ik met hem moest gaan praten en ik zei dat ik op hem wachtte. M'n moeder riep hem en het interesseerde hem weer helemaal niks. Ja als ze het zo belangrijk vond had ze wel eerder opgestaan. Hij was ontzettend boos en chagrijnig weer en hij wilde geen eens meer praten nou ja dan niet doei. Ik kon het op een gegeven moment niet meer. Elke avond huilend in slaap komen, nergens energie voor hebben, ik was de hele tijd moe, echt heel erg uitgeput maar ik heb geen idee waarvan, nergens zin in, slechte concentratie, ik onthield niks meer zelfs de leuke momenten met vriendinnen niet, ik sliep heel erg slecht maar ja dat had ik m'n hele leven al gedaan. Ik piekerde en staarde heel veel, ik had heel erg last van stemmingswisselingen en ik was vooral voortdurend chagrijnig, om elk klein dingetje kon ik eigenlijk wel huilen. Mijn beste vriendinnen wisten wel wat er aan de hand was en hoorde zo nu en dan er iets over. Ik kan er moeilijk over praten, ik haat praten over mezelf. Vooral omdat zij het niet mee maken en juist een heel goede band met hun ouders hebben was het heel lastig voor hun om in te schatten. Op de een of andere manier had ik ook altijd het idee of het ze niks interesseerde. Het was echt moeilijk. Veel emoties verwerk ik toch alleen. Maar zelfs dat lukte gewoon niet dat ik uit eindelijk naar m'n mentor ben gegaan met twee vriendinnen. Ik had de hele situatie een beetje uitgelegd maar ik had het idee alsof hij het niet echt als heel erg ervaarde. Alles was niet echt tot in detail verteld maar meer van wat moet ik doen. Hij had de maatschappelijk werkster van school ingeschakeld en daar ben ik naar toe gegaan. Ik had het idee alsof ik wel met haar kon praten maar zelfs zij begon over m'n cijfers over school omdat die op niet over gaan stonden. (ik ben ook dit jaar niet over gegaan maar dat wist ik eigenlijk toch al maar het maakt me niet echt veel uit) ik werd echt gek daarvan. Ze gaf me als enige advies om eens per week om de tafel te zitten en alle 'conflicten' te bespreken en aan elkaar vertellen wat we niet leuk vinden wat ieder deed. Nou ik kon je bij voorbaat al vertellen dat het niet ging werken. Ook had ze een mail gestuurd waarin stond hoe zij het vonden dat het ging en wat hun mening was en er stond niks in waaruit bleek dat het van mij kwam en dat ik naar de school was gegaan. Toen ze die mail opende hadden ze t uitgeprint en deden ze er heel geheimzinnig over. Voor zover ik weet hebben ze er voor de rest niks meer mee gedaan. De schoolmaatschappelijk werkster zei me dat ik weer naar de psycholoog bij de dokter moest gaan en ik was met tegen zin gegaan. Het zou toch niet helen. Het enige wat zij had gedaan was dat ik naar centrum jeugd en gezin moest gaan. M'n moeder zou daar een afspraak maken maar tot de dag van vandaag vergeet ze het elke keer. Ik weet dat m'n moeder echt in staat is om het te verbeteren en ik zie ook iedere keer een boek liggen over hoe omgaan met pubers en zo, ze doet er alleen niks mee. Elke keer hoop ik weer dat ze gaan scheiden of dat ik ergens anders kan wonen. Ik word echt gek. Maar ik weet gewoon niet waar en wat ik moet doen. Het is echt ingewikkeld. De ouders van m'n vader zijn beide overleden. Hij heeft een broer en een zus maar beide spreekt hij niet meer door een ruzie. M'n moeder heeft twee zussen en nog haar vader en moeder die we echt regelmatig zien. Maar ik mag m'n opa niet echt en ik heb niet echt een goede band met m'n tante en oom. Ook hebben m'n ouders amper vrienden en doen ze naast werken echt letterlijk niks. Laatst had ik weer ruzie met m'n moeder en krabte we elkaars armen open. Ik ben er een beetje klaar mee om elke dag ruzie te hebben en weer een soort te gaan vechten met m'n ouders, wat moet ik doen???