Hallo iedereen!
Zoals sommige van jullie wel weten ben ik niet heel actief meer en heb ik het lastig thuis.
Ik heb meerdere topics aangemaakt over hoe ik 9 maanden op een groep heb gewoond en hoe dingen gaan en zijn gelopen.
Ik heb het ontzettend lastig gehad nadat ik weer terug naar huis moest.
In middels ben ik al 5 maanden niet meer naar school geweest en ik ben 3 kilo afgevallen. Ik zonder me af van de wereld en ik slaap met mijn bed voor de deur om me veilig te kunnen voelen in mijn eigen kamer.
Ik heb heel erg veel ontzettend hard gevochten voor mijn veiligheid, maar er is nooit acute actie ondernomen. Na die 9 maanden op die groep begonnen mijn trauma’s en ervaringen met mijn ouders echt steeds meer in te kicken, en ik besefte steeds meer dingen die niet normaal waren bij mij thuis.
Ik kon en kan simpelweg gewoon niet meer functioneren, ik kan niet voor mezelf zorgen, ik ben immers nog een kind, ondanks het feit dat ik de zorgen van een volwassene heb. Het is niet gezond, maar ik heb simpel weg niet de kracht meer om elke dag op te staan en diezelfde trap af te lopen, de zelfde plekken te zien, dezelfde mensen zien die me bewust zo ontzettend veel pijn hebben aangedaan.
Ik was gewoon langzaam aan het vervagen, doodgaan misschien wel. En de brute manier waarop er op mijn deur geklopt nadat ik 2 dagen niet uit mijn kamer was geweest, en mijn vader vroeg: “Leef je nog?” helpt ook niet mee.
Mensen zeggen zo vaak tegen me dat mijn ouders van me houden, dat ze ontzettend veel van me houden, en dat ze dat weten omdat ze dat kunnen zien, maar ik zie daar niks van terug.
Nu ben ik niet iemand om zelfmoord te plegen, of mezelf te gaan snijden. Ik heb de kracht niet om me mijn eigen toekomst af te nemen. De toekomst kan slecht zijn, maar ook goed en ik kan mezelf die kleine kans niet ontnemen.
Maar als het zo door zou gaan dan zou ik opgegeven moment te moe zijn om uit bed te komen, wat betekent niet meer eten en drinken en dat leidt uiteindelijk tot..
Nu is toneel en theater mijn alles, het was het enige wat ik wel nog deed, maar ook daar begon ik mijn motivatie voor te verliezen. En als ik mijn motivatie verlies voor toneel, dan heb ik niks meer. Dan heb ik geen dromen meer om me aan vast te houden.
Nu zit ik al 9 jaar op toneel en heb ik een geweldige theater docente, dus als laatste hoop heb ik haar een mail gestuurd over alles. Samen met haar en iemand anders hebben we een melding bij Veilig Thuis gedaan, die stuurde me door naar de Jeugdzorg en daar heb ik een gesprek gevoerd met een vrouw die al betrokken was bij mijn gezin.
Toen is er een gesprek geweest met het RET, dat is het Regionale Expertise/Exportise (ik weet niet welke van te 2) Team, er was ook een Ervaringsdeskundige bij F, ze was geweldig en het klikte meteen goed met haar. Er is 1 of 2 weken daarna een advies uitgebracht dat er inderdaad op uit kwam dat het het beste is voor mij om uit huis te gaan, waarschijnlijk word dat een pleeggezin aangezien ik denk dat dat praktischer is, maar ook omdat ik in een “echt” gezin wil leven, ik heb mensen nodig waar ik me aan kan hechten, mensen die ik kan vertrouwen, een familie.
Ik wil niet zeggen dat ik mijn eigen ouders HAAT, maar de dingen die zijn gebeurd die zijn onvergefelijk. Ik verafschuw ze. Ik ben diep teleurgesteld en in feite hebben ze naar mij toe heel erg hard gefaald in het ouderschap.
Ik zou niks terugdraaien als ik dat kon, ik ben trots op de persoon die ik ben geworden ondanks alles. En ik doe er alles aan om te zorgen dat mijn appeltje heel erg ver van de boom valt.
Mijn ouders proberen vaak nog credit te nemen voor het opvoeden van zo een uitzonderlijk kind, maar het is het meeste te danken aan mezelf en ook aan de mensen van de groep waar ik leefde. Mijn ouders hebben me vooral geremd in het leren, het leren van delen, het leren van rekening houden met anderen, in het leren dat ik niet altijd het laatste woord hoef te hebben.
Nu heb ik binnenkort weer een gesprek (23 april 2024) en daar gaan we praten over wat er allemaal precies in het advies is gezet, en hopelijk ook al een beetje over de plek. Nu heb ik natuurlijk gezocht op het internet voor meer informatie over pleeggezinnen,
maar ik kan heel weinig vinden over de ervaringen van de kinderen die in een pleeggezin werden geplaatst en de kinderen die dus een pleegzus(je) of pleegbroer(tje) kregen, ik heb een klein beetje van ouders gelezen waarvan hun kind uit huis werd geplaatst, maar dat interesseert me niet heel veel. En ook maar een klein beetje over de pleegouders ervaring zelf.
Nu heb ik meerdere vragen:
- Is er een platform of website waar ik meer ervaringen kan lezen en vooral van de kinderen zelf, dus de “echte” kinderen van de pleegouders maar ook de pleegkinderen zelf?
- Als je een pleegkind bent, Hoe was het om uit huis geplaatst te worden? Waarom werd je uit huis geplaatst? Wat zijn je ervaringen in de pleegzorg? Heb je nog tips voor mij? Hoe gaat dat matchen met een pleegkind en een pleeggezin? Hoe was de verhuizing? Moest je ook wel eens verwisselen van pleeggezin? Hoe was dat? Om gedag te zeggen? Hoe zit het met de familie van je pleeggezin? Zie je die vaak?
- Als je een broer(tje) of zus(je) bent van een pleegkind, Hoe was het om een pleegkind in je gezin te krijgen? Hoe vond je het? Hoe ga jij om met het pleegkind? Praat je over de reden dat het pleegkind uit huis werd geplaatst? Word er ook nog geluisterd naar jouw behoeftes? Hoe kan een pleegkind het beste met je omgaan? Deel je dingen met het pleegkind of andersom? (als in praten) Heb je een eigen kamer of moet je een kamer delen met iemand? Hoe is dat? Wat zijn je ervaringen met de pleegzorg? Ga je weleens op vakantie? Hecht je je aan het pleegkind als een echte broer of zus? Of als beste vriend of vriendin of iets anders? Wat zijn speciale regels in jouw huis vanwege of voor het pleegkind? Op welke manier probeer jij een band te leggen met het pleegkind? Heb je tips voor mij?
- Ken je iemand die pleegkind is of die een pleegbroer(tje) of pleegzus(je) heeft? Hoe ga jij als vriend/vriendin daarmee om? Wat vind je ervan? En hoe ga je met het pleegkind om?
Zoals jullie kunnen zien heb ik ontzettend veel vragen, en ik heb daar ook echt antwoorden op nodig om mezelf een beetje rust in mijn hoofd te kunnen geven, dus als je iets weet of een antwoord op een vraag hebt, help me dan alsjeblieft!
Ik heb ontzettend veel zin om alles te gaan beleven! Stiekem hoop ik een beetje op een pleegbroer, omdat ik al 2 zussen heb en niet gemeen bedoelt, maar jongens zijn soms net wat makkelijker in de omgang. + ik ben altijd in voor een potje voetbal. Maar een pleegbroertje, pleegzusje of een pleegzus zou ook heel leuk zijn, ik heb al genoeg eisen gesteld en hierop ben ik niet zo kieskeurig.
Ik heb mijn prikbord al leeggehaald en ben langzaam aan mijn dingen aan het verzamelen en sorteren en dingen weg aan het gooien.
Met het vooruitzicht dat ik eindelijk weg ga, gaat het ook al weer stukken beter en ik heb inmiddels ook weer mijn motivatie voor toneel terug.
Alvast ontzettend veel bedankt voor je/jullie hulp!
-OnlyMe
