Ik weet niet of het tegen de regels is om twee keer op een dag een post te maken, maar ik vond dat dit geen verlengstuk was van mijn eerdere topic. Dit heeft er wel een soort van mee te maken, maar het is ook een verhaal op zich.

Vandaag had ik voor het eerst weer suïcidale gedachten. Op zich ging de dag nog redelijk goed - mijn vorige topic gaat over een paar dagen geleden - maar natuurlijk kan het niet zo zijn dat een hele dag goed gaat. Ik was net naar bed gegaan, en opeens hoor ik mijn honden de trap op stuiteren. Dat is niets nieuws, dat doen bijna elke avond. Mijn vader was de hele avond in een goede bui geweest, maar doordat de honden boven wilden zijn werd hij heel kwaad. Hij schopte en sloeg de honden van de trap en keerde zich daarna tot mij. Hij zei dat ik het hekje onderaan de trap open had laten staan terwijl hij als laatste naar boven ging en de honden daarna pas naar boven konden komen. Ik was moe en mijn ogen vielen bijna dicht, maar toch vond ik het nodig om te zeggen dat ik het hek niet open had gelaten.

Het resultaat was een elleboog in mijn gezicht. Gelukkig geen bloedneus, maar ik denk wel dat mijn cheekbone (hoe zeg je dat in het Nederlands?) een beetje opgezwollen is.

Daarna ging ik naar beneden om de honden te troosten en heb ik mijn laptop gepakt om deze topic te schrijven. Terwijl ik wachtte op het laden van de site dacht ik bij mezelf: Wat nou als ik morgen helemaal niet wakker word? Zouden ze me missen? Ik denk oprecht dat als ik sterf, dat er misschien vijf mensen op mijn begrafenis zouden komen. Komt wel goed uit met corona, maar alsnog. Wel sneu als er bijna niemand verdriet van heeft dat je weg bent. Misschien klinkt het een beetje egocentrisch, maar het zou me rust geven als ik wist hoeveel mensen er nou wel en niet aan mij gehecht zijn. Dan kan ik de mensen die niet echt om me geven uit mijn leven drukken en de mensen die mij wel waarderen bij me houden.

Vervolgens kwam de gedachte: Als ik dood ben maak ik mijn ouders hun leven wel makkelijker. Dat hebben ze al een miljoen keer tegen me gezegd. Heel cliché, maar als iets zo vaak tegen je gezegd wordt, ga je het vanzelf wel geloven.

Het zorgt ervoor dat k ga verlangen naar de tijd dat ik nog jong was. Toen ik 7/8 was speelde ik vaak spellen met mijn ouders. Het was altijd heel gezellig thuis en er was zelden tot nooit gedoe. Ze waren heel lief en begripvol.

Om de een of andere reden is het helemaal omgeslagen toen ik naar de middelbare ging. Ik ben nooit een supermakkelijk kind geweest. Ik had altijd wel mijn eigen willetje, maar ik was nooit gemeen of achterbaks naar mijn ouders. En toch werd hun beeld van mij steeds slechter. Over een jaar of twee werden ze steeds agressiever naar mij, eerst alleen verbaal, later ook fysiek. Ik weet oprecht niet wat ik hun nou aangedaan zou hebben om dat te verdienen. Ik weet heus wel dat ik ook fouten heb gemaakt in mijn leven, maar ik begrijp oprecht niet waar het fout is gegaan. Het enige wat ik kan bedenken is dat mijn moeder net voor het begin van mijn brugklas-jaar stopte met roken.

Ik voel me heel schuldig omdat ik mezelf net in mijn been heb gesneden. Na een redelijk lange tijd heb ik dan toch een terugval gehad. Het zijn geen diepe wonden, dus ze zullen wel weer volledig dicht groeien (hoop ik) maar alsnog. Ik schaam me ervoor. Gelukkig is het geen zomer en zullen mensen mijn benen niet zien, maar alsnog schaam ik me. Het voelt alsof ik weer gefaald heb in iets wat ik graag wilde bereiken.