Hey Daniël, 

Wat ontzettend rot voor jou en je familie! Ik wens je super veel sterkte en ik denk aan je!

Zelf weet ik helaas als geen ander hoe kut deze ziekte is! Mijn moeder is twee maanden geleden overleden aan kanker, en ja, dat doet pijn. Ze was al 7 jaar ziek en we wisten al 4 jaar dat ze niet beter kon worden. Wat je zegt dat ze misschien binnen een paar maanden dood is: vergeet alsjeblieft de “misschien” niet en geniet van de tijd met je zieke familielid! Ik heb de afgelopen 7 jaar me te veel zorgen gemaakt over: “wat als” mama doodgaat? “wat als” ze er straks niet meer is? Zo veel dat ik niet genoeg heb genoten van onze laatste momenten samen en ze er opeens echt niet meer was, terwijl ik niet eens er volledig bij was toen ik afscheid nam.

Hoe er mee om te gaan is voor iedereen anders. Sommige mensen willen graag met iemand praten, anderen zijn liever alleen. Geef je gewoon over aan het gevoel wat je hebt. Heb je het gevoel dat je zin hebt om je verdriet of woede met iemand te delen, doe dat dan vooral. Dat is een fout die ik heb gemaakt. Je hoeft je niet sterk te houden als je dat eigenlijk niet wil. Het enige wat ik je kan zeggen: alsjeblieft, ik smeek je, als je ook maar een heel licht gevoel hebt dat je iets wil zeggen of vragen, doe het nu! Wat voor doms het ook is. Ik weet dat dit lastig is, maar anders krijg je er later spijt van. Ik heb nu spijt dat ik mama niet heb gevraagd naar haar lasagne recept, hoewel dat helemaal nergens op slaat, het laatste waar ik aan dacht in mama's laatste weken was lasagne, maar nu vind ik het jammer dat dat lekkere, pure mama-gerechtje nu voor altijd verdwenen is. 

Er is een ding wat je nooit moet vergeten: zij is niet gestopt met de chemo's omdat ze niet meer wilde, ze is gestopt omdat ze niet meer kon of omdat het de levenskwaliteit zo naar beneden haalde dat het niks meer waard was. Dit is iets wat ik mezelf bleef vertellen nadat mama overleed omdat ze stopte met haar laatste, te zware kuur. Deze vrouwen en mannen die vechten tegen kanker, zijn strijd(st)ers en ze verdienen tranen die rollen, maar ze verdienen ook glimlachjes om hun dapperheid. 

We mogen verdrietig zijn, maar we moeten ook trots zijn. Dit is wat ik tegen een voorbijganger uit mijn dorp ook heb gezegd: “Ik ben natuurlijk heel verdrietig, maar ik ben ook heel trots omdat ze het zo lang heeft volgehouden voor ons.” 

Mensen die met kanker schelden, zijn niet stoer, maar wat wij als mensen die er mee -te maken hebben niet mogen vergeten is dat het voor hun een “er-van-mijn-bed” situatie is. Nee het is niet goed, maar ze bedoelen het waarschijnlijk niet zo. Voor mijn moeders dood wist niemand uit mijn klas dat mijn moeder ziek was, omdat ik niet wilde dat mensen me anders zouden behandelen. Er was toen een jongen in mijn klas die voortdurend mijn kanker schold, ook als ik hem vroeg ermee te stoppen, zonder duidelijke redenen te geven. Na mijn moeders dood was hij een van de enigen van mijn klas, die me een berichtje stuurde om te zeggen dat ik het moest zeggen als ik hulp nodig had en om me te condoleren. Ik hoop dat hij nu het k-woord nooit meer zal gebruiken en ik hoop dat ik met dit stukje tekst ook anderen inspireer. Je moet nadenken wat je zegt, maar als je het al gedaan hebt, is het niet te laat.

Sorry dat ik zo'n beetje een hele bijbel heb geschreven. Dat was niet de bedoeling. 

Nogmaals heel veel sterkte iedereen, wat de reden ook mag zijn dat je op deze site terecht bent gekomen mag zijn en heel veel sterkte Daniël!

Liefs FaithD

Heey Daan,

Ten eerste heel veel sterkte. Het wordt een moeilijke tijd die jullie meemaken, maar hopelijk kunnen jullie en haar familie nog lang van haar genieten. Ik zou het niet houden bij nog 1 keertje zien, maar bezoek haar juist wat vaker en maak er samen een mooie tijd van. Ik weet natuurlijk of dit wel mogelijk is, maar als het mogelijk is doe dat dan. 

Ik denk dat iedereen wel iemand kent die overleden is aan kanker. Mijn andere opa en oma zijn allebei gestorven aan kanker, en ook een tante en een oom. Bij hun was het allemaal best wel snel gegaan. We kregen dan het bericht dat ze kanker hadden en amper 1 week bij me opa 2 weken later waren ze overleden. Of het nou snel gaat of niet het is allebei erg.

Me opa heeft alvleesklierkanker. Genezing is niet meer mogelijk omdat het al uitgezaaid is naar de andere organen. Chemokuren is die meegestopt. Nu oma overleden is, is er geen doel meer voor hem om hier verder mee te gaan. Wanneer opa overlijdt weten we niet, het zal waarschijnlijk geen jaar meer duren. Mijn psycholoog zij dat ik rekening kon houden dat ik met kerst zonder opa en oma zit. 

Ik praat heel veel met me psycholoog,  en met opa zelf hierover en voor mij helpt dat aardig goed. Het is geen verstandig idee om hier niet over te gaan praten met andere. Je gaat je alleen maar negatiever voelen daardoor.  Maar misschien werkt een andere manier wel beter voor je. Zoals Gebruiker C al zegt zijn er verschillende manieren om dit te verwerken. Voor mij is dat praten met diegene en andere.

Je mag zeker verdrietig zijn, maar ik hoop ook dat je als dat moment aanbreekt gelukkig (trots) voelt. Je hebt (hopelijk) nog een lange tijd van diegene mogen genieten en al die herinneringen kun je een mooi plekje geven in je hart❤

See ya!

Spookyzx 

Hey Daniël

Wat een zwaar nieuws dat je te horen kreeg. Ik kan me voorstellen dat dit op je weegt. 

In de familie zijn we al twee leden aan kanker verloren. De één aan longkanker, en de andere aan een zeldzame bloedkanker. Ook momenteel lijdt een derde familielid aan kanker, hoewel de artsen positief zijn over haar herstel. 

Het eerste familielid die leed aan kanker, overleed voor mijn geboorte. Het tweede overleed toen ik elf was. Dat vond ik moeilijk om vatten; hoe een ziekte een persoon zo lang en zo zwaar kon uitputten. Het sterven van dat familielid was mijn tweede confrontatie met de dood. 

Wat onze familie erdoor gehaald heeft, is de steun van elkaar. We zijn een hechte familie met ooms en tantes die om elkaar geven, en die met plezier voor elkaar inspringen als één van ons het moeilijk heeft. Ik hoop dat ook jij op die steun kan rekenen. Andere familieleden begrijpen namelijk vast hoe je je voelt, aangezien ook zij zien hoe dit familielid er fysiek op achteruit gaat. 

Ik wens dit familielid nog een mooie tijd toe, met geruststellende momenten omringd door haar familie en naasten. Daar hoor jij ook bij, en ik vermoed dat dit familielid opgetogen zou zijn jou nog eens te zien. Vraag haar gerust of en wanneer je langs zou kunnen komen. Kan dat niet in real life, zou het via videocall kunnen. Da’s niet hetzelfde, maar het is al iets. 

Oh ja, ben je geslaagd?

Gr. Kenshin

Oh, gefeliciteerd   Da’s een mooie prestatie. Je omgeving is vast erg trots op je, en ik hoop dat je dat ook op jezelf bent. 

Gr. Kenshin

Beste forumleden,

Helaas is de nicht van mijn moeder 2 weken geleden op 46-jarige leeftijd overleden.

Wat heeft ze toch een mooi leven gehad.

Ze was héél dapper en zo positief, zelfs ik zou dat niet kunnen als ik zó ziek was.

Ik hoorde het nieuws pas 2 weken later, omdat ik op vakantie was in Italië.

Doordat ik op vakantie was, kon ik helaas niet bij de uitvaart zijn wat ik wel graag wilde maar wat niet kon omdat ik op vakantie was.

Dat was wat ik wilde zeggen!

Liefs,

Anoniemeboy485