Hoi allemaal,
4 jaar geleden is mijn moeder overleden aan kanker en opeens merk ik nu heel erg veel verdriet. Op school hadden we een gastles van een man die geen rekening hield met mij. Hij zei: ‘In die landen heeft bijna niemand een vader of moeder, jullie hebben dat allemaal wel.’ Dat was het begin van deze slechte dag. Daarna gaf een juf een les over verdriet. Er is een zangeres, ik weet haar naam niet meer, maar zij heeft in haar leven ook heel erg veel verdriet meegemaakt. Een moeder die op jonge leeftijd was overleden (aan kanker) en een vader die op haar 16e overleed aan kanker. Het voelde alsof mijn keel werd dichtgeknepen. Opeens werd ik heel erg bang dat ik zoiets ook zou meemaken. De rest van de les staarde ik verdrietig voor mij uit, op mijn tong bijtend, want ik wilde niet gaan huilen. We waren in een kring gaan zitten en we moesten de stoelen en tafels weer recht zetten aan het einde van de les. De juf vroeg aan mij of het ging. Ik zei dat het niet heel goed ging (met trillende stem) en toen de juf zei dat ik na schooltijd bij haar mocht komen praten werd ik geëmotioneerd. Ik huilde niet, maar ik moest er alles aan doen om niet te huilen. Ik zei nee, ik wilde alleen zijn. Thuis heb ik het wel tegen mijn vader verteld, maar het was moeilijk. Nu, een paar uur later, heb ik het gevoel dat alles eruit moet gaan, maar het blijft zitten. Ik vind het echt vreselijk lastig!
