Hey,
Mijn situatie is nogal verwarrend voor de meeste dus ik zal het zo goed mogelijk proberen uit te leggen.
Ik heb 2 half-zussen, 1 van mijn vader en 1 van mijn moeder. Mijn half-zus van mijn moeder is al sinds we beide klein waren slecht behandeld door mijn vader, hij mishandelde haar psychisch nu is ze 18 woont in een pleeggezin en is nog steeds als ze mij bezoekt bang voor mijn vader.
Mijn moeder is niet helemaal stabiel en verkoos ook vooral mijn vader boven haar dochter (mijn half-zus.) Mijn moeder is in haar jeugd ook niet goed behandelt en heeft geen zelf-reflectie.
De half-zus van mijn vader ging op haar 16e fulltime bij haar moeder wonen, omdat mijn moeder en zij elkaar niet konden uitstaan en daardoor kreeg ze ruzie met haar en mijn vader.
Toen ik klein was (nu ben ik pas 14) werden ik en mijn half-zussen tegen elkaar opgezet, zo werd ik bijvoorbeeld voorgetrokken voor mijn half-zus van m'n moeder. Mijn ouders maakte mij altijd wijs dat mijn half-zus van mama problemen had en daardoor in een huis voor 'stoute kinderen’ verbleef voor een aantal dagen in de week.
Deze dingen hebben mijn half-zussen en mijzelf erg dwarsgelegen en onze vroege jeugd gevormd. Nu ik ouder ben en mijn half-zussen beide niet thuis wonen begon mijn vader meer boos te worden en veel op mij af te schuiven.
Hij doet bijvoorbeeld vaak 'gekwetst’ en probeert mij vaak schuldgevoel aan te praten zodat ik me schuldig zal voelen en hij boos kan blijven doen. Mijn moeder doet er niet vaak wat aan, meestal komt ze een dag later zogenaamd troosten en zeggen dat hij er ook niet veel aan kan doen. Daarop antwoord ik altijd dat het niet acceptabel is van hem en dat ik niet de volwassene ben. Soms begint ze dan te huilen en zegt ze dat zij het ook niet leuk vindt en dat zij ook niet makkelijk had in haar jeugd ect.
Nu laatst een paar maanden terug gebeurde er iets waardoor ik banger voor mijn vader ben geworden. Hij gooide uit woeden iets klein en hards naar mijn moeder. Het deed haar echt pijn en ze moest huilen toen is ze naar boven gegaan. Mijn vader ging daarop eerst naar haar en daarna even naar buiten.
Toen ging ik naar haar om te kijken of ze iets nodig had en ik zei haar dat dit niet goed was en ze iets moest doen, ik vroeg ook of hij sorry had gezegd (dat had hij dus niet en nog steeds niet.) Ze zei dat hij weet dat het niet goed was, maar ze verdedigt hem altijd! hoe erg het ook is!
Mijn half-zus van mijn moeder is overal van op de hoogte ik praat vaak met haar hierover en ik mag van haar altijd langskomen (ze woont dus al in een pleeggezin sinds haar 11e.)
Ik wordt steeds banger thuis en ik voel me hier niet fijn. Ik weet niet wat ik moet doen. Kan iemand mij helpen of advies geven?
