hee iedereen,
mijn vader heeft heel erg last van stemmingswisselingen. De ene keer komt hij opeens hartstikke vrolijk uit zijn werk en vaak is hij ook helemaal niet vrolijk. Dus de ene keer kan ik alles doen totdat hij boos wordt en de andere keer loop ik op mijn tenen door het huis en dan kan hij alsnog heel boos worden. Ik voel me daardoor heel onveilig, want ik kan nooit de situatie inschatten. Als hij boos is dan is hij ook meestal heel erg boos en dan schreeuwt hij vreselijke dingen. Ook slaat/schopt hij dan. Ik heb het gevoel dat hij helemaal niet lekker in zijn vel zit al een lange tijd. Hij heeft hulp nodig dus. Maar dat wil hij ook echt niet. Hij praat namelijk nooit over zijn gevoelens. Ook heb ik het gevoel dat hij heel eenzaam is. Hij wil alleen maar nieuwe mensen ontmoeten en andere mensen gaan voor ons,voor het gezin dus. Het staat ook bekend dat hij niet zo'n gemakkelijke jeugd heeft gehad, maar hierover zegt hij niks.Er komt ook nog bij op dat iedereen denkt dat hij niet zo leuk op zijn werk heeft, dit zegt hij ook niet maar dat is wel te merken. Ik denk dat dit allemaal de aanleiding heeft waarom hij zoveel stemmingwisselingen heeft en dat hij zo boos wordt. Hij heeft dus eigenlijk duidelijk hulp nodig.

Ik word hier zelf zo onzeker van, omdat ik al sinds dat ik me kan herinneren hoor dat ik niet deug, achterlijk kind ben etc. etc. De ruzies worden qua fysiek steeds meer. De laatste tijd word ik steeds banger, omdat ik niks kan inschatten. Ik ben nu ook bang dat het straks weer uit de hand loopt, want mijn moeder gaat straks 2 daagjes weg. Mijn vader kan namelijk het thuis niet aan als mijn moeder weg is. Als ze weg is een uurtje loopt het ook helemaal uit de hand.

Mijn moeder vindt dit alles behalve leuk. Daar heeft ze het vaak over. In zo'n ruzie verandert ze steeds van mening. Zo kan ze eerst achter mij staan en dan weer de heletijd achter mijn vader. Ze kan ook meedoen met hem en hetzelfde doen, of ze doet helemaal niks en gaat verder met haar ding terwijl wij het uitvechten. Dat is dus ook heel verschillend. Maar ze zegt wel vaak achteraf dat ze zijn gedrag niet leuk vindt, en dat zei ze vroeger nooit.

Mijn broertje is een jaar jonger, maar met zijn gedachten en verbaal lijkt hij wel even oud als ik. Hij vindt het niet leuk, maar hij negeert alles. Hij zegt niet zo snel zijn mening. Hij zegt tegen mijn vader altijd dat hij eens met hem is, maar dat is dan niet zo. Daardoor krijgt hij minder problemen. Maar uiteindelijk eigenlijk juist niet.

Sorry voor dit lange verhaal, maar het doet voor mij goed om het er allemaal uit te typen. Elke keer wil ik dat eens. Weet iemand wat ik hieraan kan doen. Ik heb alleens hulp gezocht, maar dat is toen compleet uit de hand gelopen. Ik ben zo bang om ook hulp te zoeken. Maar misschien weet iemand hier hoe ik dit het beste kan aanpakken? Ik ben het nu namelijk zo zat.