De Kindertelefoon.nl

hee,

Wat vervelend zeg.

Misschien met iemand praten? Je mentor, docent, vriend(in), familielid, etc. Zij kunnen je erbij helpen.

ik heb weleens al met een docent van me school gepraat maar ik vind het niet echt prettig ik vind het dan echt klinken alsof ik mishandeld word maar dat is niet zo tis wel dat ik geen liefde voel in me famillie me oom praat ik graag mee maar het helpt niet het beste wat zou helpen is zo ver mogelijk weg van hem maar ik leef nou met hem voorlopig ik ben pas 14 word bijna 15 dus ik kan niet wachten tot ik het huis uit ga ik weet niet hoe ik het moet volhouden met hem ik probeer zoveel mogelijk te ontwijken maar zelf dat lukt niet

Je kan ook je situatie voorleggen aan je huisarts. Hij kan je adviseren en helpen. Het is namelijk zo dat je niet zomaar weg kan van huis.

Hallo @Ano niem pje x x ,

wat een lastige situatie en ik begrijp dat je het graag anders zou willen! Zoals hierboven al gezegd is, zou je naar je huisarts kunnen gaan. Daarnaast wil ik je graag uitnodigen om een keertje te bellen of chatten met de Kindertelefoon, om anoniem je verhaal te delen of om samen met de medewerker te kijken hoe je je situatie zou kunnen veranderen. We zijn elke dag open tussen 11:00 en 21:00.

Veel sterkte,

groetjes van Marieke / De Kindertelefoon

Hee @Ano niem pje x x ,

Wat vervelend dat je geen liefde voelt in je familie. Ook al heeft je vader autisme, een ouder zou zijn kind onvoorwaardelijk lief moeten hebben.

Mijn vader (en broer) heeft ook autisme. Bij mijn vader uit zich dat vooral in dingen anders opvatten, wat anders denken, erge behoefte aan duidelijkheid en soms vastbijten in eigen mening. Het geen waar ik vaak tegen aanloop is onbegrip, niet alleen van mijn vader, maar in het gehele gezin. Nu is het zo dat er meerdere dingen spelen in het gezin, maar door alles bij elkaar kun je je niet gehoord en gezien voelen en mis je soms dat stukje liefde.

Dat je veel moet huilen is niet erg, het is een manier om je emoties te ontladen en dat is gezond. Goed dat je hier ook al een aantal keer met je docent over hebt gepraat! Ook al vind je het misschien niet prettig, jouw verhaal mag er ook zijn en gun jezelf deze ruimte om je verhaal te delen.

Je geeft aan eigenlijk zo snel mogelijk uit huis te willen en je kan daarop niet wachten. Ondanks dat ik het goed kan begrijpen, is het niet altijd een oplossing om op deze manier uit huis te gaan. Misschien zou je dit eens met je moeder kunnen bespreken? Ik heb dit ook met mijn ouders besproken en op die manier hebben we een heel open gesprek gehad over de thuissituatie en uit huis gaan.

Belangrijk is om ook aan jezelf te denken en je ook te richten op de positieve dingen. Heb je een hobby of dingen die je leuk vind om te doen? Blijf dat dan ook vooral doen en richt je aandacht daar wat vaker op. Doe dingen waar je blij van word en positieve energie van krijgt.

Wat ik ook weleens doe is mezelf even afzonderen van de situatie. Bijvoorbeeld door naar buiten te gaan of muziek luisteren op mijn kamer. Op die manier kan ik even tot mezelf komen en het negatieve een beetje afschudden. Probeer momenten voor jezelf te creëren en ook af te spreken met mensen om je heen, zoals vriendinnen.

Heb je weleens gehoord van jonge mantelzorgers? Jij bent namelijk ook een jonge mantelzorger, omdat je vader autisme heeft. Als je het niet kent, zou ik het eens op internet opzoeken. De gemeente waar je woont heeft een sociaal steunpunt, daar kan je je verhaal kwijt en zijn er mensen die ondersteuning kunnen bieden, aan jou maar ook de rest van het gezin. De jonge mantelzorgers is een groep kinderen/jongeren die allemaal iets hebben in de thuissituatie. Bijvoorbeeld een zieke ouder of broer/zus. Bij de jonge mantelzorgers kun je je verhaal delen en vaak erkenning opdoen van andere verhalen. En heb je lotgenotencontact. Misschien zou je daar eens voor kunnen informeren?

Groetjes,
Simply Me