mijn thuissituatie is niet zo erg al vele kinderen op deze site. er worden ook geen wetten overtreden in mijn huis. maar ik kan mijn moeder niet meer aan. ik heb nu al 3 jaar een sterke depressie en durf het mijn moeder niet te vertellen. ze heeft me 2 keer betrapt op sneeën in mijn arm en is heel erg boos geworden. ze is vaak boos. soms ligt het aan mij omdat er bijvoorbeeld iets op school gebeurt is wat zei niet leuk vind e soms is ze gewoon boos en schreeuwt ze alleen maar. ik ben er helemaal klaar mee. als ik 1 keer een leuke dag me haar heb krijg ik gelijk de karma en de volgende dag zit huilend en bang in mijn kamer.

ze heeft me niet veel pijn gedaan. soms als ze boos is kan ze met haar vuist tegen me aan slaan uit frustratie.
maar het ergste is wat ze altijd zegt: bijv. als ik ze mijn kamer binnen komt en ze roept: ben je bang voor me ofzo he?? ik heb een keer een beetje haarverf op het badkamer kastje geknoeid en dat was 1van de zwaarste avonden van mijn leven. of toen een docent mij beledigt had en ik lul geroepen had (wat stom was van mij). ik word ziek van hier en kan niet weg. ze houd wel van me maar op de verkeerde manier. ze wil dat ik een perfect netjes kind ben en als ik problemen heb dan word ik uitgescholden. ik mag ook niet naar mijn droomschool omdat ze zegt dat de kinderen daar gestoord zijn. maar ik ken mensen van daar en ze zijn super lief. ik kan dat niet als argument gebruiken wat oh als ze er achter komt dat ik met hun praat (ze zijn 16/17). dus ik zit vast op de kutschool van nu. alle docenten haten me omdat ik apart ben (geverfd haar, emo stijl)

en ik klink nu als de overdramatische kutpuber en dat ben ik misschien ook. maar ik voel me niet veilig in dit huis en kan hier ook niet weg... wat zouden jullie doen? als je niet met mensen van school zou kunnen praten omdat ze je niet geloven of het zeggen dat je gesprek met je moeder moet en dat zou alles heel erg maken. of moet ik het gewoon proberen dat ik ergens anders heen wil ook al gaat mijn moeder dat onzin vinden?