mijn thuissituatie is niet zo erg al vele kinderen op deze site. er worden ook geen wetten overtreden in mijn huis. maar ik kan mijn moeder niet meer aan. ik heb nu al 3 jaar een sterke depressie en durf het mijn moeder niet te vertellen. ze heeft me 2 keer betrapt op sneeën in mijn arm en is heel erg boos geworden. ze is vaak boos. soms ligt het aan mij omdat er bijvoorbeeld iets op school gebeurt is wat zei niet leuk vind e soms is ze gewoon boos en schreeuwt ze alleen maar. ik ben er helemaal klaar mee. als ik 1 keer een leuke dag me haar heb krijg ik gelijk de karma en de volgende dag zit huilend en bang in mijn kamer.
ze heeft me niet veel pijn gedaan. soms als ze boos is kan ze met haar vuist tegen me aan slaan uit frustratie.
maar het ergste is wat ze altijd zegt: bijv. als ik ze mijn kamer binnen komt en ze roept: ben je bang voor me ofzo he?? ik heb een keer een beetje haarverf op het badkamer kastje geknoeid en dat was 1van de zwaarste avonden van mijn leven. of toen een docent mij beledigt had en ik lul geroepen had (wat stom was van mij). ik word ziek van hier en kan niet weg. ze houd wel van me maar op de verkeerde manier. ze wil dat ik een perfect netjes kind ben en als ik problemen heb dan word ik uitgescholden. ik mag ook niet naar mijn droomschool omdat ze zegt dat de kinderen daar gestoord zijn. maar ik ken mensen van daar en ze zijn super lief. ik kan dat niet als argument gebruiken wat oh als ze er achter komt dat ik met hun praat (ze zijn 16/17). dus ik zit vast op de kutschool van nu. alle docenten haten me omdat ik apart ben (geverfd haar, emo stijl)
en ik klink nu als de overdramatische kutpuber en dat ben ik misschien ook. maar ik voel me niet veilig in dit huis en kan hier ook niet weg... wat zouden jullie doen? als je niet met mensen van school zou kunnen praten omdat ze je niet geloven of het zeggen dat je gesprek met je moeder moet en dat zou alles heel erg maken. of moet ik het gewoon proberen dat ik ergens anders heen wil ook al gaat mijn moeder dat onzin vinden?
Bladzijde 1 / 1
Op de meeste scholen zijn vertrouwenspersonen en er zijn ook professionele begeleiders op deze site waarmee je kan praten.
Sterkte Anoniempje2004.
Sterkte Anoniempje2004.
hey,
ik zit precies met hetzelfde!
bij mij ligt het probleem haast hetzelfde. Mijn vader werd snel agressief, er werd met spullen gegooid en nare dingen gezegd. Na allerlei hulp en shit is het nu stukken beter. Alleen in die tijd (nu nog steeds soms) was ik gewoon bang voor hem. Hij zal me nooit iets aandoen of wat dan ook maar je schrok van de woorden die geschreeuwd werden. Woorden die niet op mij gericht zijn maar dat je wel laat schrikken.
Het is bij mij thuis druk, (4 kinderen) en ik pas daar gewoon niet goed tussen. Ik ben langs hun gaan leven. Ik woon er wel, ik praat wel, maar over gevoelens en lichamelijke pijn praat ik niet meer. Ik trek mij iedere keer terug naar het hoekje in mijn kamer. Ik ben erg depressief en heb ook veel meegemaakt. Die pijn zal niet verdwijnen en ik ben alles in een schaduw gaan zien door mijn depressie. Ik ben gaan snijden, roken enz.
maar ik heb die klik niet meer hierdoor. Met mama had ik die nooit echt (ze begrijpt me niet hoed, (dat gevoel heb ik tenminste)). Met papa wel maar die is vergaan.
ik wil ook graag uit huis, ergens opnieuw beginnen.
een goede vriend was ook 14 toen hij uit huis ging. (Soortvan). Zijn moeder overleed en hij had geen klik met zijn vader. Constant werd het ruzie. Hij is naar een pleeggezin gegaan. (Onder begeleiding wonen).
dat is iets wat ik ook wel wil. Alleen ik weet niet zo goed hoe erg je situatie moetzijn voordat dit mogelijk is.
En hoe vertel je dit ooit aan je ouders? Zo van mam pap, ik ga ergens anders wonen. Best lastig!!
groetjes anoniem
hoewel je niets aan mijn verhaal hebt gehad
ik zit precies met hetzelfde!
bij mij ligt het probleem haast hetzelfde. Mijn vader werd snel agressief, er werd met spullen gegooid en nare dingen gezegd. Na allerlei hulp en shit is het nu stukken beter. Alleen in die tijd (nu nog steeds soms) was ik gewoon bang voor hem. Hij zal me nooit iets aandoen of wat dan ook maar je schrok van de woorden die geschreeuwd werden. Woorden die niet op mij gericht zijn maar dat je wel laat schrikken.
Het is bij mij thuis druk, (4 kinderen) en ik pas daar gewoon niet goed tussen. Ik ben langs hun gaan leven. Ik woon er wel, ik praat wel, maar over gevoelens en lichamelijke pijn praat ik niet meer. Ik trek mij iedere keer terug naar het hoekje in mijn kamer. Ik ben erg depressief en heb ook veel meegemaakt. Die pijn zal niet verdwijnen en ik ben alles in een schaduw gaan zien door mijn depressie. Ik ben gaan snijden, roken enz.
maar ik heb die klik niet meer hierdoor. Met mama had ik die nooit echt (ze begrijpt me niet hoed, (dat gevoel heb ik tenminste)). Met papa wel maar die is vergaan.
ik wil ook graag uit huis, ergens opnieuw beginnen.
een goede vriend was ook 14 toen hij uit huis ging. (Soortvan). Zijn moeder overleed en hij had geen klik met zijn vader. Constant werd het ruzie. Hij is naar een pleeggezin gegaan. (Onder begeleiding wonen).
dat is iets wat ik ook wel wil. Alleen ik weet niet zo goed hoe erg je situatie moetzijn voordat dit mogelijk is.
En hoe vertel je dit ooit aan je ouders? Zo van mam pap, ik ga ergens anders wonen. Best lastig!!
groetjes anoniem
hoewel je niets aan mijn verhaal hebt gehad
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
