Hallo,
Ik ben een zestienjarig meisje en ik heb jullie mening/advies nodig. Ik heb als sinds dat ik klein ben de droom om een eigen huis te hebben. Voor jezelf kunnen zorgen, zelf kunnen kiezen wat je gaat doen, wat je gaat eten, hoe laat je naar bed gaat. Hoewel dit niet meer is dan een kinderdroom heb ik de laatste tijd wel erg de neiging om op mezelf te wonen. Hier volgt context:
Mijn vader is al meer dan elf jaar chronisch ziek. De ziekte is niet fataal maar bezorgd hem ondragelijk veel pijn. In de eerste paar jaar heeft hij vele medicijnen geprobeerd met de hoop dat ze de pijn zouden beëindigen. Deze middelen werkte nauwelijks en in de meeste gevallen waren er nare bijwerkingen zoals depressie of agressie. Het was zelfs zo erg dat mijn moeder mijn broertje en ik niet alleen durfde te laten met mijn vader. Ongeveer zeven jaar geleden is mijn vader een operatie ondergaan die de pijn had kunnen eindigen of op ten minste verminderen. Helaas heeft de ingreep niet geholpen en op de lange termijn heeft het de pijn zelfs verergerd. Na langere tijd in het ziekenhuis te hebben gelegen kreeg mijn vader een nieuw medicijn. Medicinale cannabis. Rondom dit middel hangt, vanzelfsprekend, een aardig taboe. Het is daarnaast ook heel duur en het wordt niet vergoed. Om het bij de apotheek te kopen kunnen wij ons niet veroorloven dus mijn vader besloot om de plantjes zelf maar te kweken. Dit mag volgens de opiumwet niet en er heeft zelfs meerdere keren politie aan de deur gestaan. Dit soort dingen gaan rond en tijdens de Engelse les in groep vijf kreeg ik opeens de vraag van een klasgenoot of mijn vader aan de drugs zat. Zij zou dit van haar moeder hebben gehoord. Dit doet alles natuurlijk wel wat met een negen jarig kind. De jaren daarna heb ik nog veel opmerkingen naar mijn hoofd gekregen. Zo kreeg ik de vraag of mijn vader een junkie was en werd er een opmerking gemaakt dat mijn kleding naar wiet stonk.
Toen ik naar de middelbare school ging heb ik, vanzelfsprekend, niemand over mijn vader zijn ziekte of zijn medicijn verteld. De school was wel op de hoogte maar ik heb er verder niks meer over gehoord.
De afgelopen paar jaar zijn best wel lastig geweest voor ons gezin. Mijn moeder heeft een burn-out gehad en ik langzamerhand weer full-time gaan werken. Mijn vader is arbeidsongeschikt verklaard en hij heeft een uitkering. Daarnaast heeft de coronatijd niet meegeholpen.
Het probleem met mijn vader zijn ziekte is dat hij constant pijn heeft maar dat het voor een langere periode beter kan gaan en dat het dan opeens een week later weer heel slecht gaat. Wanneer we in zo'n slechtere periode zitten hangt er een soort spanning over ons gezin. Mijn vader kan dan eigenlijk helemaal niks en hij kan dus ook niet voor ons zorgen. Mijn moeder is vrijwel altijd op werk omdat we niet rondkomen op alleen een uitkering. Hierdoor moeten mijn broertje en ik in zo'n periode wat meer in het huis doen. Dat vinden wij heel begrijpelijk. Gedurende de afgelopen jaren heb ik zo'n beetje de zorg van mijn broertje overgenomen. Dit is zo ontwikkeld dat zelfs als mijn moeder thuis is ik mijn broertje opdrachten en aanwijzingen geef. De afgelopen maanden ben ik een soort steunpaal geworden voor mijn moeder. Ze kan alles bij mij kwijt en ik bied een luisterend oor of advies. Soms moet ik haar zelfs aanspreken over gedrag dat ze vertoond of opmerkingen die ze maakt. Naast het zorgen voor mijn gezinsgenoten ben ik ook nog voor mezelf aan het zorgen.
Een paar maanden geleden kwam mijn vader weer in een slechtere periode en de spanning die daar deel van uit maakte was de druppel die de emmer deed overlopen. Mijn vader was depressief, mijn moeder kreeg een, zoals ze het zelf omschreef, traumareactie en ik was uitgeput.
Ik ben in gesprek gegaan met mijn moeder en we waren het er allebei over eens dat er wat moest veranderen. Daarnaast heb ik het er met mijn moeder over gehad dat ik het al best wel lang niet meer vond lijken alsof mijn vader en zij getrouwd waren. Ze waren zelfs nauwelijks vrienden meer. Mijn moeder was het hier mee eens en ze is in gesprek gegaan met mijn vader. Twee weken later kregen we te horen dat ze gingen scheiden. Mijn moeder is gelijk die avond ergens anders gaan wonen.
Tijdens de eerste twee weken ben ik nog verhuisd tussen mijn ouders maar ik kwam er snel achter dat ik dat helemaal niks vond. Ik heb dus besloten dat ik bij één van de twee ga wonen. Mijn vader kan ons oude huis niet betalen dus hij moet een appartement gaan zoeken. Het probleem is dat hij waarschijnlijk alleen maar appartementjes kan krijgen met één slaapkamer. Mijn moeder gaat in ons oude huis wonen maar ik heb best wel veel slechte herinneringen aan dat huis dus dat heb ik liever ook niet.
Het liefste wil ik op mezelf wonen. Een verse start voor mezelf in een nieuw huis. Ik heb zo lang voor een heel gezin moeten zorgen terwijl ik daarnaast ook nog voor mezelf aan het zorgen was.
Ik heb wel al wat gelezen over op kamers gaan als minderjarige. Het belangrijkste is dat je toestemming moet hebben van je ouders en dat je het moet kunnen betalen. Beide zijn een probleem. Mijn ouders vinden dat ik moet wachten tot dat ik mijn startkwalificatie heb. Ik vind dit best wel begrijpelijk maar het duurt mij gewoon nog te lang. Ik zit nu in VWO 4 en als ik examen heb gedaan ben ik 18,5. Ik zat er eerst over te denken om misschien naar het mbo of de HAVO te gaan maar ik wil geneeskunde gaan studeren en dan is VWO de kortste en makkelijkste route.
Het tweede probleem zijn de financiën. Ik heb daar ook wel al wat over gelezen maar veel van de toeslagen die je kan krijgen zijn pas vanaf 18. Ik werk ongeveer 20 uur per week en ik verdien 6,50 per uur dus dat is ongeveer 520 euro per maand. Dat is niet genoeg om mezelf te onderhouden. Mijn ouders hebben niet het geld om mij te helpen aangezien ze ons nu al nauwelijks kunnen onderhouden. Daarnaast zijn de huizenprijzen niet om aan te zien en zijn de enige nog redelijk betaalbare huizen studentenhuizen en daarvoor moet je ingeschreven staan op een mbo, hbo of wo opleiding. Met die toeslagen zou ik het wel kunnen redden dus ik heb opgezocht wat de voorwaarden voor een meerderjarigheidsverklaring zijn maar in Nederland moet je dan zwanger zijn en daar ga ik echt niet aan beginnen.
Ik hoef niet gelijk nu uit huis maar ik trek het hier gewoon niet meer. Ik sowieso wachten totdat de scheiding rond is en ik woon nu ook al meerdere weken bij mijn opa en oma maar dat is ook geen permanente oplossing.
Het lastigste is denk ik het feit dat veel van mijn vrienden, die wel al 18 zijn en studeren, uit huis zijn en op kamers wonen. Elke keer als ik bij hun ben voel ik een soort stekende jaloezie.
Ik snap dat het belangrijk is dat je een soort stabiliteit in de vorm van ouders om je heen hebt, vooral als je nog aan het groeien bent en je hersenen nog niet helemaal ontwikkeld zijn, maar ik ben al zo lang geen kind meer geweest in mijn gezin dat ik dan liever gewoon als een volwassene behandeld wil worden.
Als je dit allemaal hebt gelezen ben ik je dankbaar en ik hoop dat jullie advies hebben hoe ik de aankomende twee jaar het makkelijkste door kan komen of hoe ik wel al op mezelf kan wonen.
Alvast bedankt
(Sorry dat het slordig geschreven is, ik heb dit in een half uur in elkaar geflanst)
