Heei lieve mensen, dit is de eerste keer dat ik hier ben. Ik twijfelde lang of ik dit wilde delen, maar toch heb ik besloten om het te doen. Het zou super lief zijn als iemand dit hele verhaal leest & wat advies geeft 
IK WEET DAT DIT ZOOO EEN LANG VERHAAL IS MAAR IEMAND ALSJEBLIEFT HELP ME 
het gaat zoals jullie lazen over thuis, ik ben een meisje van bijna 16 en heb 2 zusjes van 9 en 11. Ik woon dus samen met hun en met mn ouders. Vroeger ben ik lang enigskind geweest en ging alles goed thuis, maar ongeveer toen Mn eerste zusje werd geboren veranderde me moeder in mijn ogen. Ze werd veel strenger en kreeg narcistische trekjes, ik wist toen natuurlijk niet dat het narcisme kon zijn, maar daar ben ik pas achter gekomen. Toen werd ook Mn tweede zusje geboren. Toen was het voor mij niet meer leuk thuis, Mn moeder behandelde me niet goed en me vader deed of zei er eigenlijk niks van.
Ik zal een voorbeeld noemen: ik kon ‘s avonds vaak niet slapen en riep Mn ouders, als ze kwamen en ik bleef maar door roepen werd me moeder zo boos dat ze me kwam slaan, soms echt hard. Als ik zondag ochtend riep omdat ik uit mijn bed wilde, moest ik als straf de hele zondag in mijn kamer blijven, de deur werd op slot gedaan. Zoals ook ‘s avonds, daarom riep ik als ik me ouders nodig had, ik kon niet naar beneden lopen. Zo zijn er jaren voorbij gegaan en ik besefte nooit dat dat eignlijk niet oke je.
Nu ben ik bijna 16 en ik zet me heel erg af van wat er nu thuis speelt. Duik zit vaak op mijn slaapkamer. Wat er NU thuis speelt is lastig uit te leggen, maar mijn moeder is wel al wat minder dat ze me zusjes slaat, minder dan bij mij, veel minder eigenlijk dan bij mij. Dat van vroeger heeft wel wat bij mij achtergelaten tuurlijk, maar ik ben oke, want mijn oma heeft mij ook grotendeels opgevoed, ik was vroeger heel vaak bij haar en daardoor ben ik wie ik ben eigenlijk. Maar wat er nu thuis is: mijn moeder wilt dat alles volgens haar manier gaat en ze knuffelt of kust mij, me zusjes en me vader nooit, toont nooit echt interesse, vraagt nooit hoe het gaat, support ons nooit echt en zegt nooit dat ze van ons houd ofzo. Als we gaan slapen geef ik haar een kus en trekt ze soms ook een beetje haar gezicht weg, ik blijf het toch maar doen, het is toch normaal? Ze levert veel kritiek op mijn vader, wat hij verkeerd doet, dat hij thuis te weinig klusjes doet en dat hij teveel werkt. Maar hij heeft nou eenmaal een drukke baan. Als me vader dan iets probeert te doen, zeurt me moeder dat het niet goed is gedaan.
Bij moederdag hadden we cadeau’s gekocht, een oplader voor het telefoon bijvoorbeeld, het was perongeluk de verkeerde en toen zei ze ‘nou hier heb ik niks aan, die past niet’. Ze wilt ook altijd mooie dingen voor in huis kopen en merkkleding voor ons. Met ons bedoel ik mij en me zusjes, en me vader ook soms. Als ik mijn haar in een staart heb bijvoorbeeld of in iets nieuws wat ik normaal nog niet gedragen heb zegg ze ‘zo loop je voor aap dat is echt niet mooi’ en ik mag niet bepale wat voor kleding ik draag maar zij bepaald dat, als ik zelf kleding ga kopen en het toch draag legt of gooit ze het weg. Want ze denkt dat ik voor gek loopt ofzo, in bijvoorbeeld mom jeans, die ik zelf super leuk vind maar zij niet. Ik hoop dat je nu een beetje een beginnend hebt van de situatie.
Nu dit, de manier hoe zij (en me vader) opvoeden heeft veel impact op me zusjes nu vooral. Ik merk ook dat ze gedrag vertonen dat een goed opgevoed kind niet zal doen. Me jongste zusje is echt heeel eigenwijs en heeft nooit gehoord van geduld etc. Mij oudste zusje schreeuwt heel snel als ze boos is of als iets een beetje niet naar dr zin gaat. Dat ziet ze waarschijnlijk als normaal, omdat me ouders ook heel snel tegen hun schreeuwen als ze iets fout doen. Me zusjes hadden ook eens €50 uit me moeder haar portomonee gestolen en snoep en lekker eten gekocht ervan. Dit is toch niet normaal als kind denk ik? Als me moeder niet thuis is en me vader voor ons moet zorgen gaat het ook echt helemaal fout, me vader lan ofzo geen orde houden en schreeuwt snel en word snel boos als iets fout gaat. Me jongste zusje luisterd ook echt niet naar me vader alleen. Ze is heel eigenwijs enzo, m vader word dan boos en sleurt haar op haar kamer en zij gaat dan weer daar schreeuwen dat ze eruit wilt en bonkt op de deuren en muren van haar kamer.
Door mijn oma kan ik mezelf nog wel redden, maar ze is pas overleden. Niet geheel onverwachts want ze was ziek(geen Corona) maar het kwam alsnog als een klap op Mn leven, rouwen doe ik dus nog wel. Maar we hebben het er eigk nooit over joe het thuis gaat, met elkaar. Soms met me vader heb ik het erover maar me moeder manipuleert hem geloof ik echt ofzo, gewoon op zo’n narsisctische Manier, want me vader denkt vgm dat hij niks is en vind zichzelf niet veel waard, dat laat die aanpraten door me moeder. Ik vind dit zo een lastige situatie en ja ik ben echt niet altijd oke, ik ben ook echt een lange tijd depressief gewerst en wilde ECHT weg van huis en eigenlijk zelfs weg van het leven. Nu ben ik niet meer depressief, dat komt door bepaalde vrienden die mij gewoon echt een goed gevoel geven. Daar leg ik gewoon me focus op i.p.v. op thuis. Maar soms weet ik het alsnog even allemaal niet meer en wil ik toch weg hier. Ik ben ook bang voor me zusjes toekomst.. wat moet ik doen?
