Ik weet nooit zo goed hoe ik iets duidelijk kan uitleggen, in mijn hoofd zit het wel goed, maar als ik het probeer uit uit te leggen is het een raadsel van woorden en zinnen. Dus sorry als het niet zo duidelijk is.
Toen ik een jaar of 4 was zijn mijn ouders gescheiden, mijn moeder verliet toen mijn vader en mijn broer en ik zijn bij mijn moeder gaan wonen. Elk weekend gingen we naar onze vader. Ik heb nooit zo’n goede band gehad met mijn moeder, met mijn vader aan de andere kant wel. Hij had bijna geen geld en had heel veel schulden maar alsnog gingen we altijd wat leuks doen. Met mijn moeder deden we nauwelijks nooit wat leuks, ze sliep tot heel laat uit. Ze beweerde dat ze depressief was.
Inmiddels zie ik mijn vader nooit meer, ik denk dat hij aan de drugs zit, ik weet het eigenlijk wel zeker. Maar het maakt me ook niet zoveel uit, toen ik klein was hadden we een goede band, over de jaren heen werd dat steeds minder. En nu is dat eigenlijk niks meer waard. Dus hij moet lekker zelf weten wat hij doet. Hij stuurt me niet eens berichtjes, dus die krijgt hij dan ook niet van mij. Het is 2 dagen geleden Vaderdag geweest. Ik heb hem geen gelukkige Vaderdag gewenst, als hij dat wilt, dan zou hij zich moeten gedragen als een vader.
Mijn moeder heeft altijd al gezegd ‘(mijn naam) haat me!’ en natuurlijk is dat niet leuk dat ze dat denkt wat dat is niet zo, maar dat is ook niet leuk naar mij toe! Zelf denk ik dat het andersom is en dat zij mij haat. Mijn moeder vindt mijn broer duidelijk het betere kind. Hij verdient zelf geld, hij doet dingen voor haar (eten maken…), hij valt haar niet lastig (omdat hij onafhankelijker is)… dat soort dingen. Als ik haar daar mee confronteer is het van ja nee dat is niet zo, jij bent een meisje hij een jongen dat is ook anders, die behandel je anders. Hij is ouder, onafhankelijker, dus jij hebt dat allemaal in je hoofd. Ik word er helemaal gek van maar ik heb me aangeleerd om me er niks van aan te trekken.
Ik krijg het gevoel alsof mijn moeder niet geïnteresseerd is in mij en mijn leven, ze vergeet alles! Als ik mijn moeder iets probeer te vertellen luistert ze nooit, als ik dan zeg van ja mam ik praat tegen je is het van ja ik ben ff bezig. En dan praat ze vol over me heen tegen iemand anders. Ook vergeet ze hoe mijn vrienden heten (niet dat ik die heb maar goed), ze vergeet welk niveau ik doe op school, in welk jaar ik zit, in welke klas ik zit, zelfs mijn geboortedatum! Ik denk ook dat het haar niet echt boeit wat ik doe met m’n leven, ik doe nu havo terwijl ik van tl af kom en daar ben ik trots op, terwijl ik het gevoel krijg alsof het haar niks uit maakt. Sommige kinderen bij mij in de klas zijn bang voor hun ouders als ze een slecht cijfer halen, omdat ze anders boos worden. Ik snap dat je niet wilt dat je ouders boos worden als je eens wat minder hebt gescoord, maar zelf denk ik van ja dat zou ik liever hebben. Ookal zou ik een -10 (is niet eens mogelijk) halen, dan zou het haar nog niet eens wat uitmaken.
We zijn ook verhuisd, ik vind het hier verschrikkelijk. Iedereen komt met de fiets naar school omdat ze er 5 minuten vanaf wonen. En ik moet een uur met de bus, en de dichtstbijzijnde bushalte is een kwartier lopen. Ik voel mij hier niet thuis, alles is ook lelijk ingericht. Maar dat interesseert me niet zoveel, als m’n kamer maar naar mijn smaak is. Wat helaas niet zo is…
Mijn moeder heeft een vriend, hij heeft een eigen café. Mijn moeder is afgekeurd, ik schaam me hier best voor. Ook heeft ze haar eigen manier om geld te verdienen, ze houdt kaartspel avonden. Waardoor ze een ander ritme heeft (want dat is tot laat in de nacht) en daardoor slaapt tot ongeveer 15, 16 uur s’middags Ik mag dit niet zeggen tegen niemand zeggen en dat zit me ook dwars; “wat doet je moeder voor werk
?” “Die is afgekeurd
.” Zo gaat dat dan ongeveer. Ze heeft me ook naar een psycholoog gestuurd omdat ik me slecht voelde, ja natuurlijk had dit 0 zin, ik mocht van haar niet eens praten over de dingen die me dwars zaten, dus ik ben gestopt.
Ik ben een meisje die op meisjes valt, ik ben lesbisch. Ik heb een vriendin, en ik hou zoveel van haar. Sinds dat ik dit aan mijn ouders heb verteld, gaat het nog meer achteruit. Mijn broer maakt constant grapjes over mij. En wanneer ik vraag of ze hierheen kan komen mag dat meestal niet, terwijl ik altijd naar haar huis mag gaan (van haar ouders). Mijn vriendin denkt dat ze hier niet welkom is, daar word ik heel verdrietig van. Ik schaam me ook dood voor mijn gezin als mn vriendin hier is. Mijn moeder slaapt dus super lang, hier schaam ik me voor, en dan als ze eindelijk eens besluit om op te staan, komt ze half naakt naar beneden in haar pyjama die doorschijnt. Hier schaam ik me ook voor. Mijn broer maakt altijd opmerkingen, hij beweert dat het grapjes zijn, maar dat betwijfel ik.
we hebben dus ook een hond, hij is een jaar en 3 maanden dus nog soort van puppy. Hij is lastig in bedwang te houden. En ik wilde hem graag omdat ik geen vrienden had en mijn familie geen aandacht en liefde voor me had en ik voelde me altijd alleen. Ik dacht dan wil ik een hond dan krijg ik van hem liefde. Ik wilde hem zo graag en ik wilde echt dat het mijn hond werd waardoor ik heb gezegd van ja het is mijn hond en ik blijf voor hem thuis, ik doe alles voor hem. Dan zeiden ze van nee het is onze hond we zorgen alle 4 voor hem.
Maar natuurlijk zijn er dingen veranderd, ik heb nu een vriendin waarvan ik zielsveel hou. Dus ik spreek bijna elk weekend af met mijn vriendin. Meestal bij haar omdat ik niet graag hier ben met die mensen. Maar nu mag dat ookal niet meer omdat zij graag weg willen en ‘het mijn hond was’ en ik heb gezegd dat ik ervoor thuis zou blijven. Ik mag dus op zaterdag niet weg als niemand thuis is, dus dan zou mijn vriendin naar mijn huis toe moeten komen. Opzich geen probleem maar dat betekend dat ik vrijdag tot zaterdag wel naar haar toe mag, dat gaat niet want vrijdag is ze druk. Wat betekend dat ik nooit meer naar haar toe kan, verschrikkelijk want ik vind het super gezellig bij haar thuis (omdat zij wel een normaal gezin heeft, en ik hoef me niet om de 3 seconden druk te maken of iemand iets verkeerd gaat zeggen) en ook super zielig voor haar ouders want ik wil niet dat ze denken dat ik niet graag daar ben.
ik heb geprobeerd hierover te praten met hen, maar dat gaat nooit goed. Het komt er altijd op neer dat ik me alles inbeeld en dat dingen mijn schuld zijn. En zij stellen zich op als het slachtoffer, terwijl ik gewoon wil vertellen wat me dwars zit en niet iemand de schuld wil geven van iets. Ook als ik met mijn moeder een discussie hebt komt haar vriend er altijd tussen en ik word er zo gek van.
Ik weet het dus gewoon niet meer, het is altijd van als er iets is kun je het ons vertellen, maar dan gebeurt er dit.
Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet ook niet wat jullie met deze info moeten, maar ik moest het eventjes kwijt.
Mvg kaasie
