Hoi ik geef niet mijn normale naam maar dat is gewoon puur voor mijn eigen veiligheid. Ik ben een meisje en ben nu 15 jaar oud over een half jaar 16.
Ik heb thuis nu al zo´n 2,5 jaar elke dag ruzie met mijn ouders. Ik heb het niveau kader/mavo en ik heb in groep 8 besloten om naar mavo te gaan ook al zou dat een pittige strijd zijn wou ik daar voor gaan. Ik heb een broer (tweeling) en wij zitten allebei op dezelfde school mijn school is klein en alleen voor kinderen met mavo niveau of kader mavo of mavo havo. Zoals ik net al zei heb ik kader/mavo dus zou het voor mij misschien pittig worden en mij broer heeft mavo/havo, dus voor hem zou het eventueel makkelijk kunnen zijn.
Klas 1 verliep prima geen onvoldoendes niet de spetter uit de klas met de hoogste cijfers maar gewoon een normale basic meid met gemiddelde cijfers. Klas 2 was voor mij al wat heftiger ging op het randje over naar klas 3 waarvoor ik al heel erg mij best hebben moeten doen voor een maximale 5. Klas 3 wat een ellende ik beseft me al in klas 2 dat dit toch niet voor mij was weggelegd en ik beter naar ader kon gaan dat is niet opgeven dat is een juiste beslissing maken voor mezelf wat het fijnste is. Maar nee mijn ouders wouden persee dat ik op de school bleef en het niveau wat k dus zat mavo. Dus klas 3 was voor mij een bak vol met ellende ik deed mijn best en het lukte echt niet ik heb extra dagen school gevolgd om een voldoende te halen en dat lukte soms met kleine toetse maar proefwerken zat het er echt niet in. Ook moest ik op reken niveau naar groep 8 niveau omdat ik het niet kon zelfs niet met behulp van mijn docent. Terwijl ik derest van de klas met 2 vingers in zijn neus zie rekenen en over te stappen naar een hoger niveau. Ik heb toen destijds halverwege de 3e klas nogmaals tegen mijn ouders aangegeven dat ik het niveau te moeilijk vind en dat het zo niet gaat werken dat een niveau lager mij beter zal doen. Maar zoals je misschien al kan verwachten mocht ik geen niveau lager. Mijn ouders begonnen boos te worden om mijn cijfers ik mocht in het weekend bijna niet afspreken ik kreeg een schermtijd op mijn telefoon van 2 uur per dag meer niet. Dat was nog de minste straf die ik kon bedenken maar geloof me het word erger. Ik bleef mijn best doen omdat ik het wel moest en het lukte me gewoon niet mijn opa en oma zeiden ook al dat het beter is dat ik een niveau lager ga en dat dat minder ruzies of botsingen oplevert terwijl die botsingen toen niks zijn met wat er n thuis gebeurd. Na een heel jaar 3e klas te hebben geprobeerd heb ik de laatste toetsweek voormezelf besloten dat ik stop met zo hard leren en het hem gewoon niet word wat ik mezelf al 2 jaar lang heb bewezen. Toen ben ik blijven zitten ja dat zag ik aankomen dat was ook mijn keus. Zelfs toen wilde mijn ouders dat ik op die school bleef. Heel de zomervakantie heb ik mezelf bedacht op slechte momenten ligt het nou aan mij of niet terwijl andere mensen ook gewoon inzagen dat het niet aan mij lag. Maar goed we moesten door en mijn ouders vergeleken mijn cijfers en het gedrag van mij en mijn broer heel erg en vonden dat ik een voorbeeld van hem moest nemen. 3e klas overnieuw nieuw jaar nieuwe kansen en met een goed begin met de lesstof die ik vorig jaar al had geleerd zou het wel goed moeten komen zal je denken, nou niet dus. Ik was sowieso al een vroege leerling en dat zou later mijn hersenen van binnen komen van lesstof kunnen belemmeren dus zou je ook denken dat 3e jaar overnieuw alles wel beter zou binnen moeten komen nee ik doe kneiterhard mijn best en het resultaat is om te huilen. Mijn ouders waren het nu helemaal zat hoe kan het nou toch dat je het 3 e jaar nu overnieuw doet er verandering is minimaal bijna niks.
De volgende regels die ik kreeg en al had:
- Geen telefoon meer tijdens school tijdens leren niet mee naar boven niet mee naar voetbal niet mee naar werk dus om het kort te zeggen telefoon is van hun mag hem soms als ik even vrij heb met iets. Deze regel gelde eerst alleen niet mee naar boven en dat was het nu ben ik 15 en is de regel erger en erger geworden. Ze kijken in mijn chats ze kijken naar mijn selfies en video's ze gluren heel mijn telefoon leeg. Ohja en grote mond/tegenspreken of iets weigeren is telefoon inleveren dat is soms weekenden manden nu iedere dag echt iedere dag.
- Afspreken in het weekend alleen in het weekend niet doordeweeks dat is voor mij best logischt ik fiets een uur naar school ik woon 25 km van mijn school vandaan en i heb tot half 4 les iedere dag dus ben om half 5 pas thuis. Dan moet ik studeren huiswerk maken ect. Voetballen werken dus doordeweeks heb ik geen tijd. Dat vind ik prima maar in het weekend mag ik voortaan ook niet meer weg nu met corona kan ik dat begrijpen maar dit is al meer als een jaar zo. En als ik dan weg mag is dat tot 11 uur niet langer.
- Geld dat ik verdien word afgepakt ik weet niet waar het heen gaat ze stele het niet van me daar ben ik zeker van maar ze zetten het op mijn spaarrekening zegge ze prima is mijn geld i werk daarvoor maar als ik iets wil kopen of moet kopen ik ben een meisje dan mag ik dat niet. Ik mag mijn eigen geld waar ik voor werk niet.
- Geen telefoon of iets dergelijs is geen social media ook geen laptop of om met mijn vriendinnen iets te bespreken helemaal niks dat is soms weekenden weken of maanden
Om het verhaal niet te lang te maken ik mag dus bijna niks. Ik heb al een paar keer normaal met mijn ouders willen praten over hoe ik de omgang van hun opvoeding niet fijn vind en ook niet dat mijn broer wel alles mag. En als dat zo doorgaat ik niet meer thuis wil wonen maar ze veranderen nu al 2 jaar niet elke dag ben ik er van op mijn hoede dat ik op alles uitgelogd moet zijn videos moet hebben verwijderd zodat ze niet kunnen lezen of zien wat ik doe ik heb geen privicy onderhand. Dit is nog het minst erge van alles soms word ik zo boos van dat ik zo word behandeld dat ik vol tegen me ouders in ga maar dan word ik geslagen en geschopt eerst wou ik dit niet tegen mijn vriendinnen zeggen maar heb het toch gedaan. Wat moet ik doen? Valt er nu nog wel iets te doen?
Liefs mij
