Het begon allemaal toen ik in het eerste jaar van de middelbare zat. Ik had het nog wel naar mijn zin, maar dat liep steeds meer af. De mensen om mij heen op school kon ik niet goed mee omgaan en thuis had ik ook geen vrienden waar ik echt goed mee omging, dus zat ik elke dag op mijn kamer niks te doen enz. Dit had ik 2 jaar lang. Toen ik naar de derde ging (vorig schooljaar) werd het op school en thuis alleen maar erger. Ik werd in een klas gezet waar ik mij totaal niet prettig in voelde en mezelf niet kon zijn. Steeds als ik thuis was, was ik chagrijnig en huilde ik op mijn kamer, omdat ik het er echt niet naar mijn zin had. Ik doe altijd alsof het komt door de puberteit enz, maar het komt gewoon doordat ik mij niet prettig thuis en in mijn woonomgeving voel. Ik had aangevraagd om naar een andere klas overgeplaatst te kunnen worden, maar dat kon niet. Ik moest het dus ‘volhouden’ werd mij verteld, maar mensen begrijpen niet hoe jij je voelt. Thuis kwam ik gewoon echt in een depressief gevoel. Elke dag met tegenzin opstaan en naar school gaan. Als ik thuis was, had ik niemand om mee om te gaan en tegen te praten. Niemand weet dit ook, omdat niemand het begrijpt. Nu dus ook, ik moet bijna weer naar school, maar deze laatste dagen van de vakantie heb ik de hele tijd lopen huilen om het idee dat ik straks weer naar die school moet met al die mensen. Heel vaak heb ik dit ongeveer verteld aan mensen en elke keer krijg ik hetzelfde antwoord: “Het komt goed”, “Probeer het nou gewoon” etc etc. Maar ik heb het al 3 jaar geprobeerd en ik kan het gewoon niet meer. Ik lijd er echt onder, maar niemand gelooft me en wilt het begrijpen. Ik zit er echt mee. Ik kan er met niemand over praten, want niemand wilt en kan zich inleven zoals ik me voel. Ik heb thuis helemaal niemand. Ik ga er thuis kapot aan en niemand die het ziet. Ik kan het niet meer denk ik...