Hoi.
Dit bericht is geen schreeuw om hulp, of een zielig verhaal om aandacht te vragen. Ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt.
Ik ben een jongen van bijna 17 en wil graag op mezelf wonen. Ik heb geen zin om zielig te gaan lopen doen, maar om het in het kort te zeggen. Ik heb het gevoel dat ik in een gevangenis woon. Mijn moeder is een totalitaire, controlerende vrouw, die precies exact wil beslissen wat ik doe, hoe ik het doe, en wanneer ik het doe. Ze laat me voelen alsof ik een egoïstische lul ben die nooit iets nuttigs uitvoert, en alleen maar de vruchten plukt van haar lijden.
Ik weet dat ik niet het beste kind op aarde ben. Ik ben onhandig en vergeetachtig, en ik denk niet altijd even goed na over wat ik doe, maar ik heb nooit, maar dan ook nooit de bedoeling om iemand te kwetsen of disrespect te tonen. Het simpele feit is dat de normen en waarden van mij en mijn moeder enorm botsen: mijn moeder is een christen die wil dat ik elke week naar de kerk ga, Ik ben een atheïst die genoeg heeft van die sprookjes. Mijn moeder vertrouwt mensen niet snel, en heeft al snel een oordeel klaarliggen over andere mensen, ik vertrouw mensen juist te snel, en probeer mensen niet te beoordelen op hun keuzes. Daarmee bedoel ik niet te zeggen dat ik een beter mens ben dan haar, onze meningen botsen gewoon. Ook ben ik een groot liefhebber van vrijheid, en mijn moeder vindt het belangrijk dat alles op dezelfde manier gebeurt, en dan vooral op de manier zoals zij het voor ogen heeft.
Dit alles bezorgt mij veel stress. Ik durf niet goed meer naar de huiskamer te lopen als mijn moeder daar zit, uit angst voor een nieuw oordeel, of een nieuwe preek over iets wat ik vandaag weer fout heb gedaan. Om dezelfde reden durf ik ook niet tegen haar te praten over dit alles. Ik heb last van nachtmerries, depressieve gevoelens, en soms de drang om destructieve gewoontes aan te houden, zoals veel roken, drinken, of snijden. Het enige wat mij nog vrolijk houdt, is mijn vriendin die er elke dag voor me is.
Mijn moeder heeft me een lijst met regels gegeven, strenge regels: er staat bijvoorbeeld precies in hoe laat ik mag eten en wat ik mag eten, van hoe laat tot hoe laat ik door het huis mag lopen. De zin “EEN MINUUT TE LAAT IS TE LAAT” schrok ik het meest van. Ze heeft me vervolgens gezegd dat als ik in haar huis wil blijven wonen, ik me aan die regels moest houden, en dat ik anders maar bij mijn vader moet gaan wonen.
Een beetje background informatie. Mijn ouders zijn gescheiden, mijn vader is een onverantwoordelijke alcoholist die niet goed over zijn acties nadenkt, en bij hem wonen zou voor mij geen optie zijn. Ik word er vaak door mijn moeder aan herinnerd hoe veel ik volgens haar in gedrag op mijn vader lijk
Zo zit ik in een vervelende put. Ik kan geen kant op. Ik heb het gevoel dat elk facet van mijn leven hier bestuurd wordt, en ik geen vrijheid heb. Alleen op mezelf wonen is momenteel gewoon geen optie. Ten eerste ben ik minderjarig, ten tweede moet ik elke dag naar school, dus ik heb niet genoeg tijd om zoveel te werken dat ik op mezelf zou kunnen leven.
Alles wat ik wil is vrijheid, en weg van deze nare plek. De plek die ooit als een veilig thuis voelde, voelt als een gevangenis met een totalitaire gevangenisbewaarder, die mij ‘s nachts in mijn dromen opzoekt. Ik wil hier weg, ik wil mijn eigen plek.
Alsjeblieft.
