Hallo mensjes,
Laat ik eerst mijn verhaal vertellen: Ik ben een meisje van 13 ( bijna 14 ) jaar. Ik ben Autistisch en heb een Depressie. Al 4 jaar lang zit ik op een groepstherapie voor Autistische kinderen ( niet de extreme vorm maar voor gemiddelde ). Mijn huis is een totale ramp ( alcohol, roken, ruzie ) en die groepstherapie is de enige plek waar ik me thuis voel. Er zijn daar andere kinderen ( ongv 12-18 jaar oud ) en ik kan het met iedereen vinden, want het is altijd gezellig en we snappen elkaar. Er zijn daar 3 begeleiders. De beste band heb ik met 1 van hun. Hem zie ik ook het vaakst en ken ik het langst. Hij is de eerste die ik vertelde dat ik sneed en hij was daar heel begrijpend over en gaf tips en met mijn overleg heeft hij het mijn moeder verteld zodat ik het zelf niet hoefde te doen. Ik heb het ook weleens met hem over mijn thuissituarie. Hij is de enige persoon die ik vertrouw. de therapie groep waar ik zit heeft zelfs een groeps chat ( begeleiders zitten daar ook in we plaatsen veel memes).
En dan nu mijn 2 vragen:
- is het normaal dat deze groep meer voelt als mijn 2e familie die meer voor mij betekend dan mijn eigen familie?
- Ik zou die begeleider gewoon willen laten zien hoe dankbaar ik ben dat hij in mijn leven is en zou hem hier voor willen bedanken. Wat zijn wat manieren hoe ik het tegen hem kan zeggen hoe dankbaar ik ben en/of tonen met iets ofzo?
alvast bedankt 
