Hoi allemaal,
ik ben een meisje van 17 jaar oud. Ik heb van jongs af aan al strenge ouders (voornamelijk moeder), en de laatste tijd ervaar ik hier steeds grotere problemen mee. Mijn moeder is erg gevoelig voor liegen. En met erg gevoelig bedoel ik ook ERG gevoelig. Natuurlijk liegt elk kind regelmatig, gewoon een leugentje om eigen bestwil. Dat je toch wel de vla uit de koelkast hebt opgegeten of toch stiekem een snoepje hebt gepakt. Maar om dit soort kleine leugentjes wordt mijn moeder vanaf jongs af aan heel boos. Dan slaat ze me heel hard op mijn hoofd bijvoorbeeld, dat mijn hoofd echt pijn gaat doen.
Toen ik 15 was kreeg ik mijn eerste vriendje, en toen het uitging was ik echt extreem verdrietig. Toen het iets beter ging kwam er een andere jongen in mijn leven, maar wederom met een slechte afloop en de treurnis ging weer terug naar de staat waarin hij zich eerst bevond. Omdat ik zo verdrietig was om beide situaties ging het niet goed met mij (mijn mentale gezondheid). Kleine dingen zoals werken of mijn kamer opruimen, sporten en op tijd gaan slapen lukten allemaal niet meer. Ik gaf al mijn geld uit aan eten en hier werd mijn moeder heel erg boos om. Soms dan leen ik wel eens wat van haar, zonder te vragen, want ik weet het antwoord al als ik het wel vraag. Dan heb ik het over dingen zoals haar e-bike, haar juwelen of makeup. En hier kan ze dan toch zo ongelooflijk razend om worden. Dit zorgt er alleen maar voor dat ik het niet durf te vertellen. En dan ga ik erover liegen. En als ze dan zo boos is, dan scheldt ze me uit voor kutjong, tyfusjong, je bent de reden dat je ouders gaan scheiden (want daar dreigt ze mee), ik begrijp waarom je geen vrienden hebt (ik heb er genoeg, maar oké) en nog veel meer dan dat. Mijn telefoon wordt extreem vaak afgepakt, en dan gaat ze door al mijn berichten heen. Vooral met jongens. Soms kan ze het dan niet laten om ook nog even een appje naar ze te sturen. Dit is voor mij beschamend, kwetsend, maar ook een enorme schending van mijn privacy. Vaak wordt ze ook fysiek. Dan slaat ze me met volle kracht. Ik ben me er natuurlijk van bewust dat dit absoluut niet normaal is.
Ik weet nu niet wat ik ermee aan moet. Ik wil graag weglopen, naar mijn beste vriendin ofzo. Maar die stap zetten is enorm lastig. Daarnaast weet ik ook niet hoe mijn ouders over deze situatie denken. Maar ik voel me niet geliefd, en ik merk dat ik dat probleem veel terugzie in mijn leven. Ik heb nog nooit een ‘ik houd van jou’ van mijn ouders gehoord. Dat doet veel met mij, en dat is tevens ook de reden dat ik zoveel bij mijn beste vriendin ben. Zij herhaalt die woorden elke dag en is elke stap die ik zet bij mij, evenals haar familie bij wie ik me heel erg fijn voel. Maar om daar nu zomaar binnen te komen stormen en niet meer van plan zijn weg te gaan, vind ik ook weer onbeschoft.
Mijn vader staat volgens mij wel wat meer aan mijn kant. Daarom hebben mijn ouders ook zo vaak ruzie, hij verdedigt mij wat meer. Maar ook tegen hem durf ik niet te praten, want ik ben bang dat hij me niet gaat begrijpen. En ik vind het ook erg moeilijk om me open te stellen tegen mijn ouders, want ik praat nooit met ze. Het lijkt wel alsof ze niet geïnteresseerd zijn in mijn leven. En alles wat ik doe, is fout. Ik ben nu ook erg bang dat ze gaan scheiden. Door mij.
Deze situatie doet mij zoveel, en ik weet gewoon niet wat ik ermee aan moet. Ik merk ook dat ik steeds meer de controle verlies over mezelf, en ik weet niet waartoe ik in staat ben.
