Hallo allemaal, ik ben 16 en sinds dat ik klein was hebben mijn ouders altijd al het idee over mij dat ik perfect moet zijn. Maar sinds ik op het middelbaar zit is alles erger geworden. Alleen al bij een slecht cijfer was ik den monster, trut, etc. En als ik iets terug zei dreigde ze met internaat en een goeie tik paste er ook bij, au. Ik heb nooit kunnen praten met ze als er iets mis was, alleen als alles goed ging. Goed nieuws willen ze horen & als ik iets heb gedaan wat ze vriegen, dan zijn het trouwens ook de beste ouders voor mij! Wat dit zo verwarrend maakt. Maar toen ik in begin van de 3de zat was ik er klaar mee. Ik en mijn zusje waren al vaker voor een paar uur weggelopen, maar nu waren we in de avond weggelopen. Politie, veilig thuis etc. We kregen hulp ( wat wel hielp ) maar door hoe ze het aanpakte heb ik een trauma opgelopen. Ik ben 100% zeker dat ik anxiety heb, punt is ik kan hier niet mee naar mijn ouders. I tried, maar nee met mij mag niks mis zijn en dan worden ze ook oprecht boos op me! Ze schelden me dan wel niet meer uit ( meestal dan ), maar de laatste maanden zijn de VELE regels en verwachtingen weer terug. Ik voel me pittig goed opgesloten en ik heb geen weg om let mijn anxiety te dealen atm. En nee zelfs met zwijgplicht kan ik niet naar de huisarts, mijn ouders hebben OVERAL ogen. Mijn zusje en ik staan 24/7 on watch. Ik kan niks doen. Ze houden ons altijd in de gaten.
aangezien ik een trauma heb opgelopen wil ik echter niet weer veilig thuis contacteren, ik wil een manier om hiermee om te gaan tot ik uit huis ga. Ik praat er ook met niemand over behalve mijn zusje.
Daarbij voel ik me in de maatschappij een vreemde eend, omdat ik thuis dus zo onder watch sta en ze mij er niet veel over leren. I know they love me, maar het is echt een verwarrende situatie.
