Hallo, hier spreekt een bezorgde broer.
Onlangs heb ik de leeftijd van 18 jaar bereikt en heb besloten een poging te wagen om de relatie met mijn 16-jarige broertje te verbeteren. Vanaf de kleuterklas is onze relatie steeds meer verslechterd. Dit heeft verschillende oorzaken. Ikzelf en mijn ouders zijn, logischerwijze, beide verantwoordelijk hiervoor. Ik heb me de afgelopen 8 jaar niet aardig opgesteld tegenover mijn broertje; ik maakte vaak nare opmerkingen over zijn mindere kennis, domme opmerkingen en uitspraken. Als we met de buurtkinderen gingen voetballen, wilde ik hem er niet bij. Hij was vaak ongemotiveerd, maar ik was bovenal bang dat wanneer er iets fout ging, ik kritiek van mijn ouders zou krijgen, wat helaas ook daadwerkelijk gebeurde bij de keren dat hij wel meedeed.
Thuis was de sfeer daarom ook niet al te best. Verbaal gezien was mijn broertje kansloos, maar dit compenseerde hij, vooral nu hij aan het puberen is, met (licht) fysiek geweld zonder enige aanleiding. Hij is vaak een echte pain-in-the-ass; hij heeft een ochtendhumeur en overdag kan zijn humeur snel omslaan. Éen verkeerd woord, vooral van mij, is vaak al voldoende. Achter de rug van mijn ouders om zei hij vaak betekenisloze, niet-kloppende, maar toch kwetsende dingen over mij. Ikzelf was altijd naïef door te denken dat wanneer je iets zegt waar je ouders bij zijn, zij mij ook sneller zouden geloven. Dat was (natuurlijk) niet zo. Als er familie kwam ging hij zich schijnheilig voordoen en sprong direct in de slachtofferrol als hij vond dat ik onaardig tegen deed, ook al was dat niet zo. Mijn ouders beaamde dan natuurlijk dat ik altijd gemeen tegen hem deed.
Gedurende de middelbare school hebben we zelden ruzies gehad. Volgens mij maar twee. Eentje doordat mijn broertje het opeens grappig/leuk vond om mij zonder enige reden ijsbeentjes te geven en de ander doordat zijn onredelijkheid me na een jaar of vier teveel werd. Ikzelf heb mezelf altijd als redelijk beschouwd. Ik heb hem nooit geslagen of geschopt met als doel hem te verwonden, ik heb altijd ruzies proberen te voorkomen, ik was altijd bereid ergens over te onderhandelen en iets uit te praten en probeerde ook in het gezamenlijk belang te denken. Eigenschappen die geen van alle mijn broertje toebehoren, hoe onwaarschijnlijk dat ook mag klinken. In een zekere zin verschillen we bijna in ieder opzicht van elkaar. Ook dit komt onze relatie zeker niet ten goede.
Inmiddels ligt de middelbare school achter ons. Een periode waarin de verschillen tussen ons zéér duidelijk werden. Ik ben wel inmiddels tot de conclusie gekomen dat ik het iets anders had moeten aanpakken. Desalniettemin vind ik ook dat mijn ouders strenger hadden kunnen en moeten optreden bij zijn misdragingen en hadden ook wat consequenter moeten zijn om een gesprek mogelijk te kunnen maken; mijn broertje ging er namelijk gelijk vandoor, want hij wist dat wat hij gedaan had niet aardig en/of gepast was. Bij gesprekken die we wel hadden, was het 4/4. Gek genoeg lagen de ouders vaak de schuld bij mij, vanwege mijn neerbuigende gedrag tegenover mijn broertje. Ze droegen niet bij aan een oplossing, maar maakte het juist erger.
We gaan nu met het gezin door een moeilijke periode. Twee maanden terug stopte mijn broertje zomaar met praten tegen mij. Ik wist niet wat fout had gedaan. Toen ik hem confronteerde op het moment dat mijn moeder erbij was, zei hij na vier dagen eindelijk waarom: "vanwege mijn gedrag de afgelopen jaren". Daar vond ik wat inzitten en ik bood mijn oprechte excuses aan, wat voor mij best moeilijk is geweest. Ik moest eerlijk gezegd een traantje laten. Mijn moeder heeft haar broer en zussen al bijna 25 jaar niet gezien en ik ken ze ook niet. Ik wilde niet zoals haar eindigen en ik wilde het mijn ouders niet aandoen.
Ik hoopte eigenlijk dat de relatie ietwat zou verbeteren. In het begin gebeurde dat ook, hij praat weer tegen me en we doen normaal tegen elkaar. Ik ben gestopt met opmerkingen over hem te maken en altijd vol tegen hem in te gaan. Echter merk ik dat mijn broertje weer terugvalt in zijn oude gedrag zo nu en dan. Dat doet mij pijn. Ik begin er maar niet over tegen mijn ouders, want ik weet 100% zeker dat ik als schuldige uit de bus ga komen. In dit geval vind ik dat ik het recht heb om te zeggen dat deze slechtere koers de schuld is van mijn broertje.
Maar hoe zorg ik ervoor dat deze relatie niet (weer) in de afgrond valt, zonder dat ik alle schuld op mee neem en over me heen laat lopen, maar ook zelf niet weer over moet gaan op verbaal geweld om het evenwicht te herstellen?
Ik hoop van harte dat iemand mij hiermee kan helpen. Zelf zou ik bij God niet weten wat te doen.
