Hallo,
Ik ben Z en ik ben 14 jaar oud.
Voor dat ik mijn vraag kan stellen moet ik eerst wat over mezelf vertellen.
Mijn vader is nooit echt in mijn leven geweest. Hij mocht het land niet meer in en daarom heb ik hem vanaf mijn vierde niet meer in het echt gezien.
Sinds mijn eerste schooldag is mijn leven moeilijk geworden. Gepest, trauma's en al jong in therapie. Altijd een buitenbeentje zijn is na een tijdje moeilijk. Op mijn eerste school was het niet perse vervelend door het gepest. Niet veel maar nog steeds niet leuk maar door een trauma waar ik nog steeds voor in therapie ben. Toen ben ik naar een andere school gegaan en begon ik daar groep 6. Daar werd ik wel heftig gepest. Geslagen. Dat soort dingen. Vanaf een jonge leeftijd heeft mijn moeder al aandacht aan me moeten geven voor school en mijn hoog sensitiefiteit. Mijn moeder heeft ook toen ik in groep 2 zat een burn out gehad. Dat kwam volgens haar door werk.
Sinds dat ik ongeveer 8 ben heb ik een nare thuis situatie gehad. Vaak maakte ik een kleine fout en was het zo erg. Vaak geschreeuw en vaak deed ik alles fout. Hier door voelde ik me toen niet fijn. Had het gevoel dat ik net zo goed dood kon vallen want als ik verkeerd ademde was dat al fout. Wat letterlijk bedoelt is want als ik een onregelmatige ademhaling heb krijg ik alweer een opmerking naar mijn hoofd.
In groep 6/7 kreeg ik veel meer last van dit trauma. Omdat ik me niet fijn voelde thuis vertelde ik het aan een paar "vrienden" op school. Al snel ging het de klas door. Eerst vond iedereen het ok en toen brak de hel los. Mensen vonden me een aandacht trekker (wat ik nu snap ookal was dat hele maal niet de bedoeling) en zeiden dat ik verschrikkelijk was. Ik begon me steeds in te keren en steeds depressiever te worden. Na een tijdje werd mijn moeder boos want ze merkte dat er iets was en dat ik het niet vertelde. Ik heb het onderdruk moeten vertellen omdat ze dingen zei zoals je wilt me in de prullenbak gooien ik kan net zo goed dood gaan en dat soort dingen. Wat me het gevoel gaf dat ik het moest zeggen. Toen ik het had verteld ging alles dicht. Ik mocht niks meer. Een strenge ouder zijn oftewel goede regels geven is niet erg, maar mijn moeder ging verder. Contact leggen met andere hebben werd lastiger en thuis moest ik alles vertellen. Mama was belangrijker dan Zene. In een huishouden heeft de ouder natuurlijk wel de regie. Maar er is een grens en mijn moeder ging die grens over en liet me voelen net alsof ik niks waard was. Mijn thuis situatie gecombineerd met school was voor mij het breek punt. Thuis kreeg ik geen ruimte en ik had een norm last van mijn trauma. Zo een last dat ik niet alleen kon slapen. Dit was dus mijn eerste keer om zelfmoord proberen te plegen.
Long story short ik mag een soort van niks en mijn depressed ass is een beetje moe.
Ik heb ook al jaren slechte slaap.
Nu is mijn situatie zo:
Door corona heb ik weer heel erg last van depressie. Mijn moeder maakt vaak zelfmoord op merkingen als we ruzie hebben. Een keer toen ik een mental breakdown had zei ze: "wil je zelfmoord plegen? DAn springen we samen van een gebouw." Nou als je probeert geen zelfmoord te plegen en de ouder die er voor je is dit zegt is dat niet echt leuk. Mijn contact met vrienden is nog steeds weinig. Ik mag alleen whatssapp en dan 20 minuten max per dag. Als ik heb gereageerd op een comment op YouTube en ik krijg daar een comment op terug is mijn moeder al in paniek. Ik kan nog steeds niet alleen slapen maar dat is vooral verlatingsangst. Ik heb best een kleine kamer maar dat is niet het probleem ik heb geen deur en na maanden van vragen heb ik het kloppen met mijn moeder opgegeven. Als ik een klein foutje maak is het verschrikkelijk en als ik vraag waarom ze schreeuwt dreigt ze met "zal ik je echt zien hoe ik schreeuw als ik echt boos ben." Ook dreigt ze met me slaan. Ik heb nooit de kans om iets goeds te doen. En als ze een compliment geeft is het vershuild tussen allemaal negatieve opmerkingen. Ik heb het gevoel dat ik elk moment kan breken. Ik weet niet of ik het nog meer lag volhoud. Wat moet ik doen?.
