ik ben 17 jaar en zit in mijn vwo-examenjaar. Al vanaf de 2e heb ik continu problemen met mijn ouders. De reden waarom verandert steeds, maar het eindigt er altijd mee dat ik huilend in slaap val. Ik zit nu in mijn examenjaar, dit wil ik heel graag halen dus ik doe mijn uiterste best hiervoor. Helaas lijkt het alsof mijn ouders me daar alleen maar in willen tegenwerken.De kerstvakantie is bijna afgelopen, en ik heb nog geen enkel boek kunnen openslaan in de afgelopen 2 weken. Elke avond huil ik mezelf in slaap, word vervolgens laat wakker omdat het mij heel erg vermoeid en ik mijn ouders zo lang mogelijk wil ontwijken. Ik probeer ook heel veel weg te zijn van huis, maar mijn ouders zijn heel dominant, ik weet niet of dit de goede term is. Wat ze doen is: ze willen 3 weken voor ik iets wil gaan doen, moet ik het ze al vragen. Met een beetje geluk vergeten ze het dan *maar* 3 keer en weet ik de dag van tevoren of ik mag of nuet. Als ik besluit iets te doen zonder te vragen, houden ze me ofwel tegen (soms ook fysiek) ofwel ze komen me halen. Hoe ik t ook doe, ze zien altijd iets wat er fout is met mij.
Ik woon een eind van school af, dus ik moet dagelijks een heel eind fietsen. Hierdoor zijn bepaalde dingen, zoals uitgaan, ‘s avonds nog kort afspreken en last-minute afspraken bijna nooit haalbaar voor mij. Ik heb in de voorgaande jaren hier heel veel moeite gehad, maar ik ben het gaan accepteren.
Ik accepteer heel veel hier thuis, sommige dingen omdat ik inzie dat het niet anders kan, maar sommige dingen ook omdat ik bang ben. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan om weg te lopen, zeer recentelijk nog.
ik ben bang voor mijn ouders, ik schaam me voor ze (omdat ze geen moeite hebben om bijvoorbeeld de ouders van mijn vriend de les te lezen over dat ze hun zoon niet goed hebben opgevoed) en hoe ze zich gedragen ten opzichte van mij wordt steeds erger... ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Ik kan hier met 1 iemand over praten, mijn vriend, en hij denkt dat ik misschien zelfs depressief ben geworden hierdoor.
Er zijn heel veel dingen die ik niet eens heb kunnen vertellen in dit verhaal (bijvoorbeeld hoe ik stiekem de pil moest halen bij de dokter en deze stiekem moet slikken omdat ik anders een week per maand ziek op bed lig omdat mijn ouders tegen de pil zijn) Maar ik denk dat dit wel een idee geeft van hoe ik me voel en wat mijn situatie is.
Mijn vraag/onderwerp is dus: wat zouden jullie mij aanraden te doen? Omdat ik op het platteland woon, kan ik niet ‘stadse’ dingen doen. Een psycholoog of iets van dien aard is 17 km hiervandaan, dus dat wordt al best lastig, maar alle opties zijn natuurlijk welkom
