Hey allemaal,
Ik heb constant discussies met mijn ouders over mijn vriendje. Mijn vriend is 21 en woont begeleid, mijn ouders vinden hem lui en niet goed genoeg voor mij en zeggen dat hij me geen toekomst kan bieden. Alleen ik ben gelukkig met hem en wil hem niet kwijt, daarnaast ben ik pas 17 en ik vind het een beetje vroeg om nu al echt naar een hele toekomst samen te kijken. Wie zegt dat we die tijd halen? En als we wel daar komen en ik ben niet tevreden over onze relatie dan kom ik daar toch ook zelf wel achter?
Mijn vader vind het nog meer mijn eigen zaak, maar mijn moeder doet er alles aan om het uit te laten gaan. Van haar mag ik niet naar hem toe omdat ze het gevaarlijk vind. Eerst mocht ik er wel heen maar omdat mijn ouders erachter kwamen dat ik rookte vanwege alle shit thuis en mijn eigen mental breakdowns mocht ik daar niet meer heen omdat ik door mijn vriend zou zijn gaan roken. Nu mag ik er dus nog steeds niet heen maar nu om de reden dat het gevaarlijk zou zijn. De oplossing zou zijn dat hij hierheen komt, maar mijn ouders zeggen dat ze hem niet langer kunnen uitstaan en dat mijn keuzes gevolgen hebben voor iedereen om me heen en dat heel veel mensen moeite met hem hebben. Mijn moeder dwingt me dus eigenlijk met haar moeilijke gedoe om het uit te maken.
Ik word thuis echt gek van elke week weer dat gezeik. Verder heb ik ook nog andere discussies met mijn ouders en constant het gevoel dat ik alles perfect moet doen omdat ze anders boos worden. Ik voel me gewoon nooit echt rustig en heb al meerdere jaren een slecht gevoel als ik thuis ben. Ik zit nu dus ook al meer dan een jaar met dat gedoe met mijn vriend. Daarnaast ben ik vroeger altijd al bang geweest voor mijn ouders omdat ze nogal hard tegen ons schreeuwden, ons mongolen en debielen noemden als ze boos waren en ze ook niet vies waren van een draai om de oren eens in de zoveel tijd. Ik weet niet in hoeverre dit huiselijk geweld was, en het komt nu ook niet meer voel. Maar ik loop eigenlijk al mijn hele leven op mijn tenen en wil nu eigenlijk gewoon weg hier. Het probleem is dat ik 17 ben en de situatie thuis niet nog erger wil maken voor mijn broer en zusje.
Eigenlijk wil ik gewoon weglopen. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet. Ik heb met ze gepraat, ook met Centrum voor Jeugd en Gezin, een soort psychologen en opvoeders, maar er verandert niet echt iets. Ik word gek en wil hier nu gewoon weg.
Bladzijde 1 / 1
Hey,
Het is logisch dat je ouders zich druk maken, je ouders zien je nog als dat kleine meisje dat je vroeger was en willen je beschermen. Aan de ene kant is het ook wel logisch dat ze zich druk maken. Het leeftijdsverschil is aanzienlijk en het is natuurlijk voor ouders ook niet geruststellend om te horen dat hij begeleid woont.
Aan de andere kant ben je 17 en inmiddels ben je niet meer dat kleine meisje en prima in staat om dit soort keuzes te maken. Heb je wat je hierboven schrijft, bijvoorbeeld dat je nu nog niet per se naar een toekomst hoeft te kijken en dat je gelukkig bent met hem, al aan je ouders vertelt? Als Jeugd en Gezin het wel met je eens zijn, kun je hun met je ouders gaan laten praten, zij hebben er immers verstand van.
Als het echt niet meer leuk is, is het echt niet handig om weg te lopen. Dat lijkt nu misschien fijn, maar is uiteindelijk echt geen oplossing. Je zou wel op kamers kunnen gaan. 17 is een prima leeftijd om dat te doen. Misschien dat je kan kijken of dat op een of andere manier (misschien kan familie helpen) een optie kan zijn.
Succes
Jonah
Het is logisch dat je ouders zich druk maken, je ouders zien je nog als dat kleine meisje dat je vroeger was en willen je beschermen. Aan de ene kant is het ook wel logisch dat ze zich druk maken. Het leeftijdsverschil is aanzienlijk en het is natuurlijk voor ouders ook niet geruststellend om te horen dat hij begeleid woont.
Aan de andere kant ben je 17 en inmiddels ben je niet meer dat kleine meisje en prima in staat om dit soort keuzes te maken. Heb je wat je hierboven schrijft, bijvoorbeeld dat je nu nog niet per se naar een toekomst hoeft te kijken en dat je gelukkig bent met hem, al aan je ouders vertelt? Als Jeugd en Gezin het wel met je eens zijn, kun je hun met je ouders gaan laten praten, zij hebben er immers verstand van.
Als het echt niet meer leuk is, is het echt niet handig om weg te lopen. Dat lijkt nu misschien fijn, maar is uiteindelijk echt geen oplossing. Je zou wel op kamers kunnen gaan. 17 is een prima leeftijd om dat te doen. Misschien dat je kan kijken of dat op een of andere manier (misschien kan familie helpen) een optie kan zijn.
Succes
Jonah
@Jonahhf. Ik snap dat mijn ouders zich zorgen maken. Maar het is al die keren al goed gegaan en nu zou het opeens fout gaan? Daarnaast heb ik er inderdaad al veel met ze over gepraat maar ze zijn overtuigd van hun eigen standpunten en blijven volhouden dat ik hun zin moet doen. Jeugd en Gezin heeft al met mijn ouders gepraat maar het probleem is juist dat het niet helpt. Er verandert helemaal niks. Ik weet dat het niet handig is om weg te lopen, maar mijn moeder gaat er niet achter staan dat ik op kamers ga. En aangezien ik minderjarig ben mag ik zelf geen contract afsluiten, daarnaast brengt het kosten mee die ik niet kan betalen wat zich weer omzet in een nog hogere schuld. Ik creëer al een schuld als ik volgend jaar ga studeren en zo wordt die alleen maar groter. Ik zit gewoon in een kut pakket waar ik niet uit kom waar ik pittig depressief van begin te worden. Daarnaast ziet vooral mijn vader in dat ik geen klein meisje meer ben. De koppigheid en overbezorgdheid van mijn moeder is het probleem alleen niemand kan het daar met haar over hebben aangezien ze dan verandert in een tikkende tijdbom vol onbegrip en woede. Mijn familie is ook niet echt een optie aangezien ik met niemand echt een band heb.
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
