Twee maanden geleden kwam mijn nicht langs met de vraag of ze schoenen van mij mocht lenen voor een foto-shoot. Ik vroeg of ze geen schoenen van haar moeder mocht lenen. Ze had gezegd dat dat geen optie was omdat haar moeder niet het soort schoenen had waar zij naar zocht, en ik wel. Daarnaast zei ze dat ze de shoot die middag al had en ze niet wist of haar moeder het wel goed vond dat ze zo kort voor de shoot nog schoenen kwam halen. Ik vond het wel prima en heb haar de schoenen die ze wilde meegegeven.
Een aantal dagen geleden was ze bij mij op bezoek samen met haar ouders, en toen vroeg ik naar de schoenen die ik nog altijd niet terug heb. Eerst zei ze dat ze zich niet kon herinneren dat ze de afgelopen paar maanden bij ons was geweest en dat ze ook niet wist over welke schoenen ik het had, wat sowieso niet klopt. Daarna zei ze dat ze wel had gevraagd om schoenen te mogen lenen, maar dat ik had gezegd dat het niet mocht.
Uiteindelijk werd ze boos en zei ze dat ik haar verrassing voor haar vader had verpest. Ze is kwaad weggegaan omdat ik had “verraden” dat ze de foto’s van de foto-shoot als cadeau wilde geven. Ik had de foto-shoot niet genoemd. Zij is zelf gekomen met: “Die foto-shoot moest een verrassing blijven! Jij bent zo fucking dom!” Ik heb alleen gevraagd: “Kun je de schoenen die je van me geleend hebt terug brengen? Ik heb ze over een paar dagen nodig omdat ik dan naar een feestje van een klasgenoot ga.” Toen ze zei niet te weten welke schoenen ik bedoelde, zei ik. “Je weet wel, die witte met veters.”
Ik heb haar gisteren gevraagd of ik ze de schoenen terug komt brengen of dat ik ze op moet halen. Daarop gaf ze geen antwoord. Sterker nog: ze wilde niet met me praten. Ze zegt dat ze pas weer met me praat als ik mijn excuses aanbied voor het verpesten van haar verrassing. Omdat ik vind dat ik niks fout heb gedaan, ga ik daar geen excuses voor aanbieden. Eigenlijk vind ik dat zij haar excuses moet aanbieden voor haar woede uitbarsting. Daarnaast ben ik er een dag of twee na haar eerste bezoek achter gekomen dat ze een schrift van mij mee had genomen. Ik heb haar daarover geappt maar ze vond dat ze die wel mocht hebben want “Het schrift was leeg en het lag er maar”. Ik was vergeten dat schrift op te bergen, maar dat betekent niet dat iedereen die binnen komt het mee mag nemen.
Toevoeging: Ik heb het er ook met mijn moeder over gehad, maar die vindt (zoals gewoonlijk) dat ik niet moet zeuren en dat het allemaal mijn schuld is. Ze zegt zich heel duidelijk te herinneren dat ik mijn nicht heb beloofd het allemaal geheim te houden, wat niet kan aangezien ik nooit zoiets beloofd heb. Dat zou ik zelf wel weten als dat zo was.
