hallo allemaal, op dit moment heb ik een thuissituatie waarvan ik niet meer zo goed weet wat ik er mee aan moet. laat ik bij het begin beginnen.

vroeger, toen ik 11/12 was, had ik altijd een goede band met mijn moeder. mijn vader en zus waren close en mijn moeder en ik. mijn zus had op dat moment een oudere vriend en dit leverde wel eens discussies op aan tafel. na heel wat gebeurtenissen is mijn zus meerdere keren uit huis gezet door mijn ouders en woonde dan vaak ongeveer een week bij haar vriend. mijn band met mijn moeder was toen erg sterk.

toen de relatie van mijn zus uit ging veranderde de sfeer thuis. de sfeer werd beter maar ook merkte ik dat mijn moeder ook meer positieve aandacht gaf aan mijn zus, waar natuurlijk niks mis mee was, maar hoe ouder ik werd hoe verder ik uit elkaar groeide met mijn moeder. qua karakter lijken mijn vader en ik veel op elkaar, mijn moeder en zus hebben een totaal ander karakter en lijken ook op elkaar. mijn vader en ik zijn meer denkers en mijn moeder en zus doeners, zij denken niet na voordat ze iets doen of zeggen en worden wanneer ze boos zijn eerder agressief. mijn vader en ik totaal niet en kunnen discussies vaak winnen met argumenten. je kunt wel bedenken dat deze karakters erg met elkaar kunnen botsen. mijn vader houdt zich dan ook vaak in bij discussies, omdat hij weet dat er anders ruzies ontstaan. mijn moeder reageert vaak erg negatief op dingen en ik ga hier dan meestal tegenin. vaak lopen discussies hierdoor uit de hand omdat het hard tegen hard gaat. door onze verschillende karakters botsen we veel. mijn moeder vind dat ik te weinig in huis doe en dat ik me beter moet inzetten voor school. daartegenover vind ik weer dat mijn moeder te negatief is. in elke discussie waarin ze haar zin niet krijgt word ze boos op me voor het geven van mijn mening. ook lijkt ze me nooit te begrijpen, alles wat ik doe is niet goed genoeg, ze ziet alleen het negatieve in en kraakt vaak de dingen af die ik doe etc. dit heb ik ook meerdere keren aangegeven maar is niks uit gekomen. het zelfde probleem heb ik eigenlijk met mijn zus. qua karakter is zij veel zorgzamer dan ik ben en doet inderdaad meer in huis, maar ook neemt zij het echt altijd op voor mijn moeder, gaat altijd tegen me in, kraakt de dingen af die ik zeg en probeert de baas over mij te zijn. dit leidt natuurlijk vaak tot ruzies thuis, wat ik zelf ook niet chill vind. hierom zijn we in een jaar geleden in aanraking geweest met de ggd, via school moest ik op gesprekken en hebben we er als gezin voor gekozen in gesprek te gaan. ik heb toen aangegeven dat mijn zus voor mij een groot probleem is in het gezin, overigens weigerde mijn zus mee te werken bij de ggd en is dan ook nooit mee geweest naar gesprekken. de periode erna is het weer even goed gegaan en hebben we het advies van de ggd opgevolgd. maar na een tijdje begonnen de spanningen weer. deze keer niet alleen tussen mij en mijn zus. ik heb vaak gesprekken gehad met mijn vader, hij zei dat ik me moest inhouden en de opmerkingen moest negeren, de betere zijn. dit heb ik een tijdje geprobeerd, maar het kan toch niet zo zijn dat mijn 19 jarige zus, een 'volwassene', mag doen en laten wat ze maar wil, zeggen wat ze maar wil en dat ik dat maar moest negeren. de ruzies tussen mij en mijn zus bleven hierdoor gebeuren en vaak kreeg ik opmerkingen als 'ik hou toch niet van je', 'ik had gewild dat ik enigskind was' etc te horen. je zou denken dat je er op een gegeven moment aan gewend raakt, dit is ook zo, maar toch blijft het je wat doen. je gaat je afvragen wat je dan steeds zo verkeerd doet. hetzelfde verhaal met mijn moeder, zij zegt zulke dingen niet letterlijk, maar de manier hoe zij reageert op dingen die ik doe, vind of zeg is vaak negatief. mijn moeder voelt totaal niet als een moeder voor me. de problemen tussen mijn moeder en mij hebben we vaak besproken, en ik heb geprobeerd meer aan het huishouden te doen en meer voor school. school sta ik prima voor en is zeker positief veranderd, ook probeer ik meer uit mezelf te doen in het huishouden. maar dit lijkt mijn moeder gewoon niet te zien, ze blijft negatief, en ook veranderde de situatie met mijn zus niet. voor mij is dit dan ook erg demotiverend en heb ik nu zoiets van: als het toch niet goed genoeg is doe ik het wel niet. en vind dat mijn moeder ook wel eens de eerste stap kan zetten. dit doet ze namelijk nooit, mijn moeder zegt nooit ergens sorry voor, hiervoor komt mijn vader vaak naar me toe. ik kan hier simpelweg gewoon niet tegen, ik krijg juist de indruk van het maakt haar niet uit, en dat kwetst me gewoon. ik heb gewoon niet het idee dat ze mijn moeder is, dit komt puur door haar negativiteit. daar al dit gezeik word er vaak een twee tegen 1 situatie gevormd waarin mijn moeder en zus mij afkraken, wat mijn vader gelukkig ook opvalt. maar voor mijn gevoel staan we een beetje vast. we weten beide wat we van elkaar willen maar doen het gewoon niet. voor mij speelt mijn zus daar ook een grote rol in mee. het is nu al meerdere keren voorgekomen dat ze me aanvalt en bedreigingen maakt. mijn vader springt er vaak tussen, maar ik vind geweld gewoon echt te ver gaan. ik word echt doodongelukkig van mijn thuissituatie en weet gewoon niet meer wat ik er mee aan moet. ik weet dat ik wederom de eerste stap kan zetten, maar in mijn achterhoofd weet ik dat de negativiteit al die keren gebleven is, dus heb eigenlijk ook zoiets van waar doe ik het nog voor. ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. moet ik accepteren dat mijn moeder en zus zo negatief tegen me doen of moet ik er juist wel wat van zeggen en niet over me heen laten lopen. in mijn beleving leiden beide mogelijkheden naar een rot situatie.

is er iemand die dit herkent of weet wat ik er aan kan doen?