Hallo, 

Op school gaat alles erg goed maar met mijn vader en moeder samen gaat het vaak mis, zonder dat zij het door hebben. Als ik alleen met mijn vader ben is er vaak niks aan de hand en doet hij ook gewoon normaal en hetzelfde geldt voor mijn moeder, (ze zijn niet gescheiden trouwens) maar als ze samen zijn krijg ik vaak opmerkingen naar mijn hoofd als ik een simpele (en soms enigszins wel logische) vraag stel bijvoorbeeld, waar zijn de borden? Omdat ze meestal gewoon op het aanrecht staan als we gaan eten maar die ene keer dus niet. ‘’Is het zo moeilijk?’’ ‘’Man man kom op zeg zo moeilijk is het toch niet’’ en dus op een nogal boze toon. Daar reageer ik dus meestal niet op. Ook moest ik laatst iets pakken uit een kastje en liet ik hem even open staan nadat ik het eerste gepakt had en dus heel kort daarna terug zou komen voor het volgende dat ik zou pakken maar er kwam dus iets tussen. Krijg ik gelijk weer een opmerking naar mijn hoofd, ‘’Doe dat kastje eens dicht man!’’ waarop ik reageerde ‘’ik moest nog wat pakken hierna’’ waar op ik terug kreeg ‘’Doe hem gewoon dicht!’’

Mijn ouders hebben helemaal geen ruzie en zijn ook zeker niet van plan om te scheiden dus daar heeft het niks mee te maken, ik denk dat het er aan ligt dat mijn vader nogal vaak alcohol drinkt, niet dat hij dan extreem dronken wordt ofzo maar hij drinkt wel vaak en ik weet zeker dat dat er ook invloed op heeft.

Ook wil ik vaak iets vertellen of uitleggen aan mijn moeder en waarop ik vaak een simpel antwoord krijg waar ik niks aan heb of ze luistert gewoon niet of laat me niet eens uitpraten en dat vind ik heel jammer, zou dit misschien iets van een stoornis kunnen zijn? Het gebeurt namelijk heel vaak maar volgens mij ben ik de enige die het in de gaten heeft.

Als ik iets uitleg of vertel aan mijn vader vertelt hij mij vaak dat hetgene onmogelijk is of dat het gewoon niet mag of te gevaarlijk is wat nooit gebaseerd is op feiten.

Ik heb veel dure spullen waar ik vaak niet om gevraagd had maar ze toch op een één of andere manier toch heb gekregen, ik heb bijvoorbeeld een van de nieuwste telefoons en een peperdure elektrische fiets maar daar wordt ik niet heel veel blijer van. Ook gaan we vaak op vakantie maar ook daar krijg ik nare opmerkingen naar mijn hoofd.

Ik zou ook graag heel veel dingen doen/kopen (van mijn eigen geld) die gewoon mogelijk zijn bijvoorbeeld nu alvast een scooter kopen om er aan te sleutelen want dat lijkt me gewoon echt heel leuk en daar zou ik graag mijn passie van maken maar mijn ouders steunen me daar niet in en het mag gewoon niet ‘’Want je mag er toch nog niet op rijden!’’

Ik had ook een eigen onderneming waar ik heel veel geld mee verdiend had maar daar kreeg ik 0 steun in en alleen redde ik het gewoon niet maar zij wouden me niet helpen.

Ook als ik vraag om te helpen met huiswerk zeggen ze vaak dat ze het niet snappen of dat ze er geen zin in hebben, en zich dan afvragen waarom ik een niveau gezakt ben…

Soms vraag ik om de simpelste dingen en krijg ik al een boos antwoord, het gaat ook heel vaak gewoon wel goed maar vaak ook niet.

Ik heb waarschijnlijk heel wat gemist wat ik ook nog wou vertellen maar dat kost me echt teveel tijd om dat er nu allemaal bij te schrijven.

Om er met hun over te praten gaat ook niet werken omdat ik dat waarschijnlijk zelf niet aan kan.

Ik geef geen weerwoord omdat ik dan waarschijnlijk een nog bozer antwoord terug krijg (wat niet gebaseerd is op feiten en vaak nergens op slaat) terwijl ik gewoon een normaal gesprek (in hun ogen discussie of ruzie ofzo) wil voeren en met een feitelijk argument terugkomen maar helaas werkt dat dus niet. Ze doen vaak alsof hetgene wat ik zeg gewoon niet waar is of niet interessant is of niet kan.

Heeft iemand een idee wat ik hier aan kan doen? Ik heb hier nog nooit met iemand over gepraat en dat ben ik ook liever niet van plan. Dit is al heel lang bezig maar sinds 3 maanden begin ik het me te beseffen dat het niet normaal is.