Hi,
Ik ben hier nog niet zo bekend hiermee maar ik lees zo nu en dan wel is berichten, en ik dacht misschien is het handig om het zelf eens te doen. Ik ben nu 14 en een aantal jaar geleden kwamen er uit onderzoeken dat mijn broertje delen van autisme en ADHD had. Hierdoor ging alle aandacht binnen en buiten school naar hem, en de problemen gingen naar mij. Ook op school kwamen mensen uit mijn en zijn klas naar mij toe om dat zij er van uit gingen dat ik zijn problemen wel kon oplossen. Sinsdien ging alles voor zover ik weet thuis helemaal fout. Toen ik in groep 8 zat kwamen er lichamelijke klachten, ik had een half jaar lang allemaal onderzoeken omdat mijn energie weg was en ik alleen maar buikpijn had en misselijk was. Uit die onderzoeken kwam helemaal niks tot dat ik last kreeg van mijn handen, ik had CRPS (geen idee hoe). Maar de buikpijn is nooit opgelost, is in de jaren verminderd. Wel nog erg vermoeid.
Toen ik in de eerste kwam ging allemaal wel prima, maar ik voelde langzaam aan steeds minder mezelf en goed. Dit kwam omdat de relatie tussen mij en mijn ouders verslechterde. Ik ging hierdoor eten, en echt alleen maar eten. Alles om even geen verdriet te voelen. In de 2e ging het nog slechter. Mn ouders hadden alleen maar ruzie met mijn broertje waardoor ik me niet meer kon focussen en alles slechter ging. Maar goed ik zit nu in de derde en het gaat wel oke. Naja ik heb super lang niet lekker in mijn vel gezeten wat kwam en resulteerde in pesten, alleen voelen, vermoeid zijn.
Oke, dit was een beetje het achtergrond verhaal.
Het ging weer een tijdje oke. Maar mijn vader stopt niet met schreeuwen mij om de kleinste dingen. Ik voel me al een tijdje niet meer veilig en thuis hier. Als we een spelletje proberen te doen met de familie en mijn broertje doet een beetje moeilijk begint mijn vader 10 minuten lang te schreeuwen over hoe waardeloos ik en mn broertje zijn en dat hij morgen kan bellen naar een kostschool zodat we weg zijn. En dan word er de volgende dag van me verwacht dat ik oke kan doen en dat ik mijn vader vergeef omdat hij gewoon ‘’gefrustreerd’’ was, en niet meende wat hij zij.
Of bijvoorbeeld vandaag deed ik de vaatwasser open om een bord in te zetten en ineens piept ie, mn vader vraagt kun je even checken of hij aan staat dus ik zeg : ja, is goed maar volgensmij niet. Daarna zegt mijn vader heel wantrouwend naar me of ik geen enkel knopje heb aangeraakt waardoor ik zei jahah. En toen begon het mijn vader werd boos. Ik had net gecheckt of de vaatwasser aan stond en ik dacht van niet dus ik liep naar boven. En natuurlijk stond ie aan, en ik wist er echt niks van ik dacht van niet want ja er kwam geen water uit. Mijn vader begon tegen me te schreeuwen over het feit dat ik heel brutaal doe en dat ik heb gelogen. Altijd als dit soort dingen gebeuren trek ik me helemaal terug, en voel ik me superslecht. Ik ga wel naar de psycholoog maar ruzies bepreek ik niet zo graag daar.
Ik voel me echt super slecht en ik weet gewoon niet wat ik moet, misschien heeft iemand een goed advies? En ookal heb je die niet , ik heb veel getypt hiero dus als je dit leest.. ik waardeer het oprecht heel erg dat je dit doet:)
