Ik en mijn vader hebben geen goede vader zoon relatie. Die hebben we nooit echt gehad, maar sinds de scheiding is het verslechterd. Alleen hij vindt van niet.
Hij was altijd erg chagrijnig en snel geërgerd. Dit reageerde hij dan op mij af, niet direct maar door snel te gaan schreeuwen als ik iets verkeerd deed of het ergens niet mee eens was. Dit deed hij dan ook al vanaf dat ik jong was en het was zelf zo(dit heb ik alleen van mijn moeder gehoord ik kan het zelf niet meer herinneren) dat hij als boos werd toen ik als baby lachte als hij wat omstootte. En als ik een andere mening had dan hem werd hij kwaad en duwde hij mij de grond in. Hierdoor vind ik het lastig om voor mijzelf op te komen, omdat hij vroeger mijn mening en wil ondermijnde. En ben ik altijd bezig met sorry zeggen en ervoor zorgen dat ik niet in de weg sta.
Mijn moeder is altijd de sussende factor geweest, maar na de scheiding kon zij er niet altijd bij zijn. Mijn heimwee en het rouwen om mijn zus(zij is 4 jaar geleden overleden), zorgde voor veel emoties bij hem thuis. Toen alles iets rustiger werd hebben we geprobeerd mij meer thuis te laten voelen, alleen het lukte me niet om duidelijk te maken dat het kwam omdat ik niet bij hem wou zijn.
Uiteindelijk kwam ik bij een psycholoog, zij heeft me enorm geholpen met mijn verdriet en om over mijn onzekerheid te komen. We probeerde op het einde ook een beetje om de relatie tussen hem en mij te verbeteren, maar ja daar is een psycholoog niet echt voor. Toen die zomervakantie is het helemaal misgegaan, hij was tijdens een etentje onterecht boos geworden en een paar dagen later probeerde ik daar op terug te komen. Dit was al heel lastig voor mij, omdat ik al sinds mijn jeugd bang ben om de confrontatie met hem aan te gaan. Het eindigde alleen in dat hij mee 2 uur lang heeft lopen kleineren en zeggen dat het allemaal mijn schuld is omdat ik alles erger zie dan dat het is.
Dat was voor mij de druppel en ik ben gestopt met van hem te houden. Niet eens bewust het gevoel van enige liefde is er gewoon niet meer.
Twee jaar later in het nu hebben we er (helaas) weer een gesprek over gehad. Hij heeft mij het eerste deel ook weer lopen afzeiken en hij blijft zeggen dat ik ook niet alles goed doe, dat hij een mens is en dat hij wel man mij houdt. Dat klopt ook maar hij wil niet goed inzien dat zijn constante kleinerende houding naar mij er voor heeft gezorgd dat ik nu als bijna jongvolwassene niet voor mezelf op kan komen en paniekaanvallen heb als ik nee tegen iemand moet zeggen. Waardoor ik van mijn sport af moest.
Waar mijn probleem nu een beetje in zit is dat ik mij afvraag of het inderdaad mijn schuld is dat het niet beter wordt. Ik kan zelf niks meer van mijn jeugd herinneren, alleen het negatieve gevoel dat ik van hem heb. Ik wil hem ook niet bestempelen als een mishandelaar want dat was/is hij niet.
sorry voor de hoeveelheid tekst.
