hoi, Ik zou graag andermans mening hierover willen hebben en misschien tips over wat ik zou kunnen doen. Ik zit nu namelijk zo in m'n eigen hoofd steeds en ik wil weten of ik dingen erger maak of juist minder erg maak dan dat ze zijn.
2 weken geleden is mijn opa overleden, vorige week dinsdag is hij begrafenis. Mijn hele voorjaars vakantie stond dus in het teken van mijn opa's overleiden.
Gisteren vertelde mijn ouder me dat ze uit elkaar waren. Ik vroeg nog of ze zeker er van waren, maar ja ze waren heel zeker. Het was al 3 weken geleden naar elkaar uitgesproken, maar vlak daarna was ging alles om mijn opa. waardoor het nu pas aan mij werd verteld.
Al sinds ik klein was, was ik er van overtuigd dat ze uit elkaar zouden gaan. Maar het gebeurde nooit, dus het komt echt uit het niets voor mij ook al is het toch wel verwacht maar ook weer helemaal niet. het voelt als mijn schuld dat het hier op uit is gekomen. aangezien ik vaak heb verteld dat ik vond dat ze uit elkaar moesten gaan of dat ik uit het huis wou verhuizen het moment dat het kon, omdat ik het zo stom thuis vond met alle spanning en geruzie. daar bij heb ik allerlei '’problemen'’ waarvoor ik nu met jeugdzorg bezig ben. maar eigenlijk denk ik dat ik me gewoon aanstelde of dingen heb aangedikt en nu zit ik daar en ik durf het niet uit te spreken. Het hele jeugdzorg gebeuren heeft denk ik mijn ouders zo veel spanning en stress bezorgd dat het hier naar heeft geleid.
maar nu dat het echt gebeurt besef ik me dat was ik wou toen ik 7 was, niet is wat ik nu wil. ik wil dit niet. en het is het enige waar ik aan kan denken.
-Anoniem-
