Vandaag is het helemaal fout gegaan. Mijn vader is vandaag jarig dus ik dacht dat hij zich wel redelijk rustig zou houden. Niet dus.
Mijn opa en oma zijn een uurtje geleden aangekomen. Ongeveer dertig seconden voordat ze binnen kwamen, had ik nog een schop tegen de schenen gekregen omdat ik niet wist waar mijn vader zijn telefoon had gelaten. Hij “wist” namelijk dat ik de telefoon sowieso had gepakt of verplaatst. Uiteindelijk is hij naar boven gelopen en heeft hij zijn telefoon op mijn kamer “gevonden”. De hele boel lag overhoop en toen ik hem vroeg waar de telefoon dan had gelegen, weigerde hij te antwoorden en kreeg ik dus een schop.
Vervolgens kwamen mijn opa en oma binnen. Die gingen allebei op de bank zitten, zoals ze dat normaal doen. Mijn vader wilde per se dat ik naast hem kwam zitten. Ik had geen zin om een scene te schoppen dus dat deed ik dan maar.
Mijn oma vond dat ik er een beetje gestrest uitzag. Zij is die oma waarvan ik eerder heb gezegd dat ze niet goed om kan gaan met geheimen en negatieve berichten. Dus ik zei dat het gewoon kwam door de toetsweek die ik aankomende week heb. Daardoor ging het gesprek opeens over school. Mijn moeder moest me natuurlijk weer even voor schut zetten door te zeggen dat ik on-tie-gel-ijk veel spijbel en dat ik meer spijbel dan dat ik daadwerkelijk de lessen volg, terwijl ik er bijna altijd ben. Ik was er een keer niet omdat ik naar de tandarts moest, en een keer omdat ik me niet lekker voelde. Verder ben ik een aantal keren onterecht op afwezig gezet. Maar dat is niet het punt.
Mijn vader werd weer helemaal kwaad omdat ik hun zogenaamd als leugenaars wilde laten overkomen. Hij werd zo kwaad dat ik dacht dat hij me ging slaan. Dit leek me wel het perfecte moment om mijn opa en oma te laten weten hoe hun zoon zich normaal tegenover mij gedraagt. Ik zei tegen hem: ‘Sla me maar. Dat is toch niks nieuws.’ Heel even was hij verbaasd, en toen drukte hij me ongeduldig de kamer uit.
Ik werd weer eens naar mijn kamer verbannen. Net kwam hij naar me toe en zei hij dat ik maar moet genieten van mijn laatste dagen hier. Hij gaat namelijk zorgen dat ik ergens anders heen moet. Misschien een pleeggezin. ‘Maar die willen jou toch niet’, zei hij. ‘Niemand wil jou.’
Ik weet niet of ik het al eerder heb gezegd, maar ons huis is nogal gehorig. Daarmee bedoel ik dat je door het hele huis elkaars gesprekken bijna letterlijk kan volgen. Mijn oma vroeg dus aan mijn vader of hij niet wat onredelijk was geweest tegen mij. Als ik zei dat ik gewoon mijn lessen volg, zal dat toch ook waar zijn? Mijn vader zei van niet. Hij zei dat ze me maar eens moeten leren zien “zoals ik echt ben.” Mijn oma vond het allemaal maar raar.
Eerlijk gezegd boeit het me niet zo veel als ze me uit huis zetten. Als ik gewoon de belangrijkste spullen mee kan nemen vind ik het wel prima. Ook wil ik contact blijven houden met mijn oma. Ik ben zo close met haar, dat ik haar zelfs weleens “moeder” of “mam” noem, terwijl ik mijn beide ouders aanspreek met hun voornamen. De reden dat ik dat doe, is omdat ze vaak genoeg dingen zegen als ‘We hadden je moeten verkopen’ of ‘Jij betekent niks voor ons’. Ze zeggen vaak genoeg dat ze, als ze wisten hoe ik zou zijn, ze me ingeruild hadden voor een “beter exemplaar”. Voor mij is het redelijk duidelijk dat ze niet (meer) mijn ouders willen zijn. Prima, maar dan krijg je ook niet meer de titel “moeder” of “vader”.
