Drie maanden geleden hoorde ik in een telefoongesprek dat mijn lieve, zorgzame opa ineens zelfmoord had gepleegd. Ik wist niet wat ik moest. Huilen natuurlijk, veel, maar ik kon er met niemand over praten en voelde me zo eenzaam. Mijn familie was vroeger pas om negen uur 's avonds compleet, maar nu zat iedereen zodra ik thuiskwam van school met een betraand gezicht aan tafel. Ik wilde niet praten over wat er was gebeurd, omdat ik er niet aan herinnerd wilde worden of openlijk huilen. Praten net anderen doet me toch weinig en ik wil sterk kunnen zijn. Maar soms wil ik gewoon dat iemand me begrijpt, dat ik me niet hoef te schamen of in stilte alleen te huilen. Tips?
Groetjes Clale.
Beste antwoord door Anonymous
Bekijk origineel