Ik ben een meid van 17 jaar die de helft van de tijd bij mijn moeder woont en de helft van de tijd bij mijn vader. Er is niets speciaals aan de hand in mijn leven, het gaat goed op mijn opleiding en over het algemeen is het enige echte probleem dat mijn ouders met mij hebben mijn, hoe zal ik het zeggen? Obsesie? Met elke avond douchen voor naar bed gaan. Ik kan niet goed tot amper slapen als ik het niet doe. Dat is het zowel, als ik het heb over wat vooral gaande is.

Ik zeg dan wel dat alles goed gaat maar ik schrijf dit niet voor niets. Ik wil heel graag op mezelf gaan wonen, zo snel mogelijk. Dit is vanwege mijn familie.
Mijn relatie met mijn ouders is niet echt goed zou ik maar zeggen.

Mijn moeder heeft een extreem kort lontje en een tegenovergestelde persoonlijkheid van mij. Met alles wat ze doet wordt ze snel boos en ze redeneert altijd met haar gevoelens en nooit met logische punten. We hebben vaak ruzie en dit is meeste tijd mijn moeder die op volle toon naar mij schreeuwt 
(meestal dingen als: Je bent een waardeloze dochter. Rot op uit mijn huis. En soms ook, Ik wou dat je nooit geboren was.)
terwijl ik er stil bij sta en niets zeg. Soms heb ik een comeback waarin ik iets zeg tegen een van haar punten waarover ze schreeuwt en heel soms verhef ik ook mijn stem maar nooit echt schreeuwen. Meestal begint mijn moeder te schreeuwen over onlogische dingen maar ik zeg niet dat ik nooit iets fout doe. Soms doe ik wat dingen die het wat uit lokken maar nooit expres en ik begin nooit met schreeuwen naar haar. Ik lok het meestal wat uit als ik wat chagrijnig ben over het feit dat mijn moeder binnen of onder mijn open kamerraam rookt (wat ik al heel snel ruik want ik heb een gevoelige neus en haat rook extreem erg) waarover we een afspraak hadden gemaakt (waar ze zich nooit echt aan houdt). Dit gedrag van haar is te vergelijken met een klein kind wat altijd maar om aandacht schreeuwt en schreeuwt wanneer iets niet gaat hoe ze dat wil (laten we maar niet beginnen over haar verslaving aan een online gokspel (waar ze hopelijk geen echt geld in investeerd maar wie weet het) dat haar altijd extreem irriteert waardoor ze met onspreekbare woorden gaat schelden).

Door dit gedrag van haar ben ik begonnen met haar te haten tot het uiterste en kan ik gewoon echt niet meer tegen haar.

Naar mijn vader gaan zou nog een betere optie zijn maar ik ga nog naar mijn moeder voor redenen.
Waar mijn moeder nog single is is mijn vader in een langlopende relatie van al bijna 10 jaar met zijn vriendin (laten we haar H. noemen).
Een half jaar geleden is hij bij haar thuis permanent gaan wonen en heeft zijn oude huis verkocht. Omdat ik de helft van de tijd bij mijn vader ben moest er natuurlijk een kamer voor mij gemaakt worden. H. heeft een groot huis waar ze met haar 2 dochters woont, een van mijn leeftijd en een van rond de 12. Hoewel het een groot huis was waren er niet echt kamers over dus nu woon ik bij hun op zolder. Een kleine kamer in het uiterste punt van het dak dus het hele plafond loopt schuin, best irritant. Maar genoeg over mijn kamer. 
De reden waarom ik daar liever niet ben is de, ik noem het maar “sociale druk”. Omdat H. een hele easy going moeder is zijn haar dochters wat verwend opgegroeid. De oudste valt wel wat mee maar de jongste gedraagt zich nog steeds als een zes-jarige, best irritant soms, heb er wel mee leren leven. Maar ook dat is niet de hele reden. 
Het gaat er vooral om dat de dochters vooral worden gezien als bijna “perfect”. Mijn vader vergelijkt me zonder dat hij het zelf merkt heel veel met de oudste die mijn leeftijd is. Een mooi uiterlijk met een perfect lichaam wat niet verandert, maakt niet uit wat ze eet. Extreem talent voor tekenen en natuurlijk ook een “perfecte personaliteit”. En dan ben ik er met onder gemiddelde uiterlijk, mijn aanleg om wat dikker te zijn, geen speciale kenmerken en mijn “niet sociale” personaliteit (wat is ontstaan uit een vooroordeel omdat ik een vorm van autisme heb en blijkbaar niet zo goed kan functioneren hoewel mijn sociale skills niets zijn om bij te lachen en ik zelfs wat socialer bezig ben dan je gemiddelde tiener). De druk die ontstaat wanneer ik bij hun ben is iets ziekmakend.
Als ik op vakantie ben wordt ik zowat chronisch depressief en moet soms bijna overgeven ervan, kleine problemen escaleren mentaal tot een punt waar ik een mental breakdown zou kunnen hebben, als we wat gaan eten denk ik niet alleen na over wat ik lekker vindt maar denk ook gelijk na over de prijs, hoeveel het vult in verhouding tot hoeveel het is, of het geen slechte invloed heeft op mijn image en of ik niet er uit zie of ik te veel eet. Met elk dingetje dat we eten, elke snoepwinkel die we passeren, elke vraag of ik nog wat extras wil, of ik een ijsje wil, of ik een stukje taart wil. Alles gaat via de “zie ik er uit als een veelvraat” filter.
Als ik alleen al denk aan de druk van met hun op bijvoorbeeld een reis zijn kan ik al gaan huilen. En mijn vader zijn instelling als ouder is ook niet veel beter. Meer dan een vader voelt hij als een zakenpartner of een huisbaas. Alsof hij een twintigzijdige dobbelsteen gooit bij elk gesprek en als hij twee keer op twintig valt achter elkaar dat hij iets vaderlijks zegt. Maar ja, wat verwacht je van iemand die zegt dat je niet vrienden moet worden met je kinderen. Ik voel me meer als buitenstaander.

Maar zoals je kan zien is bij mijn vader wonen ook niet echt een optie.

Bij familie wonen? Ik zie ze maar enkele keren per jaar en zelfs dan probeer ik een schijnheilig goede dochter te zijn omdat mijn moeder ook schijnheilig wilt zijn en ik mijn vader wil bewijzen dat ik goede sociale skills heb. Dat soort houding zou ik niet echt vol kunnen houden.

Een pleeggezin? Zo'n "pretend family”-achtig gevoel kan ik mentaal niet echt bijhouden dus dat ook liever niet.

Om niemand te storen zou het beste zijn om op mezelf te gaan wonen. Maar hoe zou ik dat moeten doen? Kan het wel op 17? Zou ik het wel aan kunnen en hoe zouden mijn ouders er over denken?

Mijn broer woont op begeleid wonen, zou dat misschien ook een mogelijkheid voor mij zijn? Dat zou ik namelijk het liefst hebben maar dit zijn veel vragen waar ik geen antwoord op heb en daarom kwam ik hier.