Ik heb enorm last van bepaalde dingen en bespreek dat vaak met mn vrienden. Een vriend van mij heeft autisme en hij zei dat ik bepaalde “typische” autistische trekjes heb. Hij zei dat het best mogelijk zou zijn dat ik het ook zou hebben. Ik had toen op internet gekeken en het klopte allemaal wel, het gaf mij een soort antwoord op de vraag waarom mijn gedrag soms zo enorm afwijkend is.
Ik heb het met veel moeite en angst aan mijn ouders verteld en hun “lachte” mij een soort uit, omdat ik het volgens hun sowieso niet kan hebben omdat ik een “normaal” kind ben. Ik ben toen uiteindelijk met mijn moeder langs de huisarts geweest en toen doorverwezen naar een kliniek die gespecialiseerd is in autisme. Ik had een telefoongesprek in mijn eentje met een vrouw van die kliniek, daarna zou ik een keer langs moeten komen enzo. Maar ik kan niet dat soort dingen uit me zelf regelen, omdat ik een enorme angst heb voor onbekende situaties. (Ik heb sinds kinds af aan al enorme problemen met telefoongesprekken dus dat was ook geen groot succes.) Mijn ouders lieten het volledig aan mij over “omdat ik het zélf toch zo graag wou” maar ik voel me totaal niet serieus genomen door mijn ouders.
Ik wil nog steeds kijken of ik een diagnose kan krijgen of het nou autisme is of dat ik gewoon wat afwijkend ben, want ik wil een antwoord op mijn gedrag.
Ik durf het alleen niet omdat ik weet dat ik er helemaal alleen voor sta en niemand heb om mij te steunen.
Als niemand zin heeft om hierover te praten of eventueel te helpen dan kan ik het begrijpen, maar ben al blij dat ik het kwijt kon ergens.
