Skip to main content

Hey allemaal,

ik ben een meisje van 14 jaar en heb echt wat advies nodig. Mijn vader is dus narcistisch. Hij is alchohol verslaafd en ‘‘sigaretten verslaafd’’. Hij heeft dus alles wat het narcisme nog erger maakt. Mijn ouders zijn gescheiden en ik woon vooral bij mijn moeder. Als ik naar mijn vader ga dan ben ik de hele tijd bang en gespannen. Ik weet niet hoe het gaat aflopen omdat alles afhangt van hoe hij zich voelt. Hij werkt al zijn frustraties uit op mij en kleineert mij helemaal. Het is altijd mijn schuld en hij is het slachtoffer. Hij is de belangrijkste en de machtigste. Hij houd ervan wanneer hij ziet dat ik bang en machteloos ben. Ik heb dus behalve mijn moeder niemand om mee te praten, ik heb geen vrienden op school en word altijd buitengesloten terwijl ik probeer altijd mijn best te doen voor anderen. Ik voel dat ik door hem al mijn zelfvertrouwen en mijn persoonlijkheid kwijt aan het raken ben. Ik ben heel traag mijzelf aan het verliezen en ben bang voor de toekomst. Ik ben constant op mijn hoede en schrik bijna van elk klein dingetje. Ik zie mijn moeder vaak huilen omdat zij zichzelf in mij ziet. Zij weet hoe het voelt om door hem je eigenwaarde te verliezen en gebroken te worden. Dit klink erg maar ik zou graag hebben dat hij gewoon dood gaat. Als je dit nu leest dan wil je echt bedanken om mij verhaal te lezen. Ik zou hier wel een boek over kunnen schrijven. Ik hoop echt dat jullie advies of tips voor mij hebben. Ik wens jullie nog super veel succes met alle dingen in jullie leven. En ik hoop dat jullie nog veel leuke momenten gaan beleven 😊

liefs lemon_girl 🍋

Wow, heftig! Goed dat je het deelt en heel fijn dat je weet dat je moeder je begrijpt!

Ik denkt dat je je moeder kunt vragen om altijd bij haar te wonen, omdat ze begrijpen zal waarom je dit wilt, en omdat je al het meest bij haar woont.

Als je vader je je door je vader slecht voelt, hoef je niet bij hem op bezoek te gaan. Ik snap dat het een moeilijke stap is om te maken, om helemaal bij hem weg te gaan, maar ik denk dat dit het beste is voor jou. Je hpeft hem niet te helpen met zijn verslavingen en je kan hem ook niet helpen. Je hoeft je al helemaal niet schuldig te voelen over zijn beslissingen om veel alcohol te drinken en te roken. 

Over het boek schrijven gedeelte, ik denk dat het een heel goed idee is om al je frustratie uit te schrijven en op papier te zetten wat je allemaal dwars zit en wat je verdrietig, bang, klein en of eenzaam maakt. Niemand hoeft dit ooit te weten als je dat wil, maar dit is een mooie mannier om alles van je af te krijgen zonder dat je met iemand hoeft te praten hier over. 

Hoe je meer vrienden op school krijgt, zou ik ook niet weten. Ik ben daar ook slecht in. Ik denk dat als je helemaal bij je moeder woont, dat je zelfvertrouwen wel omhoog gaat en dan kun je misschien op wat mensen afstappen en wat vrienden maken. 


Ik sluit me aan bij de mooie reactie van @Lola234 . Wat ik er nog aan toe wil voegen is dat je wettelijk gezien vanaf je 12edaadwerkelijk mag kiezen of je bij je vader of moeder wil wonen en de verdeling. Je mag dus altijd bij je moeder wonen, uiteraard wel even over hebben met haar maar het kan zeker!


Hey Lemon_girl,

Niet fijn dat je je zo voelt en dat je vader zo doet!

Het lucht erg op om erover te praten. Dat kan met je moeder of met je mentor/vertrouwenspersoon. Zij kunnen je vast wel helpen en steun bieden. Je kan ook altijd met de kindertelefoon bellen of chatten als je je verhaal kwijt wil.

Zoals Lola234 al zei helpt het heel erg als je het opschrijft of er een verhaal/boek van maakt. Ook kan je andere dingen doen waar je blij of rustig van wordt.

Groetjes iemand.


Hallo allemaal, 

Super dankjewel voor jullie reacties. Deze zijn echt belangrijk voor mij en helpen me wanneer ik het moeilijk heb. Ik heb nu ook de tip van @Lola234 gevolgd en heb nu een boekje waar ik in schrijf. Ik ga het eens met mijn moeder over hebben en hoop dat het dan beter wordt. Ik ben jullie echt dankbaar 💞


Update 2 jaar later:

Ik weet niet of iemand dit nog gaat zien of cares om te lezen maar ik wou toch nog een update doen om te tonen dat alles na een tijdje wel goed komt. Ik ben nu 16, ik heb intussen mijn vader al een jaar niet meer gezien. Zijn verslaving is nog altijd niet opgelost heb ik gehoord van familie maar dat wist ik toen al. Ook heb ik intussen vrienden dus ik ben niet meer alleen op school :)).  Ik ben heel gelukkig bij mijn moeder en doe het goed op school. 
 

2 jaar geleden kon ik hier alleen maar van dromen. Dit is je teken om niet op te geven en te blijven dromen. Alles komt wel goed op een of andere manier. Aan iedereen die dit leest, ik wens je het beste in het leven  🫶


Reageer