Hoii,
ik ben Heidy en ik heb het idee dat mijn moeder onder het kopje “narcistische ouder” valt, ik weet het zelfs bijna zeker. Al heb ik natuurlijk geen officieel iets waardoor het vast staat maar hier mijn verhaal, belevingen en hoe ik er mee probeer om te gaan.
Ik heb altijd gedacht dat het echt aan mij lag tot ikhet er een keer over had met een vriendin die vroeger iets soortgelijks had meegemaakt en zei dat mijn moeder klonk als een narcist. Toen ben ik een beetje gaan opzoeken wat narcistische trekjes zijn in een moeder en het leek precies alsof ze een stuk hadden geschreven over die van mij. Met tranen in mijn ogen heb ik heel veel websites doorgelezen en me beseft dat het niet normaal is hoe het bij mij thuis allemaal gaat.
Er word gemanipuleerd, gelogen, om niemand anders gegeven dan om haarzelf, gechanteerd, nooit is iets haar fout, ze is jaloers enzovoort. Ze heeft zelf weinig vrienden en de vrienden die ze heeft ziet ze weinig en spreekt ze bijna alleen maar online. Als ze ruzie heeft met iemand is er een hele kleine kans dat het goed komt want ze zou het gesprek niet aan willen gaan en ze wil haar eigen fouten nooit accepteren. Als ik tegen haar inga gaat ze of huilen of krijg ik te maken met mijn vader(man van 2 meter die in een instelling vor drugsverslaafden heeft gewerkt dus echt wel zn mond open trekt en soms als het hem met woorden niet lukt gaat die slaan) hij ziet niet (of wil niet zien) dat ik gelijk heb en zijn vrouw niet.
In tegenstelling tot bij mijn broer en zusje, bij hen zegt ze best vaak sorry en vraagt ze na ongv een uur als iedereen is afgekoeld wat ze zouden kunnen doen zodat het niet meer zo gebeurt en bij mij word ik na de nodige preken of klappen naar boven gestuurd en verteld mijn moeder vaak aan mijn broer en zusje wat er is gebeurd(vanuit haar idee) en komen hun daarna ook nog even boos bij mij om mij te vertellen dat ik echt een probleemkind ben en beter moet zorgen voor mijn moeder. Terwijl ik nog nooit tegen haar geschreeuwd heb of zoiets dergelijks. Ik rook niet, ik drink niet, ik doe mijn best op school, mijn prioriteit ligt bij mijn liefde voor de paardensport en ik ben daar elke dag hard mee bezig. Dus ben ik dan verder echt zo moeilijk? Of maakt zij het mij zo moeilijk…?
Als we alleen thuis zijn met onze vader is er niks aan de hand en is het altijd gezellig, iedereen zit beneden gezellig televisie te kijken of gewoon te kletsen maar wanneer zij thuis komt gaat eigenlijk iedereen naar boven en is het voorbij. En nu klinkt het alsof wij het doen maar ze komt altijd klagend thuis, maakt niet uit waarover. Het weer, de mensen waar ze mee was, het vervoer of hoe wij de vaatwasser niet uit/in hebben gepakt of over het algemeen niet goed hebben oogeruimd dus dan word de sfeer al meteen weer verpest.
Ik voel me hieronder zelf best rot en heb al verschillende mentale problemen ontwikkeld. Alleen is een psycholoog ook nietecht een optie, daar heb ik 1x om gevraagd en werd door mijn moeder uitgelachen en ze zei dat ik me gewoon aanstelde en niks had om me slecht over te voelen. Dus ik zit vast, gevangen in haar ideeën en spelletjes. Ik kan verder weinig doen ipv het maar accepteren, onthouden dat het niet aan mij ligt en me focussen op de toekomst wanneer ik het huis uit kan.
Ook probeer ik er over te praten met vrienden, dat is heel lastig want bijna iedereen zou denken “het zijn je ouders natuurlijk houden ze echt wel van je en geven ze om je” weinig mensen zullen begrijpen hoe moeilijk het is en dat het niet alleen maar af en toe ruzie met je ouders is maar constante afgunst vanuit hun kant, pure jaloezie, geen interesse en vooral de liefde die je nodig hebt als kind missen. Dus probeer iemand te vinden die (ongeveer) hetzelfde heeft meegemaakt dat praat al een stuk makkelijker en een stuk begripvoller:)
