Hallo allemaal,
Ik ben er vrij zeker van dat mijn moeder een narcist is. Ik heb jaren lang gedacht dat het aan mij lag, dat mijn broer gewoon beter was dan dat ik was, dat het gewoon komt omdat ik zo'n rotkind ben dat ik mijn moeder altijd laat huilen. Dat die slagen mijn schuld waren. Maar nu kwam ik per toeval een verslag tegen "de narcistische ouder" en met tranen die over mijn wangen rollen lees ik maar al die verhalen van andere mensen en verslagen en het lijkt net alsof ze het over mijn moeder hebben, zoveel lijkt het er op, ze liegt over dingen, ze chanteerd, ze legt altijd de schuld op anderen, is jalours en zo kan ik wel door gaan. Ze kan niet met andere vrouwen omgaan omdat die het zo zien. Ze gedraagt zich als een kind , geen discussie willen aan gaan of gesprek. Ik boei niet, ik wordt geneegeert en gekleineerd.
En als ik tegen haar in ga krijg ik te maken met mijn vader, de gene die meestal de klappen uitdeelt, want hij ziet niet dat ze zo is, hij wordt ge controllerd met sex. Ik mag nooit alleen zijn met hem, maar als we alleen zijn, mijn vader en ik, lijken we een echte familie maar zodra mijn moeder belt of komt is het klaar.
Ik voel me vreselijk, want ik kan het aan niemand kwijt, ik durf niks omdat ik te bang ben voor wat ik zal krijgen. Mijn school lijdt er onder, mijn vriendschappen en ik lijdt er onder mentaal, ik voel me rot en begin zelf te denken dat ik straks nog aan depressie lijdt. Ik wil weg uit huis maar kan nergens naartoe, ik wil er met iemand over praten maar dankzij haar duw ik iedereen weg. Ik zit vast, opgesloten in haar spel, ik kan niks want zij bedenkt de regels. Ik zat te denken aan een psychiator maar hoe moet ik dat in godsnaam regelen. Hoe kom ik uit deze situatie want ik kan niet het huis uit als 14 jarige.