Mijn moeder wordt met de dag onredelijker. Ik kwam er gisteren achter dat mijn moeder sinds ons gesprek met de mentor elke dag nakijkt of ik wel op school ben geweest. Dat vind ik helemaal prima omdat ik weet dat ik gewoon naar school ga. Op zich heb ik het er wel naar mijn zin, dus ik zou niet zomaar wegblijven.
Vanmorgen had ik me echter verslapen en kwam ik vijf minuten te laat op school. Onderweg had ik wel een appje gestuurd in de groepschat van mijn klas, maar die was niet gezien omdat ik toch op afwezig werd gezet.
Bij thuiskomst was mijn moeder natuurlijk weer helemaal over de rooie omdat ik “haar weer had belazerd”. Ik probeerde uit te leggen dat ik te laat was maar dat ik er wel gewoon was, maar daar wilde ze niet naar luisteren. Ze werd alleen maar kwader. Uiteindelijk heeft ze mijn telefoon doormiddel van fysieke agressie afgepakt. Ze zei dat ik hem pas terug krijg als ik aan kan tonen dat ik te vertrouwen ben. Ook wel bekend als: ik krijg hem niet meer terug.
Ik ben zo ontzettend kwaad op haar. Ze weigert om naar me te luisteren en alles is voor het bewijs dat ik het allemaal fout heb gedaan. Niets wat ik doe of zeg is goed genoeg voor haar. Ze weet altijd wel een reden te vinden waarom ik niet goed genoeg ben.
Morgen ben ik redelijk vroeg uit (half 2). Ik ga dan niet naar huis, maar ik ga gewoon met een vriendin mee. Geen idee met wie, maar ik ga er een beetje van uit dat ik wel een middagje bij iemand kan blijven en dat ik vanuit daar mijn moeder bel. Ik ga gewoon niet naar huis. Desnoods spendeer ik een middagje in het park dichtbij school. Ik heb geen zin om met mijn moeder te moeten dealen als ik thuis kom. Echt veel valt er niet te dealen omdat ik nu de silent treatment krijg. De enige vorm van communicatie die ik nog krijg is een por in de ribben als ik in de weg sta.
Morgen heb ik trouwens ook een gesprek met de mentor. Ik ga hem mooi niks vertellen over de situatie thuis. Hij heeft dubbel en dwars laten zien hoe niet betrouwbaar hij is. Hij krijgt ook geen tweede kans. Ik heb mensen te vaak kansen gegeven, en het blijkt maar weer dat de enige mogelijke uitkomst is dat ik er last van krijg. Ik ben er klaar mee om mensen te proberen te vergeven. Voor mij is het nu gewoon klaar.