Als ik eerlijk moet zijn ga ik niet liegen. Dit hele gebeure bij mij thuis is nu al gaande sinds 2017. Dus sinds ik 10 was of zoiets. Rond die tijd hadden mijn zus en mijn moeder erg veel ruzie (ik weet niet meer waarom maar er was altijd ruzie in huis). Altijd geschreeuw en altijd tranen van mijn zus. Ik had zelf nooit door wat er aan de hand was tot dat drie jaar geleden ik volgens mijn moeder “de pubertijd in ging”. Ik zat tegen die tijd al in de eerste of tweede van de middelbare school en ik was mezelf een beetje aan het ontdekken. En ik denk dat het het eind van de tweede klas was waar alles fout ging tussen mn ouders (en dan vooral mn moeder) en mij. 

In het eind van de tweede klas was ik mezelf een beetje aan het ontdekken, ik kwam erachter dat ik niet alleen op jongens val, toen voelde ik dat ik niet in het juiste lichaam zat en het ging maar door en ik was gewoon aan het experimenteren met mezelf, mijn sexuele  geaardheid en mijn geslacht. (ik ben er nog steeds niet over uit maar ik denk nu gewoon van “ik kijk wel wat er gebeurd en met wie ik samenkom). Maar terug naar mijn verhaal. Ik hoorde altijd maar dat ik zon lief meisje was die nooit over iets zeurde “een droomkind” zeiden mijn ouders vaak. Toen ik mezelf beter leerde kennen is dat deels weg gevallen, ik was klaar met dat mensen maar over mij heen bleven lopen en ik begon voor mezelf op te komen. Veel docenten op school waren blij om dat te zien en ik werd blij daarvan.

Tegen die tijd kwam ook kanker terug bij mij oma. Mijn moeder en mijn oma waren nooit echt close, gezien mijn moeders jeugd. En toen we erachter kwamen dat kanker terug was in mijn moeder haar lichaam zei mijn moeder tegen mijn zussen en ik: “ze kan dood vallen en het kan mij geen ene pleuris schelen.” en wel meer dingen. 

Mijn moeder verbood mij vervolgens om afscheid te nemen van mijn oma, aangezien ik 13 was en mijn zussen 20 en 27 kon ze hun niet tegen houden. Toen de crematie/het allerlaatste afscheid van mijn oma plaatsvond hebben mijn zussen mij stiekem meegenomen naar de crematie en zijn we de hele dag weg gebleven. Toen ze hier later achter kwam was ze super boos maar daar ga ik niet op in. 

Na de crematie hebben ik en mijn zussen + allebei hun vriend en man goed gepraat. Tegen die tijd was mijn moeder al tientallen keren tegen mij uitgevallen en dingen naar mij gegooid en gedreigd mij dingen aan te doen. Het bleek toen dus dat alles wat mijn moeder bij mij doet, ze ook bij mijn zussen heeft gedaan. 

Sinds dien zijn mijn zussen en ik heel erg veel closer geworden en staan ze (veel meer) voor mij klaar, ook hun vriend en man helpen mij nu heel veel en ik weet dat mijn oudste zus haar man alles voor mij zou doen. 

Maar sinds dien is alles ook veel erger geworden.

Als voorbeeld zou ik even het einde van de relatie tussen mijn zus en haar nu exvriend gebruiken als voorbeeld wat mijn moeder allemaal zegt: “ik vermoord hem, als ik hem zie lopen als ik in de auto zit rij ik hem zo hard aan dat hij alle botten in zn lichaam breekt. (dit tegen mijn zus) Als ik hem ooit hier zie pak ik een mes uit de keuken en steek ik hem zo veel keer dat zelfs God hem niet meer kan herkennen.” en dat geschreeuwd. 

Dagelijks hoor ik hoe ze wilde dat ik dood was, wat voor een kut kind ik ben, dat ze wilde dat ik verdwijn uit haar leven. You get what im going at. 

Over de jaren kwam ook de schoolarts langs op school en gaf ik keer op keer aan dat ik me niet fijn voel thuis en dat ik het echt niet meer zie zitten. Keer op keer werd er tegen mij gezegd “Iedereen heeft wel eens ruzie met zijn ouders, dat is normaal.” Reageren daarom kon ik niet omdat ik keer op keer aan het huilen was. Als ik me op school ziek moet melden moet ik eerst toestemming vragen aan de teamleider; ze is echt super aardig maar ik kan de tranen in mijn ogen niet stoppen voor ik het eerste word uit kan spreken. 

Deze problemen zijn nu al zo lang bezig, en ik heb om zo veel hulp gevraagd maar er word niets aan gedaan. Tijdens mentor ouder+leerling gesprekken op school doet mijn moeder poeslief en alsof er niks aan de hand is, en zodra we thuis zijn krijg ik weer een hele lading over me heen met dreigementen en hoe ze wilde dat ik dood ben. 

Ik kan hier uren op door gaan maar ik wil weg hier. Versta me niet verkeerd, ik wil blijven leven, echt waar, ik wil mijn dromen uit laten komen, ik wil genoeg dingen doen. Maar ik ben bang voor mijn eigen leven door mijn moeder. Heel mijn familie denkt het; mijn moeder is een bedreiging voor haar familie. Ik ben oprecht bang voor haar en mijn eigen leven. Ik probeer alles om altijd rustig te blijven en haar uit haar “gevaren” zone te houden maar het lukt niet. Niks wat ik doe is goed. 

Ik ben bang en ik wil weg uit dit huis. Heeft iemand tips hoe ik nog 3 jaar hier kan blijven zonder haar boos te maken of gewoon tips om zo min mogelijk thuis te zijn. Of hoe ik hulp kan vragen op school of ergens anders. 

liefs, zoey