Mijn moeder heeft vandaag weer een van haar onredelijke dagen. Ik kwam vanmorgen beneden met de mededeling dat ik mijn nicht ging helpen met een huiswerk. Mijn moeder werd meteen kwaad omdat ik "dondersgoed wist dat ze vandaag formule 1 ging kijken en ik het alleen maar deed om haar dwars te zitten". Ik heb haar van de week wel eens over formule 1 gehoord, maar ik had geen idee dat het vandaag was. Sorry, maar ik volg dat niet omdat het me eerlijk gezegd niet interesseert.
Ik probeerde uit te leggen dat ze alleen maar een aantal papieren af kwam leveren werd ze nog kwader. Ze vond dat ik het dan maar een andere keer moest doen. Als het haar uitkwam, om precies te zijn. Toen ik vertelde dat de opdracht al over een paar dagen af moest, zei ze dat ik dat dan maar in mijn kamer moest doen. En uiteraard moest ze er nog een opmerking bij gooien over dat mijn kamer een "teringzooi" is. Ik heb een prima opgeruimde kamer omdat ik niet kan werken als er veel rommel om me heen is, dus dat is gewoon onzin. Natuurlijk wil ze dat weer niet horen omdat het "allemaal toch leugens zijn".
Toen ik even later vroeg of ik even bij de koelkast mocht, kreeg ik alleen maar het antwoord 'Houd je bek, kutkind dat je bent!' en werd ik weg geduwd. Toen ik vroeg wat ik nou weer fout had gedaan, begon ze allemaal dingen te herkauwen van jaren geleden. Allerlei dingen die ik haar aan zou hebben gedaan. Op zich heb ik er geen probleem mee als ik bestraft word voor dingen die ik gedaan heb, maar zoals je al begrijpt uit mijn woordkeuze, heb ik alle dingen waarvan ik beschuldigd word nooit gedaan. Dat wilde ze niet horen. Ze vond dat ik geen recht had om mezelf te verdedigen. Opeens werd ze "emotioneel" en zei ze dat ze mijn pubergedrag niet meer aankon en dat ze me maar al te graag weg wilde hebben. Zoals gewoonlijk begon ze weer over hoe veel moeilijker ik was dan het "gemiddelde kind". Ze had op een makkelijk kind gehoopt, en als ze wist hoe ik zou zijn had ze er gewoon een hond bij genomen, niet een kind. Toen ze klaar was met haar toneelstukje moest ik "opkankeren".
Ik zit er over na te denken om mijn nicht te vertellen over de rare dingen die mijn moeder doet en zegt, maar ik heb geen idee wat daar uit gaat komen. Mijn nicht is namelijk best close. Ze maken vaak grapjes over hoe zij eigenlijk moeder en kind zijn. Voor mijn nicht is het gewoon een leuk grapje, maar mijn moeder is weer een heel ander verhaal. Ik ben op dit moment bereid om het risico te nemen, maar ik wil niet dat het alleen nog maar erger wordt.
Hey MissyAnoniem,
Toen ik je verhaal las herkende ik me daar heel erg in, niet precies in het voorbeeld dan, maar wel in het principe. Ik kan me wel voorstellen/inleven in hoe jij je voelt. Vandaag bij mij ook weer raak met tyfuskind en dat we alleen maar aan onszelf denken en geen rekening houden met anderen.
Helaas weet ik niet echt hoe ik je hiermee kan helpen, omdat ik het zelf ook niet weet.
Wat sowieso belangrijk is is om erover te praten, zodat je niet alleen rondloopt met dat vervelende gevoel. Ik heb nog broers/zus waarmee ik dit kan bespreken en soms ff m'n frustraties kwijt kan. Het lijkt mij voor jou fijn als je dit bespreekt met je nicht. Eigenlijk heb je er niks mee te verliezen toch? Dan heb jij ook ff een plek waar je je verhaal kwijt kan en weet je nicht ook dat het niet is zoals het lijkt. Je kunt tegen haar zeggen dat je liever niet hebt dat zij dit met je moeder of iemand anders bespreekt, maar dat je dit in vertrouwen vertelt. Ik ga er eigenlijk wel van uit dat ze dat begrijpt.
Meestal laat ik mijn moeder maar haar onterechte beschuldigingen en dingen vertellen zonder er al te veel op in te gaan. Wat trouwens niet echt heel goed lukt, maar ik probeer het wel. Er tegen in gaan of terug schreeuwen/schelden heeft geen nut, daar word het alleen maar erger van. Je hoeft er niet in mee te gaan ofzo, want het klopt toch niet wat er allemaal over je gezegd word. Maar je moet in ieder geval het idee geven dat je luistert, ik heb het idee dat dat bij mijn moeder het beste werkt.
Verder kun je misschien hulp inschakelen van een ander familielid of eventueel de huisarts zodat jullie/je moeder misschien professionele hulp kan krijgen. Ik zag in een ander topic van je staan dat je moeder dan even normaal doet, zodat het net lijkt alsof er niks aan de hand is. Je kunt het altijd bij de huisarts neerleggen, die zal je wel geloven.
Ook heeft de huisarts vanaf 16+ geheimhoudingsplicht, zodat die dit ook niet zomaar met jouw moeder of iemand anders bespreekt. Je kunt samen met je huisarts kijken wat je het beste kunt doen en welke mogelijkheden jullie hebben qua bijvoorbeeld hulpverlening.
Praat er in ieder geval met je nicht of iemand anders over! Helaas kan ik je niet echt verder helpen, sorry, maar ik hoop dat je door deze reactie weet dat je niet de enige bent!
Groetjes,
Simply Me
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
