Ik heb al een tijdje last van mijn moeder, maar elke keer dat ik het deel wordt mij verteld dat dit gewoon bij mijn leeftijd hoort. Toch heb ik het gevoel dat het niet helemaal klopt, dus zou ik graag jullie meningen willen vragen

Ten eerste heeft mijn moeder misofonie. Dat zelf is vrij normaal, maar de manier dat ze ermee omgaat is voor mij wel een probleem. Ik ben autistisch, dus soms maak ik geluiden of bewegingen om mezelf tot rust te krijgen. Hier kan ze heel erg kwaad om worden. Ik probeer dit dus ook zo min mogelijk te doen, maar als het dan toch perongeluk gebeurt begint ze direct tegen me te schreeuwen, of maakt ze grapjes dat ze me wilt slaan omdat ik vervelend ben. Dan gaat ze door tot ik moet huilen, en dan schreeuwt ze extra omdat ze dat geluid ook vervelend vind. Als ik er vervolgens over probeer te praten met haar zegt ze dat ik overdreven en dramatich aan het doen was.

mijn zusje heeft me laatst ook verteld dat mijn moeder deze situaties vaak bespreekt met haar vriendinnen, maar dan meestal niet we waarheid spreekt over wat ik dan gezegd heb. Als ik dan iets aan haar heb gevraagd, zegt ze tegen haar vrienden dat ik huilend naar haar toe kwam en niet stopte totdat ik ja zei. Hier schrik ik van, want dat is in mijn beleving helemaal niet wat er is gebeurt, en nu durf ik eigenlijk niets meer prive tegen haar te zeggen of vragen omdat ze het dan zonder toestemming deelt met andere mensen.

We hebben nu ook een kat. Ik heb liever niet dat die naar buiten gaat, want dat is onveilig in mijn buurt. Als ik nu iets mis doe, dreigt mijn moeder om de kat naar buiten te gooien, of zelfs om de kat aan iemand anders te geven. Dat wil ik niet, want die kat is eigenlijk mijn beste vriend. Als deze kat dan per ongeluk iets mis doet, zoals iets omgooien, vind mijn moeder altijd dat het mijn schuld is. Dan schreeuwt ze tegen me, maar als ik iets probeer te zeggen vind ze dat het allemaal excuses zijn. Ik wil geen excuses vertellen, maar ik zou toch graag mijn kant van het verhaal met haar willen delen.

Verder vind ze ook al mijn spullen eigenlijk troep zijn. Ze mogen alleen in mijn kamer staan, en zelfs die richt ze liever zelf in. Dat vind ik erg vervelend, want ik woon ook gewoon in dit huis, en ik heb ook hobbies. De laatste tijd zijn we steeds vaker boos op elkaar, en dat vind ik erg vervelend want ik wil graag mijn moeder leuk vinden, maar dat is moeilijk als ze dagelijks tegen me schreeuwt.

ik heb alleen geen idee of het ook echt zo erg is, of dat ik echt overdrijf. Als ik dit bespreek met volwassenen, krijg ik namelijk vaak te horen dat andere mensen het erger hebben, en dat ik blij moet zijn dat ze me nooit slaat. Ik heb er wel eens overna gedacht om serieuze hulp in te schakelen, maar ik ben bang dat dat de situatie erger kan maken, of mijn zusje in gevaar kan brengen.