Mijn moeder heeft van jongs af aan nooit echt naar mij omgekeken, omdat ik heel erg anders dan haar was/ben. Ik geloofde snel al niet meer in 'onzichtbare magische wondgenezing stofje' etc. Ik was best slim en ik had niet genoeg aan kleine kinder boeken. Vanaf dat moment heeft mijn moeder mijn hele bestaan opgegeven omdat ik slimmer was dan zij. Gelukkig speelt mijn vader altijd al voor mij een moeder en vader rol. Maar de band met mijn moeder is dus mega flut.

Mijn moeder is toen ik een jaar of 9 was vreemdgegaan op mijn vader. En niet 1 keer maar meteen 2x. Ik kon slecht tegen ruzies en was rond die tijd dus vaak ziek en heb ik veel meegekregen. Mijn vader is niet gaan scheiden (wat ik nog steeds fucking dom vind maar goed, want ze is nooit opgehouden met vreemdgaan).

Mijn moeder heeft ook nooit iets aan school gedaan. Ze snapt dus niet dat als ik (zoals nu) een SE week heb en ik aan het blokken ben dat ze dan niet aan mij moet vragen om de afwasmachine te doen. 

Lang verhaal kort heb ik gewoon geen respect voor mijn moeder en vind ik het echt fucking oneerlijk als ze mij bijv. Egoïstisch noemt, terwijl dat wij nog nooit naar me heeft omgekeken.

Mijn moeder heeft momenteel ook een depressie en dat gebruikt ze erg als een oneerlijk excuus. Maar haar psycholoog heeft gezegd dat ze meer met mij moet doen, maar ik wil dat echt niet gewoon. Ik weet dat het stom klinkt maar ik wil niets meer met haar te maken hebben en ik wil haar gewoon uit mijn leven hebben. Waarom zou ze nu wel ineens vragen hoe mijn dag was....? Ik kan hier echt niet tegen en ik ben echt te gefrustreerd hierover... heeft iemand advies of miss soortgelijk verhaal??