Ik dacht dat ik het ergste wel gehad had met school, maar het lijkt erop dat de moeilijkheden nog maar net zijn begonnen.
Mijn mentor vond dat ik niet meer gezellig mocht doen met mijn vrienden tijdens tussenuren. Hij vond dat het een werkuur moest zijn, en daar ben ik het mee eens, maar we worden voor ieder geluid aangesproken. Ook als we huiswerk bespreken. Ik had het maandag over een aardrijkskunde opdracht, maar de mentor was er als de kippen bij om me te vertellen dat ik toch echt een keer mijn mond moest gaan houden. Ook verweet hij de hele groep dat we geen motivatie hadden voor school.
We probeerden allemaal uit te leggen dat we het letterlijk om een schoolopdracht hadden, maar hij wilde er niets van weten. Hij zei letterlijk “Dat zou ik ook zeggen, ja. Maar wat heeft de WiFi met aardrijkskunde te maken?” Ter verduidelijking: we hadden het over een hotspot. Dat is wanneer een magmapluim zo heet is dat het door de aardkorst heen brandt. Hij dacht dat we het over de internetverbinding hadden.
Blijkbaar stoorde de mentor zich zodanig aan mijn gedrag dat hij het nodig vond om mijn moeder een appje te doen. Ik ging ondertussen naar mijn les. Tijdens de geschiedenis uitleg kreeg ik een appje. Er stond: “Ik zou wel heel graag willen weten wat jouw gedachten nu zijn. Ik heb net wat heel verontrustends van je moeder gehoord.”
Na de les ging ik naar hem toe om te weten wat mijn moeder had gezegd.
Mijn mentor zei dat hij met mijn moeder had geappt, en dat ze had gezegd dat ik aan de drank ben. Ze beweert dat ik daardoor zo prikkelbaar ben en dat ik daarom raar doe. Dat laatste had de mentor nooit echt gemerkt, maar hij vond wel dat ik buitengewoon snel kwaad word op hem. Zelf vind ik het wel meevallen. Als je ziet hoe hij tegen mij doet vind ik het niet vreemd dat ik hem niet mag en dat ik niet met hem wil praten.
Ik ging naar huis en daar confronteerde ik mijn moeder. Ze gaf toe dat ze dat had gezegd, terwijl ze weet dat ik niet eens alcohol lust. Ik werd heel kwaad en heb gezegd dat ze hem meteen een berichtje moest doen waarin ze toegaf dat haar verhaal over de alcohol een leugen is. Dat weigerde te doen. Ze vond dat haar leugens prima konden: ik zag er volgens haar uit als een alcoholisch heroïne-hoertje. Dat is voor haar een goed genoeg excuus om zo’n leugen te verspreiden.
Intussen is het al een paar dagen geleden, maar ik ben er nog steeds niet overheen. Ik vind haar leugens onacceptabel. Al helemaal omdat ze het aan de school heeft verteld. Hoe ik me ook verdedig, ze geloven haar, niet mij. Als ik rustig ben is het omdat ik zou weten dat het geen zin heeft, en als ik boos word betekent het zo ongeveer hetzelfde. Ik ben dus schuldig, wat ik ook zeg en doe. Mijn vrienden vonden het belachelijk dat de docent dat gelooft. Ze weten dat ik geen drank lust en dat ik het ook niet drink.
Ik heb een andere docent om hulp gevraagd, maar zij zegt zich er niet mee te mogen bemoeien, wat betekent dat ik er alleen voor sta.
Thuis is de sfeer er ook niet beter op geworden. Mijn moeder beschuldigt me ervan dat ik allerlei rare dingen doe, waarvan de helft illegaal.
