De Kindertelefoon.nl

Hey, 

Wat een vervelende situatie zeg! Echt knap van je dat je het tegen je oma hebt durven te vertellen!! Ik vind het ook super knap van je dat je dit met ons durft te delen!!

Het is helemaal niet raar dat je boos bent op je moeder. Zij heeft immers iets gedaan wat de band tussen jou en de vader beschadigd heeft, waaraan jij niks kon doen. Zij zou ook moeten begrijpen dat ze zoiets niet aan jou kan vertellen en vooral nog niet als je nog zo jong bent.  Daarnaast kan het dus ook niet dat ze zo slecht over je vader heeft gepraat, wat jou een vertroebeld beeld gaf van de werkelijkheid. Kortom gezegd ben jij de “pineut” van haar daden. 

Het is ook helemaal niet raar dat je graag met iemand wilt praten. Dat lucht vaak op en zoals je ook al zei, geef je het dan een plekje en zit je er dan minder mee. Je zou altijd met een vertrouwpersoon (denk aan je mentor of iemand dergelijk) op school kunnen praten over je thuissituatie. Ook zou je het met een vriend(in) erover kunnen praten om simpelweg je verhaal kwijt te kunnen. 

Als je dat misschien wat te lastig vindt en het liever anoniem houdt, kan je ook altijd nog met de Kindertelefoon bellen en chatten. 

Als je er weer over piekert, probeer dan aan iets leuks te denken, waardoor je alles even vergeet of luister even een leuk vrolijk muziekje. Probeer dus een beetje afleiding te zoeken, dus ook overdag als je er mee zit. 

Hier nog het telefoonnummer van de Kindertelefoon: 0800-0432

Hopelijk heeft dit je ietsjes geholpen!

Heel veel succes en sterkte!!

Groetjes van mij!!

Hoi, dank je wel! Het helpt zeker

Hoii! 
ik zit eigenlijk een beetje in het zelfde schuitje alleen dan dat ik er ben achter gekomen dat me moeder vreemd gaat, zij weet niet dat ik dit weet. Hoe is het nu met jou en is er iets veranderd en zo ja hoe heb je dat gedaan. 

Hoii Geraldine,

Wat vreselijk voor je… ik zou willen dat niemand zich hierin zou herkennen

Misschien kan ik je inderdaad helpen door te vertellen hoe het nu met mij gaat en hoe dat zo is gekomen. Het gaat nu eigenlijk best wel goed, maar het is wel een heel proces geweest dat ik eigenlijk niet zo lang terug pas ‘echt’ heb afgesloten. Ik ga denk ik wat andere dingen vertellen die wat kunnen afwijken van dit onderwerp, omdat ik geloof dat het een het ander heeft veroorzaakt en daarom wel belangrijk is in dit verhaal.

Toen ik dit schreef had ik het al wel met mijn oma gedeeld, maar ik zat nog steeds vol met vragen. En een behoefte om te delen. Ik voelde me vaak eenzaam en ongehoord, en dit gevoel zorgde er ook voor dat ik doodsbang was om ‘alleen’ te zijn. Uiteindelijk ben ik zo in een relatie terecht gekomen die achteraf gezien helemaal niet goed voor me was. Ik heb me bij hem alles (maar dan ook echt alles) gedeeld, en ik heb hier achteraf spijt van omdat hij misbruik maakte van dit geheim door bijvoorbeeld zijn angst dat ik vreemd zou gaan hiermee te bevestigen. Of door dit als een rechtvaardiging te zien om heel rot over m’n ouders te spreken…  zo waren er nog wel meer dingen maar daar wil ik nu verder niet op in gaan. Wat ik wel hierover wou zeggen is dat ik me opnieuw realiseerde dat ik me eigenlijk totaal niet begrepen voelde, en op een gegeven moment opnieuw eenzaam was, maar dan met z’n tweeën.

Doordat hij mentaal echt niet lekker ging, en ik me zorgen erover maakte, ben ik uiteindelijk op een schoolpsycholoog afgestapt. Ik vroeg aan haar hoe we hem het beste konden helpen, als hij dat wel wilde (hij wilde het namelijk niet). In dat gesprek vroeg ze ook aan me hoe het met mij ging, en om eerlijk te zijn… het ging best slecht. Mede door het verleden, maar eigenlijk vooral door de situatie op dat moment. Zij heeft mij ook hulp aangeboden van een maatschappelijk werker (dit is ook een soort coach/ psycholoog), en dit heeft mij ontzettend geholpen. Na een aantal gesprekken deelde ik met haar wat er thuis was gebeurd, en zij was er eigenlijk verrassend positief over. Zij zei dat die ervaring me een inkijkje heeft gegeven in het volwassen leven  en dat ik in bepaalde opzichten al een voorsprong heb. Al vond ik die benadering zelf wel heel erg positief, ik was het wel met haar eens dat ik niks meer kon veranderen aan wat er was gebeurd en dat ik beter de lessen daaruit mee kon nemen (voor mij was dat eigenlijk vooral: dit ga ik dus nooit bij mijn kinderen/ gezin doen) 

Twee weken terug heb ik het uitgemaakt. Door de gesprekken met mijn maatschappelijk werker heb ik het verleden een plekje kunnen geven, waardoor de drang om het met iemand te delen verdween. Dit heeft er weer voor gezorgd dat ik me sterker en minder afhankelijk van hem voelde. Tot slot was dit ook het moment waarop ik besefte dat ik zonder hem eigenlijk veel minder alleen was. 

Als ik jou advies zou mogen geven: deel het alsjeblieft wel, maar dan wel bij iemand bij wie het veilig is. Ik vond het zelf wel fijn dat het iemand die verder een vreemdeling voor me was, omdat ze er dan ook niet persoonlijk betrokken bij kan zijn enzo En zo ook neutraler advies kon geven. Daarnaast was ze ook een professional en wist ze precies de juiste vragen te stellen om me aan het denken te zetten. En het lijkt misschien een grote stap, maar als je het eenmaal doet zal het zo’n opluchting zijn!

Ik weet alleen niet zeker of het verstandig is om het met je moeder of vader te delen. Uit eigen ervaring weet ik dat dit ervoor heeft gezorgd dat ik er best wel betrokken bij ben geraakt… het is uiteindelijk niet jouw verantwoordelijkheid, het is eerder iets iets tussen hun denk ik (al snap ik ook dat het effect kan hebben op het hele gezin, wat dit zo moeilijk maakt) En misschien zie jij het wel als iets wat ook jou aangaat omdat jij wel deel uitmaakt van het gezin. Hmm sorry ik vind het moeilijk om je hier goed advies in te geven :(

Verder heeft dit alles mij geleerd hoe belangrijk het is om niet emotioneel afhankelijk te worden van iemand anders, (hoe voorwaardelijk deze vorm van liefde ook kan zijn omdat je van iemand houdt om hetgeen wat hij/zij aan jou geeft, en niet om wie diegene is) (dit is dan ook hoe ik nu eindelijk begrijp met wat er bedoeld wordt met: ‘je kunt pas echt van een ander houden als je van jezelf houdt’ :)) Het zou dus voor jou niet alleen een opluchting kunnen zijn, maar ook iets wat noodzakelijk is voor later in je leven. Al weet ik ook wel dat het niet allemaal zo voor je hoeft te lopen hoor, ik wou het alleen even gezegd hebben.

Okee dat was weer een hele lap tekst haha Ik hoop echt dat je er wat aan hebt! Heel veel sterkte Groetjes Valerie.

Hi valerie, bedankt voor je berichtje had nooit verwacht dat je er nog op zou reageren. 

ik heb er met 1 van mijn vriendinnen over gehad, dit luchte inderdaad wel op alleen kan je niet echt verdere stappen ondernemen. Ook is het zo dat dit zich al 2 jaar afspeelt ik ben nu 18 en heb zo’n schuld gevoel tegen over mijn vader dat ik het hem niet durf te vertellen. Als ik mijn ouders zie knuffelen of iets dan walg ik er echt van omdat ik weet dat mijn moeder seks heeft met een ander. 
ik heb zelf ook al ruim 3 jaar een vriend en heb dit niet tegen hem durfen te vertellen tot op heden. Dit omdat de band tussen hem en mijn ouders niet optimaal is en ik weet dat hij niet graag bij mij thuis is. Ik weet dat als ik hem dit vertel dat hij niet meer bij mij thuis wil komen. 
er zit verder niet echt een vraag meer in dit bericht, ik wou je graag een berichtje terug sturen. 
 

nogmaals dankjewe voor jou berichtje veel liefs. 

Hoi Geraldine,

Sorry voor m’n late antwoord! Ik ben  helemaal vergeten te reageren  Ik snap dat je het liefst iets zou willen doen om het op te lossen. Toch denk ik dat je gelijk hebt dat het niet kan… althans niet zonder er nog verder bij betrokken te raken en misschien nog meer ruzie te veroorzaken. Als het tegen zit dan wordt jij ook nog als de schuldige gezien omdat je “je moeders vertrouwen schaadt door het te vertellen en je vader erachter komt dat je het 2 jaar hebt verzwegen”. (Ik wil wel echt even duidelijk maken dat jij absoluut de schuldige niet bent en dat je hier niks aan kan doen! Dit is een probleem dat zij hebben, en jij bent daar verder niet verantwoordelijk voor).  Ik wil hier alleen mee zeggen dat je er zo nog verder bij betrokken kan raken dan je nu al bent…

Verder snap ik ook dat je het lastig vindt om het aan je vriend te vertellen. Ik kan me voorstellen dat het erg dubbel is, omdat je bij iemand met wie je zo close bent, het liefst alles zou willen delen. Zeker grote geheimen zoals deze (ik vond het zelf een  best een last om alleen te dragen). Al denk ik dat het misschien verstandiger is om het te delen met iemand die wat minder persoonlijk betrokken is met deze situatie… Het zou wel erg rot zijn als de moeilijke band die er nu al is nog moeilijker wordt :(

Ik heb dat zelf ook gehad in m’n relatie, en ik moet zeggen dat ik achteraf spijt had met het feit dat ik het deelde, omdat die band daarna nog moeizamer werd… Maar dit is natuurlijk ook hoe het bij mij was, en dit hoeft niet per se zo voor jou te zijn. 

Ik wens je heel veel sterkte! Als je er nog iets over kwijt wil dan mag je me altijd een berichtje sturen. Veel liefs terug