Mijn moeder wordt boos om de kleinste dingen (soms ook om niets) en dan gaat ze mij slaan of uitschelden. Maar zodra het dan over is neemt ze een slachtofferrol aan richting mijn vader, die mij dan zowel letterlijk als figuurlijk nog een aantal trappen na geeft. Vandaag was ze boos omdat ik vergeten was de vaatwasser uit te pakken. Eerlijk gezegd herinner ik me niet eens wanneer ze dat heeft gevraagd, maar dat kan ook aan mij liggen.

We kregen een soort van ruzie over dat ik lui zou zijn en wat niet, maar op een gegeven moment riep mijn moeder ‘Ik word zo depressief van jou! Ik pleeg nog eens zelfmoord!’. Daar schrok ik eerlijk gezegd wel van. En ik weet ook niet of ik dit dreigement wel serieus moet nemen. Mijn moeder heeft me ook weleens gezegd dat ze me dood wilde, in toen we met ons tweeën in de auto zaten dreigde ze tegen een boom te rijden omdat ze mij “zo graag uit haar leven wilde”. Maar ik weet ook niet of ze dat nou echt wilde en of ze me ooit “echt” wat aan zou doen. Slaan en schoppen vind ik namelijk nog weer wat anders dan jezelf te pletter rijden omdat je een hekel aan je passagier hebt. Wel was ze een keer zo boos dat ze me tegen de zijkant van mijn hoofd heeft geslagen met iets (ik weet niet meer wat, het is al lang geleden). Of ik toen echt knock out ben geweest weet ik niet, en mijn moeder doet alsof het nooit is gebeurd.

Ongeveer een uur na de ruzie siste ze nog tegen me: ‘Als ik zelfmoord pleeg, is het jouw schuld. Kutkind dat je bent.’ Ook zei ze dat ik dan “niet op haar begrafenis hoef te komen". Niemand zou me daar willen.

Wat moet ik hier precies mee? Ergens ben ik wel bang dat ze het gaat doen, maar ergens denk ik ook dat het gewoon een loos dreigement is om me bang te maken. Aan mijn vader heeft ze niets gezegd over dat ze zelfmoord zou willen plegen. Ik heb hem er althans niet over gehoord. En ik ga het hem ook echt niet vertellen.