De Kindertelefoon.nl

Nou, ik dacht ik ga mijn verhaal maar eens doen. Het gewoon eens van me af typen want daar heb ik nu behoefte aan.



Ik ben dus Problemchild, mijn echte naam is Demi en ik ben een 15 jarige meid.



Een jaar geleden ben ik uit huis geplaatst en zit nu in een pleeggezin. thuis was er altijd ruzie. ik heb een oudere broer van 19 en een jonger broertje van 8.

als er ruzie thuis was werd dat altijd opgelost met slaan, schoppen, schreeuwen en schelden. ik en mijn broers konden nooit wat goed doen. bovendien was mijn vader erg snel boos en agressief en mijn moeder kon er ook wat van. de buren hadden vaak heel wat te verduren ook want echt letterlijk álles kon je horen.

Ik en mijn broers hadden alle 3 onze eigen manieren om met dit om te gaan. Mijn broer ging altijd weg als er ruzie was en vermeet thuis zoveel mogelijk. kwam ook s' nachts bijna nooit thuis of als hij thuis kwam was hij stom dronken. ik en mijn broertje bleven dus thuis achter en ik verdedigde mezelf altijd door zelf agressief te worden en mijn broertje te beschermen. mijn broertje dook altijd in elkaar en begon dan te huilen en kwam altijd bescherming zoeken bij mij. want hij wist dat hij bij mij veilig was. ik deed er alles aan om hem te beschermen. liever ik de klappen dan hij. ik kom er wel weer over heen zo dacht ik echt.  zo'n jochie is veel kwetsbaarder lichamelijk en geestelijk. en het is en blijft mijn broertje waar ik alles voor over heb.

en hoe verliepen die ruzies dan? nou, dat was nogal heftig. daar heb ik het liever niet echt over ofzo. typen ook niet.



op school hield ik mijn mond. overal eigenlijk. ik probeerde wel veel afleiding te zoeken bij vrienden etc. maar ik werd zelf ook steeds agressiever. door de kleinste dingetjes al ging ik door het lint. ik was echt een probleemkind overal. op school werd het van kwaad tot erger. had veel gesprekken met leraren maar die vertelde ik niks. uiteindelijk heb ik het in een gesprek met een vertrouwenspersoon verteld. ik brak helemaal. van mijn sterke en harde uitstraling was niks meer over op dat moment. ik was zooo overstuur. dat is 1 van de weinige keren geweest dat ik mijn ''zwakte'' uitte. maar hij moest beloven dat hij niks zou vertellen, omdat dit vertrouwelijk was. Dat had hij belooft maar ik moest wel vaker naar hem toe.



Na school ging ik vaak naar vrienden en gingen we hangen, uit, etc. ik deed zoveel mogelijk om mijn gedachtes te  verzetten maar niet op de goeie manier. ik voelde me verantwoordelijk voor mijn broertje dus haalde hem ook vaak van school en zorgte dat hij bij een vriendje kon spelen als ik met vrienden was. dan wist ik in ieder geval dat ie in goeie handen was voor even. en het lukte altijd om een smoesje te verzinnen zodat hij naar een vriendje kon.

daarna werd hij of thuis gebracht of haalde ik hem met de fiets op. soms nam ik hem ook mee uit. ja ik weet het. maar goed das gewoon allemaal uit bescherming naar hem.



maar toch, hij was ook vaak nog thuis, als ik er dan ook niet was ofzo. en op die momenten waren er vaak ook ruzie. waar hij wél echt de lul was. ik was altijd bang als ik naar huis ging, hoe zou ik hem aantreffen? soms had ie een bloedneus ofzo, of erger. en dan werd ik zooooo boos op mn ouders. waardoor mn ouders weer boos op mij weren en ja, naja van alles.



uiteindelijk is het dus een keer uitgelopen op een fixe crisis, die avond was echt hééééél erg. en de buren hebben de crisisdienst gebeld. die kwamen toen het nog in volle gang was. en ben ik per direct met mijn broertje uit huis geplaatst. (mijn oudere broer woonde al op zichzelf trouwens pas toen, vergeten ze zeggen). eerst heb ik een tijdje in een jongerengroep gezeten. mijn broertje ergens anders. maar oohh, ik was zo ver weg van de werkelijkheid een hele poos. ik vertrouwde helemaal niemand meer, niemand kwam binnen. ik was echt een heel tijd in shock om het maar zo te noemen, vanaf die avond tot aan 2 weken daarna ofzo. mijn broertje een tijdje niet gezien. expres niet door hun.



uiteindelijk vertrouwde ik de psycholoog waar ik contact mee had, en kon ik er over praten. op dat moment was ik ook ver genoeg om naar een pleeggezin te kunnen. mijn broertje al wat eerder. het pleeggezin waar ik kwam zijn hele aardige mensen, maar ik was heel boos dat ik gescheiden was van mijn broertje. ik was zo bang, ik wist niet hoe het met hem was enzo en het is MIJN broertje. ik zie hem eigenlijk zowat als mijn eigen kind ofzo. voel heel veel verantwoordelijkheid voor hem, en zal hem altijd beschermen. maar ook zijn pleegouders waren lieve mensen zo te zien, en ik mag mijn broertje regelmatig opzoeken en leuke dingen doen. ik geef al mijn zakgeld uit om voor hem een dagje naar een pretpark te kunnen bijv of wat anders ook al vind ik het zelf niks aan.



maar goed. ik zit nu op judo, om mijn boosheid onder controle te houden en mijn hoofd leeg te kunnen maken en energie kwijt te kunnen. heb nog wel regelmatig last van woedeaanvallen bij mijn pleegouders. vind ik wel een beetje kut. maar gebeurt gewoon das echt vervelend. ik ben sowieso veel harder en dominanter geworden. heeel erg..  maar van binnen.. ben ik best gevoelig, en voel ik veel verantwoordelijkheid voor bepaalde mensen. zodra ik iemand echt vertrouw, heb ik dat al. en al die boosheid en agressie is vooral door angst en frustratie.. want ooh, wat ben ik bang geweest.. kom ik eigenlijk nu pas achter, hoe heftig dit allemaal ook voor mij is geweest. terwijl ik zoiets had, ik ben sterk ik kan hier wel tegen. en nu kan ik de meest erge flashbacks en nachtmerries hebben die je je maar kunt wensen. maar op dit moment valt het wel mee nu ik typ. vreemd eigenlijk.



ik heb verder hulp bij de ggz. en praat ook met een psycholoog enzo.

op school gaat het wel weer beter, wil gwn mn diploma straks halen en gaan studeren. vrienden weten dit. andere weten wel dat ik in een pleeggezin zit maar niet het hele verhaal ofzo. gepest word ik niet. dat durven ze niet. haa.. ja.



Nou tjuus, dik verhaal.. veel succes met lezen.

zit toch wel een beetje te shaken nu. vind het wel heftig om te vertellen. typen is wel makkelijker. maar he, ik ken jullie allemaal niet in het echt en misschien vind ik wel wat lotgenoten.



en mensen die in hetzelfde schuitje zitten vergeet dit niet: geef nooit op, wat er ook gebeurt. sta je man.