Hoii,
Ik wil jullie nu mijn hele verhaal vertellen. Ik hoop dat jullie de moeite willen nemen om het helemaal te lezen. Tips zijn welkom!
Eigenlijk begint het allemaal al als mijn ouders verkering krijgen. Mijn moeder komt uit Zeeland en mijn vader uit een dorp. De familie van mijn vader heeft een hekel aan mijn moeder. Daarom doen ze enorm rot tegen haar. Mijn moeder staat in haar eentje tegenover een hele familie. Dat zorgt ervoor dat ze vanaf de verkeringstijd tot nu toe ruzie hebben. Voor mijn vader is het lastig. Hij staat tussen zijn familie en mijn moeder in. Dat zorgt ervoor dat mijn ouders soms best heftige ruzies erover hebben. Ondanks deze best heftige ruzies zijn ze tot nog toe bij elkaar. We komen bij die familie zo min mogelijk. We gaan alleen nog 1 keer in de 2 maanden een uurtje naar m'n oma, maar dan praat ze wel alleen tegen m'n vader.
Daarnaast is het contact tussen mij en mijn vader niet al te best. Hij heeft ‘losse handjes’ vanaf mijn 11e. Ik had het in vertrouwen aan een vriendin verteld en ook gevraagd of ze het niet door wilde vertellen. Maar het ging niet echt beter, dus heeft zij het tegen een andere vriendin verteld. Samen zijn ze naar de teamleider gegaan. Ik heb met hem een aantal gesprekken gehad en later ook nog met een vertrouwenspersoon. Ik wilde echt niet dat mijn ouders erin betrokken werden. Maar ze zagen dat het niet goed ging, dus heeft de teamleider er uiteindelijk melding gemaakt bij Veilig Thuis. Ik heb samen met mijn ouders, teamleider, schoolmaatschappelijk werkster en de medewerker van Veilig Thuis een gesprek gehad. Het gaat thuis nu veel beter. Ik word niet meer geslagen/geschopt/uitgescholden. Mijn ouders krijgen hulp vanuit de CJG en ik heb elke week een gesprek met de schoolmaatschappelijk werkster. Zij gaat ook een psycholoog regelen.
Ondanks deze hulp gaat het met mij niet goed. Ik ben een erg moeilijke prater. Ik heb alles van de afgelopen jaren opgekropt en nu moet het eruit. En dat vind ik zo enorm moeilijk. Soms wordt het vanbinnen zo'n warboel, dat ik niet meer weet wat ik met mezelf aan moet. Op dit soort momenten kras/snij ik mezelf. Ik ben bang voor mezelf. Ik vraag mezelf af wat voor zin het heeft dat ik nog leef. Niemand heeft wat aan me. Ik ben waardeloos. Ik ben iedereen tot last. Ik kan maar beter dood zijn!
Daarnaast is ook mijn oma 3 maanden geleden overleden aan alvleesklierkanker. Daar heb ik het nog erg moeilijk mee. Waarom zij? Ze was zo lief tegen iedereen. Ze klaagde nooit tijdens haar ziekzijn. Ik had veel beter in haar plaats kunnen sterven!
Ik ben christelijk opgevoed. Maar ik heb zoveel vragen rond het geloof. Waarom is er zoveel ellende? Bestaat God wel? Waarom laat God niet toe dat ik dood ben? Gelukkig kan ik met deze vragen wel terecht bij mijn godsdienstleraar. Alleen toch blijf ik ermee worstelen.
Sorry voor mijn verhaal. Bedankt in ieder geval dat je de moeite hebt genomen om het te lezen!
Liefs, Nijntje2004
